Lange tijd heb ik met deze vraag geworsteld: wie BEN ik?
Natuurlijk weet je dingen als je naam en hoe je eruit ziet, maar BEN jij dat? Wat is het dat maakt dat jij JIJ bent?
Na veel zelf- en ander onderzoek ben ik tot de volgende conclusie gekomen: je bent waar je voor staat, dat wat er IN je leeft, wat je belangrijk vindt. Je geheel van overtuigingen, je geheel van daden. Dat is tevens hetgeen dat je uniek maakt: er is er maar één die deze overtuigingen heeft en deze daden verricht. JIJ dus.
Toen ik daar eenmaal uit was, kwam uiteraard het volgende vraagstuk op de proppen: Waarom ben ik HIER? En waarom ben ik hier NU? Is er iets dat ik hier, nu, moet DOEN? En zo ja, WAT is dat dan?
Langzaam maar zeker is me duidelijk geworden waarom ik hier ben. Jaren geleden ben ik bezig geweest om te emigreren naar de VS, maar telkens was er iets dat me tegenhield. Het leek wel alsof het gewoonweg niet mócht. Nu ben ik er dankbaar voor, dat ik nog steeds hier in Nederland ben. Niet dat alles hier nou zo paradijselijk is, maar vergeleken met een doorsnee Amerikaans gezin hebben wij het hier toch maar goed voorelkaar.
Het 'waarom nu' begint zich ook af te tekenen. We leven in een tijdperk van verandering, en er zijn er velen die zich afvragen, waar we met ons allen naartoe op weg zijn, zowel fysiek als mentaal. Ik moet ook meegaan met die veranderingen, en mijn oude overtuigingen loslaten.
Dat ik hier en nu iets moet doen, is me onderhand ook duidelijk, evenals het wat.
Ik heb een bepaalde drang tot het schrijven en zeggen van dingen die mensen aan het denken zetten.Ik heb gemerkt dat ik blijkbaar net datgene weet te uiten waar men op dat moment behoefte aan heeft om een stukje duidelijkheid voor zichzelf te krijgen.
Dit is dus momenteel mijn doel, al is 'missie' misschien een betere uitdrukking - ik kan er nogal warm voor lopen. Dit is dus voor mij waarom ik hier en nu ben, en wat ik hier en nu moet doen.
Nu wil je waarschijnlijk weten hoe ik hiertoe gekomen ben. Door op te houden met piekeren en in mentale kringetjes rond te blijven draaien. Door erop te vertrouwen dat ik onbewust de antwoorden al weet. Door mijn gevoel te volgen, en door rustig tegen mezelf te zeggen: alles komt goed. Het wordt mij nu duidelijk wat ik moet doen.
En dat gebeurde; het wèrd me ook duidelijk. Dat het me de nodige moeite en zelfoverwinning kostte om er ook naar te handelen, da's een ander verhaal.
Ik wens je toe dat je je eigen doel leert kennen, en dat je de moed zult hebben ernaar te handelen.
Alexandra
dinsdag 11 oktober 2011
dinsdag 4 oktober 2011
Eigendom?
We staan er niet vaak bij stil hoe het nou ècht verdeeld is in de wereld. Natuurlijk kennen we de termen: arme en rijke landen, 'derde wereld', en meer van dat fraais. Eén van de zogenaamde 'rijke landen' is Amerika, of beter gezegd: de Verenigde Staten van Amerika. Omdat ik al tijden weinig anders lees dan Engels, m.n. op het internet, kom ik o.a. veel tegen dat met de VS te maken heeft. De meest uiteenlopende dingen; leuk, minder leuk, dingen waar je blij van wordt, maar ook dingen die je schokken tot in het diepst van je ziel.
Zo vond ik een eBook: HOW I CLOBBERED EVERY BUREAUCRATIC CASH-CONFISCATORY AGENCY KNOWN TO MAN. Nou, dat wilde ik wel eens lezen! De ondertitel maakte me nóg nieuwsgieriger: ...a Spiritual Economics Book on $$$ and Remembering Who You Are. Ik vroeg me af wat de auteur met dat laatste zou bedoelen: je herinneren wie je bent.
Enfin, ik begin te lezen. Ze vertelt een aantal vermakelijke anekdotes over hoe ze overheden en creditcard-maatschappijen heeft aangepakt, alles volkomen legaal. Zo blijkt een creditcard-maatschappij WETTELIJK geen poot te hebben om op te staan als het gaat om het incasseren van een schuld die ze zou hebben opgedaan bij ze.
Hoe kan dat? vraag je je af.
In 1933 is de VS, met alles en iedereen die zich daarin op dat moment bevond, verkocht (!!!) aan de (wat zij noemt) Banksters, oftewel de rijkste families van de wereld, de eigenaars van de banken. De ongelooflijk kille manier waarop de 'zaken' werden geregeld kun je hieonder lezen.
>> Colonel Edward Mandell House is attributed with giving a very detailed outline of the plans to be implemented to enslave the American people. He stated, in a private meeting with Woodrow Wilson (President 1913 – 1921), Very soon, every American will be required to register their biological property (that's you and your children) in a national system designed to keep track of the people and that will operate under the ancient system of pledging. By such methodology, we can compel people to submit to our agenda, which will affect our security as a charge back for our fiat paper currency.
Every American will be forced to register or suffer being able to work and earn a living. They will be our chattels (property) and we will hold the security interest over them forever, by operation of the law merchant under the scheme of secured transactions. Americans, by unknowingly or unwittingly delivering the bills of lading (Birth Certificate) to us will be rendered bankrupt and insolvent, secured by their pledges.
They will be stripped of their rights and given a commercial value designed to make us a profit and they will be none the wiser, for not one man in a million could ever figure our plans and, if by accident one or two should figure it out, we have in our arsenal plausible deniability. After all, this is the only logical way to fund government, by floating liens and debts to the registrants in the form of benefits and privileges.
This will inevitably reap us huge profits beyond our wildest expectations and leave every American a contributor to this fraud, which we will call "Social Insurance." Without realizing it, every American will unknowingly be our servant, however begrudgingly. The people will become helpless and without any hope for their redemption and we will employ the high office (presidency) of our dummy corporation (USA) to foment this plot against America. – Colonel Edward Mandell House <<
[Bron: www.2012theawakening.org ]
Ongelooflijk, niet? Te bedenken dat IEDERE Amerikaan - blank, zwart, rood, geel, of voor mijn part pimpelpaars met groene stippen - een SLAAF is van de Staat, die hun arbeidsvermogen ZONDER HUN MEDEWETEN als onderpand heeft gegeven TOT IN DE EEUWIGHEID!!!
Geloof me, dit schokte mij echt tot in het diepst van mijn ziel. Want als het met de VS is gebeurd, hoe zit het dan met Nederland?! Zolang als ik me kan herinneren 'kijkt' Nederland al naar Amerika, en volgt braaf in hun sporen. Wanneer hadden ze bij óns zo'n enorme schuld aan 'de banken', dat ze het hele land, inclusief alle onderdanen, maar als onderpand hebben gegeven? En dat ze ons voor eeuwig hebben verkocht en verraden?!
In feite is eigendom dus een illusie. Maar de hemel zij dank komen we steeds meer te weten van alle 'zooi' die eeuwenlang onder het tapijt is geveegd en in doofpotten gestopt. En dat allemaal vanwege geld, macht, luxe enz. enz. om de rijken maar hun levensstandaard te laten houden en zo mogelijk nóg rijker te laten worden - het liefst over de rug van onwetende anderen.
Wie het hele rapport wil lezen: je kunt het downloaden op http://www.2012theawakening.org/search/label/Abundance%20Creating%20Money%20and%20Spiritual%20Economics Wees gewaarschuwd: het is geen 'televisie-engels', maar echt een pittige tekst!
Gelukkig zijn er steeds meer mensen wereldwijd die deze soort slavernij niet langer pikken en op zoek gaan naar de waarheid achter de illusie. Ik wens je een open blik toe in deze tijd, en mocht je dingen tegenkomen die uit doofpotten en onder het tapijt vandaan komen, stuur ze me alsjeblieft toe!
Alexandra
Zo vond ik een eBook: HOW I CLOBBERED EVERY BUREAUCRATIC CASH-CONFISCATORY AGENCY KNOWN TO MAN. Nou, dat wilde ik wel eens lezen! De ondertitel maakte me nóg nieuwsgieriger: ...a Spiritual Economics Book on $$$ and Remembering Who You Are. Ik vroeg me af wat de auteur met dat laatste zou bedoelen: je herinneren wie je bent.
Enfin, ik begin te lezen. Ze vertelt een aantal vermakelijke anekdotes over hoe ze overheden en creditcard-maatschappijen heeft aangepakt, alles volkomen legaal. Zo blijkt een creditcard-maatschappij WETTELIJK geen poot te hebben om op te staan als het gaat om het incasseren van een schuld die ze zou hebben opgedaan bij ze.
Hoe kan dat? vraag je je af.
In 1933 is de VS, met alles en iedereen die zich daarin op dat moment bevond, verkocht (!!!) aan de (wat zij noemt) Banksters, oftewel de rijkste families van de wereld, de eigenaars van de banken. De ongelooflijk kille manier waarop de 'zaken' werden geregeld kun je hieonder lezen.
>> Colonel Edward Mandell House is attributed with giving a very detailed outline of the plans to be implemented to enslave the American people. He stated, in a private meeting with Woodrow Wilson (President 1913 – 1921), Very soon, every American will be required to register their biological property (that's you and your children) in a national system designed to keep track of the people and that will operate under the ancient system of pledging. By such methodology, we can compel people to submit to our agenda, which will affect our security as a charge back for our fiat paper currency.
Every American will be forced to register or suffer being able to work and earn a living. They will be our chattels (property) and we will hold the security interest over them forever, by operation of the law merchant under the scheme of secured transactions. Americans, by unknowingly or unwittingly delivering the bills of lading (Birth Certificate) to us will be rendered bankrupt and insolvent, secured by their pledges.
They will be stripped of their rights and given a commercial value designed to make us a profit and they will be none the wiser, for not one man in a million could ever figure our plans and, if by accident one or two should figure it out, we have in our arsenal plausible deniability. After all, this is the only logical way to fund government, by floating liens and debts to the registrants in the form of benefits and privileges.
This will inevitably reap us huge profits beyond our wildest expectations and leave every American a contributor to this fraud, which we will call "Social Insurance." Without realizing it, every American will unknowingly be our servant, however begrudgingly. The people will become helpless and without any hope for their redemption and we will employ the high office (presidency) of our dummy corporation (USA) to foment this plot against America. – Colonel Edward Mandell House <<
[Bron: www.2012theawakening.org ]
Ongelooflijk, niet? Te bedenken dat IEDERE Amerikaan - blank, zwart, rood, geel, of voor mijn part pimpelpaars met groene stippen - een SLAAF is van de Staat, die hun arbeidsvermogen ZONDER HUN MEDEWETEN als onderpand heeft gegeven TOT IN DE EEUWIGHEID!!!
Geloof me, dit schokte mij echt tot in het diepst van mijn ziel. Want als het met de VS is gebeurd, hoe zit het dan met Nederland?! Zolang als ik me kan herinneren 'kijkt' Nederland al naar Amerika, en volgt braaf in hun sporen. Wanneer hadden ze bij óns zo'n enorme schuld aan 'de banken', dat ze het hele land, inclusief alle onderdanen, maar als onderpand hebben gegeven? En dat ze ons voor eeuwig hebben verkocht en verraden?!
In feite is eigendom dus een illusie. Maar de hemel zij dank komen we steeds meer te weten van alle 'zooi' die eeuwenlang onder het tapijt is geveegd en in doofpotten gestopt. En dat allemaal vanwege geld, macht, luxe enz. enz. om de rijken maar hun levensstandaard te laten houden en zo mogelijk nóg rijker te laten worden - het liefst over de rug van onwetende anderen.
Wie het hele rapport wil lezen: je kunt het downloaden op http://www.2012theawakening.org/search/label/Abundance%20Creating%20Money%20and%20Spiritual%20Economics Wees gewaarschuwd: het is geen 'televisie-engels', maar echt een pittige tekst!
Gelukkig zijn er steeds meer mensen wereldwijd die deze soort slavernij niet langer pikken en op zoek gaan naar de waarheid achter de illusie. Ik wens je een open blik toe in deze tijd, en mocht je dingen tegenkomen die uit doofpotten en onder het tapijt vandaan komen, stuur ze me alsjeblieft toe!
Alexandra
dinsdag 27 september 2011
Waarom doen woorden pijn?
Dit was één van de vragen op goeievraag.nl die mijn aandacht trok. Als uitleg stond erbij: Bij pesterijen zegt men vaak: "woorden doen geen pijn" of "schelden doet geen zeer, slaan zoveel te meer". Maar die woorden doen vaak WEL pijn, namelijk mentale pijn. Hoe komt het dat woorden mentaal pijn kunnen doen? Hopelijk kan iemand mij hiervan de kern laten zien. Uit de gegeven antwoorden heb ik voor mezelf een aantal interessante standpunten gedestilleerd:
Zodra je de woorden die je pijn doen kunt zien als 'woorden die iets zeggen over een negatief gevoel in mezelf', zoals schaamte, onwaardigheid enz., weet je dat er iets is dat je kunt overwinnen. Accepteer dat gevoel als een deel van jezelf. Het is iets van jou, het hoort bij je. Mijn eigen ervaring is dat, wanneer je accepteert dat zoiets nu eenmaal in je zit, het steeds minder belangrijk wordt - en woorden je op dat vlak ook niet meer raken.
Let wel: accepteren is iets totaal anders dan vinden dat iets 'bij je past' of ergens tevreden mee zijn! Evenzogoed als tolereren: dat is meer een kwestie van 'ik ben er niet blij mee, maar kan er niks aan veranderen'; dan voel je je een slachtoffer. Stel bij jezelf vast dat iets 'er is', zonder er een waarde-oordeel aan te verbinden. Je hóeft er niet blij mee te zijn, het is er. Het zij zo.
Acceptatie van je gevoelens leidt tot het accepteren van jezelf als geheel, als mens. Het geeft je de macht om jezelf in de spiegel te bekijken en te zeggen: "Je bent zo slecht nog niet. Ik hou best wel van je, ook al ben je niet volmaakt."
Geen mens of macht in de buitenwereld kan vergeleken worden met de macht die jij in je hebt. Zoek de kracht, de macht binnenin je, want die weet de perfecte weg voor jou.
Ik wens je heel veel momenten van acceptatie, macht en groei toe!
Alexandra
- Mensen zijn van oudsher groepsdieren en van nature zijn we gewend om op elkaar te steunen. Onze overlevingskansen zijn en waren groter als we in groepsverband zijn. Ik denk dat onze hersenen hier nog steeds op ingesteld zijn. Afwijzing kon betekenen geen voedsel meer krijgen en geen liefde/erkenning/steun met in het ergste geval de dood als gevolg.
- Wat mij helpt is om dat wat gezegd wordt compleet te omarmen en het dus helemaal te voelen. EGO (in de zin van 'eigen denkwereld') is ervoor om onszelf te beschermen en het zorgt ervoor dat we gaan rationaliseren op een onszelf verdedigende manier vaak. Ik bedank mijn EGO tegenwoordig en laat de gedachten los, want ze doen mij pijn.
- Er is geen enkele reden om jezelf te verdedigen of om jezelf te verantwoorden tegenover anderen. Niemand bezit de waarheid, wij hebben allemaal onze eigen waarheid. Heeft iemand geen respect voor jouw waarheid, het zij zo. Ik denk wel dat je mag laten weten wat opmerkingen met je gedaan hebben, want een ander kan hier van leren dat het vaak beter is na te denken voordat je wat zegt, en dat het verstandiger is om niet te oordelen voordat je het hele plaatje kent. Of eigenlijk dat het verstandiger is om helemaal niet te oordelen.
- "Jij bent en blijft de enige die zelf keuzes moet maken over je eigen leven, en de gevolgen zullen ook voor jezelf zijn"; dat geldt zowel voor mij als voor hen. Deze gedachte relativeert voor mij de boel. De gedachte dat mensen die gelukkig zijn zich niet op een negatieve manier bezig houden met anderen helpt me ook.
- Ik kan het na enig onderzoek loslaten als blijkt dat het niets over mij zegt, maar alles over de ander. Als het iets in zich heeft wat bij mij hoort, durf ik dat te voelen en te zien. Schaamte hebben over dingen die ik gedaan heb, en die anderen moeilijk vinden om te accepteren heb ik niet meer. Ik accepteer Oorzaak-Gevolg.
Zodra je de woorden die je pijn doen kunt zien als 'woorden die iets zeggen over een negatief gevoel in mezelf', zoals schaamte, onwaardigheid enz., weet je dat er iets is dat je kunt overwinnen. Accepteer dat gevoel als een deel van jezelf. Het is iets van jou, het hoort bij je. Mijn eigen ervaring is dat, wanneer je accepteert dat zoiets nu eenmaal in je zit, het steeds minder belangrijk wordt - en woorden je op dat vlak ook niet meer raken.
Let wel: accepteren is iets totaal anders dan vinden dat iets 'bij je past' of ergens tevreden mee zijn! Evenzogoed als tolereren: dat is meer een kwestie van 'ik ben er niet blij mee, maar kan er niks aan veranderen'; dan voel je je een slachtoffer. Stel bij jezelf vast dat iets 'er is', zonder er een waarde-oordeel aan te verbinden. Je hóeft er niet blij mee te zijn, het is er. Het zij zo.
Acceptatie van je gevoelens leidt tot het accepteren van jezelf als geheel, als mens. Het geeft je de macht om jezelf in de spiegel te bekijken en te zeggen: "Je bent zo slecht nog niet. Ik hou best wel van je, ook al ben je niet volmaakt."
Geen mens of macht in de buitenwereld kan vergeleken worden met de macht die jij in je hebt. Zoek de kracht, de macht binnenin je, want die weet de perfecte weg voor jou.
Ik wens je heel veel momenten van acceptatie, macht en groei toe!
Alexandra
dinsdag 20 september 2011
Hulp
De hele dag door stellen we vragen. 'Wil je dit even...?' 'Doe je dat even...?' 'Waarom heb je niet...?' 'Hoe zit het met...?' 'Wanneer...?' En ga zo maar door. Vragen, vragen, vragen... en antwoorden, uiteraard.
Er blijkt echter één vraag te zijn, waar we vaak problemen mee hebben. Niet om te beantwoorden, maar om te stellen. En het is deze: 'Help je me?'
Er zijn legio manieren om anderen te laten merken dat je hulp nodig hebt, maar helaas wordt het simpele om-hulp-vragen helemaal niet zo vaak gedaan als je wel zou denken.
Waarom eigenlijk niet? Het is toch zeker geen schande!
Gek genoeg zit hem daar nou precies de kneep: we ervaren het vaak wèl als een schande, een reden om ons te schamen. Te moeten toegeven dat we iets niet alleen afkunnen. Toegeven dat we niet slim/sterk/rijk/kundig/... genoeg zijn om het zelf, alleen, te doen.
Maar waaróm dan? Zijn we dan echt zó geconditioneerd dat we het idee hebben perfect te moeten zijn? Alles wat we doen perfect te moeten afleveren? Zielig eigenlijk...
Net als met alle dingen, zit er aan het vragen om hulp ook een andere kant: het geven van hulp. Doorgaans zijn zij die veel hulp geven, juist degenen die vrijwel nooit om iets vragen. Vragen om iets voor jezelf blijkt een drempel te zijn.
Ik geef het toe: ik ben er ook zo een. Maar ik heb er wat op gevonden!
Wanneer ik ergens mee zit, een probleem waar ik zo gauw niet uitkom, doe ik het volgende.
Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen en ga in gedachten na wat het probleem nou precies inhoudt. Ik probeer het in 'hapklare brokken', mini-taakjes, onderdelen te breken. Kijk wat ik er zelf aan kan doen, en waar ik iets en/of iemand anders bij nodig heb.
Zodra dat duidelijk is, probeer ik me voor te stellen wie ik kan benaderen om me bij de oplossing te helpen. Daarna is het nog slechts een kwestie van met die persoon de zaak te bespreken. Negen van de tien keer krijg ik dan de hulp die ik nodig heb.
Maar wat doe je dan die tiende keer? Wanneer je nul op het rekest krijgt?
Dan weet ik dat ik heb gedaan wat ik kon. Verder probeer ik het van me af te zetten door mezelf voor te houden, dat 'ik alle hulp krijg die ik nodig heb'. Als een soort mantra herhaal ik dat telkens voor mezelf, overdag en 's avonds voor het slapen gaan. Het kan een paar dagen duren, maar er komt altijd iets op mijn pad dat me helpt om de klus te klaren.
Wat ik hiermee nou eigenlijk wil zeggen, is dit: ook wanneer je zo gauw geen oplossing ziet, geen uitweg uit het doolhof, of geen idee hebt hoe je iets moet aanpakken, er is altijd een manier. Wanneer je bereid bent om in oplossingen te denken en zonodig hulp te vragen, dan krijg je die ook. Geloof me: het komt naar je toe.
Ik wens je veel van dit soort (zelf)hulp toe!
Alexandra
Er blijkt echter één vraag te zijn, waar we vaak problemen mee hebben. Niet om te beantwoorden, maar om te stellen. En het is deze: 'Help je me?'
Er zijn legio manieren om anderen te laten merken dat je hulp nodig hebt, maar helaas wordt het simpele om-hulp-vragen helemaal niet zo vaak gedaan als je wel zou denken.
Waarom eigenlijk niet? Het is toch zeker geen schande!
Gek genoeg zit hem daar nou precies de kneep: we ervaren het vaak wèl als een schande, een reden om ons te schamen. Te moeten toegeven dat we iets niet alleen afkunnen. Toegeven dat we niet slim/sterk/rijk/kundig/... genoeg zijn om het zelf, alleen, te doen.
Maar waaróm dan? Zijn we dan echt zó geconditioneerd dat we het idee hebben perfect te moeten zijn? Alles wat we doen perfect te moeten afleveren? Zielig eigenlijk...
Net als met alle dingen, zit er aan het vragen om hulp ook een andere kant: het geven van hulp. Doorgaans zijn zij die veel hulp geven, juist degenen die vrijwel nooit om iets vragen. Vragen om iets voor jezelf blijkt een drempel te zijn.
Ik geef het toe: ik ben er ook zo een. Maar ik heb er wat op gevonden!
Wanneer ik ergens mee zit, een probleem waar ik zo gauw niet uitkom, doe ik het volgende.
Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen en ga in gedachten na wat het probleem nou precies inhoudt. Ik probeer het in 'hapklare brokken', mini-taakjes, onderdelen te breken. Kijk wat ik er zelf aan kan doen, en waar ik iets en/of iemand anders bij nodig heb.
Zodra dat duidelijk is, probeer ik me voor te stellen wie ik kan benaderen om me bij de oplossing te helpen. Daarna is het nog slechts een kwestie van met die persoon de zaak te bespreken. Negen van de tien keer krijg ik dan de hulp die ik nodig heb.
Maar wat doe je dan die tiende keer? Wanneer je nul op het rekest krijgt?
Dan weet ik dat ik heb gedaan wat ik kon. Verder probeer ik het van me af te zetten door mezelf voor te houden, dat 'ik alle hulp krijg die ik nodig heb'. Als een soort mantra herhaal ik dat telkens voor mezelf, overdag en 's avonds voor het slapen gaan. Het kan een paar dagen duren, maar er komt altijd iets op mijn pad dat me helpt om de klus te klaren.
Wat ik hiermee nou eigenlijk wil zeggen, is dit: ook wanneer je zo gauw geen oplossing ziet, geen uitweg uit het doolhof, of geen idee hebt hoe je iets moet aanpakken, er is altijd een manier. Wanneer je bereid bent om in oplossingen te denken en zonodig hulp te vragen, dan krijg je die ook. Geloof me: het komt naar je toe.
Ik wens je veel van dit soort (zelf)hulp toe!
Alexandra
dinsdag 13 september 2011
'Beter goed gejat, dan zelf verzonnen'
Deze kreet wordt bij mijn man, die programmeur is, regelmatig op de afdeling gehoord. Logisch, want waarom zou je zelf iedere keer opnieuw het wiel moeten uitvinden?
Eigenlijk doen we allemaal hetzelfde: dingen die goed zijn, goed voelen, integreren we en de rest laten we voor wat het is. Zo 'jat' ik zelf regelmatig ideeën; ik begin er zelfs een kei in te worden!
Over wat soort ideeën heb ik het nu? Alles wat maar positief is en voor mij wat oplevert.
Wees eerlijk, iedere dag weer wordt je gebombardeerd met negativiteit: in het nieuws, in gesprekken, iedereen is ziek-zwak-misselijk of heeft wat anders om over te klagen, de economie zit in het slop, zo'n 60-65% van de Nederlanders verwacht dat de volgende generatie het minder goed zal hebben dan wij, enzovoort enzovoort.
Daar word ik dus niet vrolijk van...
Ik ben dan ook bewust op zoek gegaan naar dingen die ervoor zorgen dat ik me goed ga voelen, die geen energie van me wegzuigen, die me oppeppen en een beter humeur bezorgen. En geloof me, als je daarnaar op zoek gaat, blijkt er opeens een andere wereld te bestaan naast die van alledag, en wel een positieve!
Nou wil je natuurlijk weten, wàt ik de laatste tijd dan wel gepikt heb.
Legio zaken, maar het allermooiste/grappigste/diepzinnigste vind ik toch wel dit:
Ik hou van mij
Ik hou van mij hoor je nooit zingen
Ik hou van mij wordt nooit gezegd
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen
Want ik hou van mij, van mij alleen, en ik meen het echt
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij; van mij kan ik op aan
Ik hou van mij; op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan
Ik blijf bij mij en niet voor even
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd
'k Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat, en ik meen het echt
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht
Ik hou van mij, van mij, van mij, en van geen ander
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken
Ik hoef mezelf zo nodig ook van mij niet te veranderen
Ik hou van mij, mezelf, gewoon zoals ik ben
Want ik hou van jou betekent meestal
Schat, hier heb je mijn problemen. Los maar op!
'k Leef in een hel; 'k verwacht van jou de hemel
Jij geeft de hel weg - dank je wel, zeg! Rot lekker op!
Dat houden van een ander dat heb jij alleen maar nodig
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou, joh, maak de ander overbodig
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
Maar ik hou van mij - al klinkt het bot en slecht
Want wie van zichzelf houdt, die geeft echt iets kostbaars
Als-ie ik hou van jou tegen een ander zegt
[Bron: http://www.youtube.com/watch?v=ptTWUiUsuus]
Ik wens je veel plezier met het ontdekken van positieve kreten en gedachten. En heb je iets gevonden: ik hou me aanbevolen!
Alexandra
Eigenlijk doen we allemaal hetzelfde: dingen die goed zijn, goed voelen, integreren we en de rest laten we voor wat het is. Zo 'jat' ik zelf regelmatig ideeën; ik begin er zelfs een kei in te worden!
Over wat soort ideeën heb ik het nu? Alles wat maar positief is en voor mij wat oplevert.
Wees eerlijk, iedere dag weer wordt je gebombardeerd met negativiteit: in het nieuws, in gesprekken, iedereen is ziek-zwak-misselijk of heeft wat anders om over te klagen, de economie zit in het slop, zo'n 60-65% van de Nederlanders verwacht dat de volgende generatie het minder goed zal hebben dan wij, enzovoort enzovoort.
Daar word ik dus niet vrolijk van...
Ik ben dan ook bewust op zoek gegaan naar dingen die ervoor zorgen dat ik me goed ga voelen, die geen energie van me wegzuigen, die me oppeppen en een beter humeur bezorgen. En geloof me, als je daarnaar op zoek gaat, blijkt er opeens een andere wereld te bestaan naast die van alledag, en wel een positieve!
Nou wil je natuurlijk weten, wàt ik de laatste tijd dan wel gepikt heb.
Legio zaken, maar het allermooiste/grappigste/diepzinnigste vind ik toch wel dit:
Ik hou van mij
Ik hou van mij hoor je nooit zingen
Ik hou van mij wordt nooit gezegd
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen
Want ik hou van mij, van mij alleen, en ik meen het echt
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij; van mij kan ik op aan
Ik hou van mij; op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan
Ik blijf bij mij en niet voor even
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd
'k Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat, en ik meen het echt
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht
Ik hou van mij, van mij, van mij, en van geen ander
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken
Ik hoef mezelf zo nodig ook van mij niet te veranderen
Ik hou van mij, mezelf, gewoon zoals ik ben
Want ik hou van jou betekent meestal
Schat, hier heb je mijn problemen. Los maar op!
'k Leef in een hel; 'k verwacht van jou de hemel
Jij geeft de hel weg - dank je wel, zeg! Rot lekker op!
Dat houden van een ander dat heb jij alleen maar nodig
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou, joh, maak de ander overbodig
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
Maar ik hou van mij - al klinkt het bot en slecht
Want wie van zichzelf houdt, die geeft echt iets kostbaars
Als-ie ik hou van jou tegen een ander zegt
[Bron: http://www.youtube.com/watch?v=ptTWUiUsuus]
Ik wens je veel plezier met het ontdekken van positieve kreten en gedachten. En heb je iets gevonden: ik hou me aanbevolen!
Alexandra
dinsdag 6 september 2011
Kritiek
Gisteravond las ik op GoeieVraag.nl het volgende: "Hoe kun je kritiek loslaten?" Ik wilde net gaan antwoorden, toen er iets tussenkwam. Gelukkig maar, want het antwoord zou niet juist zijn geweest. De vraag liet me echter niet los.
Als er één is die problemen heeft met kritiek, dan ben ik het wel. Zo lang als ik me kan herinneren, schoot ik in de verdediging of haalde ik uit naar degene die de kritiek leverde. En dan hoefde het niet eens echt kritiek te zijn, maar ook een losse opmerking die me raakte als zijnde kritiek en die ik me enorm aantrok. Dat deed pijn. Gevolg: een rotgevoel, en vaak voor een flinke periode.
De persoon die de vraag stelde, werd er niet goed van en wilde het rotgevoel dat kritiek hem bezorgde, de pijn, loslaten. Maar hoe doe je zoiets?
Ik ben een 'mentale onderzoeker', dus lag ik in bed de vraag van alle kanten te bekijken en na te gaan waarom die mij zo trof. Ik vereenzelvigde mij met de vraagsteller; ik kende het probleem vanbinnen.
Vanmorgen onder de douche, tijdens het wakker worden - vaak is dat een tijd dat je geest het meest ontvankelijk is, ook voor waarheden die je eigenlijk niet wilt horen - werd me duidelijk wat er aan de hand is. Ik liet iets vallen, en schold mezelf in gedachten uit. BINGO!
Ik heb zoveel problemen met kritiek, omdat ik mezelf constant bekritiseer; ik loop mezelf uit te kafferen voor de simpelste dingen. Dingen waar ik vaak niets aan kan doen, situaties waarin mij geen schuld treft, dingen die een ander op een andere manier zou hebben gedaan - het maakt niet uit.
Ik lever constant kritiek op mezelf, heb dan een rotgevoel over mezelf - en daar kan ik de kritiek van een ander niet nog eens bij hebben. Resultaat: een nog groter rotgevoel. Nog meer pijn.
Het ergste is nog, dat zo'n rotgevoel, die pijn, je gevoel van eigenwaarde onderuit haalt.
Van kinds af aan heb ik geleden aan een minderwaardigheidscomplex en het idee dat ik perfect moest zijn in doen en laten. Dat werd bevestigd door ouders en andere autoriteitsfiguren - behalve door mijn leraren. Ik was een uitblinker op school, maar voelde me constant tekort schieten, nooit als mens goed genoeg zijn. Dan ga je lijden ONDER een minderwaardigheidscomplex. En omdat je ook nog eens continu jezelf bekritiseert, de pijn in stand houdt, gaat het van kwaad tot erger en word je uiteindelijk depressief. God, wat een lol...
Waarom doen we onszelf dit aan?
Pas sinds kort ben ik erachter, dat het te maken heeft met acceptatie van onszelf. Iemand heeft vroeger eens tegen me gezegd: "Perfect is voor de hemel" - maar dat drong niet tot me door. Ik liep met oogkleppen op en werd gedreven door een misplaatst perfectionisme. Misplaatst, omdat ik wist toch nooit perfect te zullen zijn in mijn eigen ogen.
Nu ik echter de 50 gepasseerd ben en een stuk rustiger en milder geworden ben (iedere leeftijd heeft echt zijn voordelen!), ben ik bereid die persoon gelijk te geven. Perfect is inderdaad voor de hemel - of je het nu hebt over 'hemel' in religieuze zin of in de zin van 'van de doden niets dan goeds' - en niet voor hier.
Waarom zijn we eigenlijk onze eigen strengste rechter? Waarom kunnen we een ander wel accepteren, maar zijn we niet bereid onszelf te nemen zoals we zijn?
Wanneer je kunt accepteren dat je niet perfect bent, en tevens accepteert DAT JE NIET PERFECT HOEFT TE ZIJN, doet kritiek geen pijn meer. Je kunt kiezen: het aanvaarden als waarheid en er je voordeel mee doen, als losse opmerking of uiting van een ander - die misschien een rotbui heeft en naar jou wil uithalen - of kiezen het naast je neer te leggen. De keuze is aan jou.
Ik vind het heerlijk dat het leven me dit soort dingen leert en duidelijk maakt. Dat me gelegenheden worden geboden om geestelijk te groeien en beter in mijn vel te komen. Te weten dat balans mogelijk is, en dat de keuze aan mij is. Ik wens je toe dat je inziet dat jij ook altijd een keuze hebt, en jezelf leert accepteren als mens, met al je facetten.
Alexandra
Als er één is die problemen heeft met kritiek, dan ben ik het wel. Zo lang als ik me kan herinneren, schoot ik in de verdediging of haalde ik uit naar degene die de kritiek leverde. En dan hoefde het niet eens echt kritiek te zijn, maar ook een losse opmerking die me raakte als zijnde kritiek en die ik me enorm aantrok. Dat deed pijn. Gevolg: een rotgevoel, en vaak voor een flinke periode.
De persoon die de vraag stelde, werd er niet goed van en wilde het rotgevoel dat kritiek hem bezorgde, de pijn, loslaten. Maar hoe doe je zoiets?
Ik ben een 'mentale onderzoeker', dus lag ik in bed de vraag van alle kanten te bekijken en na te gaan waarom die mij zo trof. Ik vereenzelvigde mij met de vraagsteller; ik kende het probleem vanbinnen.
Vanmorgen onder de douche, tijdens het wakker worden - vaak is dat een tijd dat je geest het meest ontvankelijk is, ook voor waarheden die je eigenlijk niet wilt horen - werd me duidelijk wat er aan de hand is. Ik liet iets vallen, en schold mezelf in gedachten uit. BINGO!
Ik heb zoveel problemen met kritiek, omdat ik mezelf constant bekritiseer; ik loop mezelf uit te kafferen voor de simpelste dingen. Dingen waar ik vaak niets aan kan doen, situaties waarin mij geen schuld treft, dingen die een ander op een andere manier zou hebben gedaan - het maakt niet uit.
Ik lever constant kritiek op mezelf, heb dan een rotgevoel over mezelf - en daar kan ik de kritiek van een ander niet nog eens bij hebben. Resultaat: een nog groter rotgevoel. Nog meer pijn.
Het ergste is nog, dat zo'n rotgevoel, die pijn, je gevoel van eigenwaarde onderuit haalt.
Van kinds af aan heb ik geleden aan een minderwaardigheidscomplex en het idee dat ik perfect moest zijn in doen en laten. Dat werd bevestigd door ouders en andere autoriteitsfiguren - behalve door mijn leraren. Ik was een uitblinker op school, maar voelde me constant tekort schieten, nooit als mens goed genoeg zijn. Dan ga je lijden ONDER een minderwaardigheidscomplex. En omdat je ook nog eens continu jezelf bekritiseert, de pijn in stand houdt, gaat het van kwaad tot erger en word je uiteindelijk depressief. God, wat een lol...
Waarom doen we onszelf dit aan?
Pas sinds kort ben ik erachter, dat het te maken heeft met acceptatie van onszelf. Iemand heeft vroeger eens tegen me gezegd: "Perfect is voor de hemel" - maar dat drong niet tot me door. Ik liep met oogkleppen op en werd gedreven door een misplaatst perfectionisme. Misplaatst, omdat ik wist toch nooit perfect te zullen zijn in mijn eigen ogen.
Nu ik echter de 50 gepasseerd ben en een stuk rustiger en milder geworden ben (iedere leeftijd heeft echt zijn voordelen!), ben ik bereid die persoon gelijk te geven. Perfect is inderdaad voor de hemel - of je het nu hebt over 'hemel' in religieuze zin of in de zin van 'van de doden niets dan goeds' - en niet voor hier.
Waarom zijn we eigenlijk onze eigen strengste rechter? Waarom kunnen we een ander wel accepteren, maar zijn we niet bereid onszelf te nemen zoals we zijn?
Wanneer je kunt accepteren dat je niet perfect bent, en tevens accepteert DAT JE NIET PERFECT HOEFT TE ZIJN, doet kritiek geen pijn meer. Je kunt kiezen: het aanvaarden als waarheid en er je voordeel mee doen, als losse opmerking of uiting van een ander - die misschien een rotbui heeft en naar jou wil uithalen - of kiezen het naast je neer te leggen. De keuze is aan jou.
Ik vind het heerlijk dat het leven me dit soort dingen leert en duidelijk maakt. Dat me gelegenheden worden geboden om geestelijk te groeien en beter in mijn vel te komen. Te weten dat balans mogelijk is, en dat de keuze aan mij is. Ik wens je toe dat je inziet dat jij ook altijd een keuze hebt, en jezelf leert accepteren als mens, met al je facetten.
Alexandra
woensdag 31 augustus 2011
Bouwstenen
Gedachten zijn dingen.
Nee, even zonder dollen, ga er voor de lol eens van uit dat het waar is.
Gedachten zijn dingen. Niet-tastbare zaken, die net als de verschillende gassen waaruit de lucht om ons heen is opgebouwd, elementen zijn en wel degelijk aanwezig. En, net als die elementen, bouwstenen waarmee je verbindingen kunt maken om zo andere dingen te creëren. Wanneer we bij de gasvormige elementen en verbindingen blijven: je kunt alles creëren van dodelijke koolmonoxide en levensbrengende zuurstof via de landelijke geur van koeievlaaien tot de exquise geur van een duur parfum.
Mwah, als ik dan toch moet kiezen: geef mij dat parfum dan maar.
Stel je nu eens voor dat je een berg legostenen voor je hebt liggen. Je hebt ergens een stelletje lege dozen gezien, één met een plaatje erop van een kasteel, een andere met een piratenschip, weer een andere met een race-auto, een stad, een ruimtestation, en nog een boekje met allerlei andere plaatjes. Allemaal dingen die je van die berg legostenen zou kunnen maken.
O jé, daar zit je dan; zoveel mogelijkheden, zoveel vormen, zoveel kleuren... maar vooral: ZOVÉÉL! Tijd om keuzes te maken. Wat wil je maken, het kasteel of het ruimtestation? Wil je het maken in groen, geel, rood, blauw of wit? Wil je het HEEL GROOT maken, of is klein maar fijn groot genoeg voor jou? En wil je het helemaal volgens de specificaties op de doos maken en 'binnen de lijntjes kleuren', of ga je voor vrije expressie en maakt er een fantasie-geval van?
Ook nu weer: als ik dan toch moet kiezen, maak ik er een kruising van tussen een ouderwets kasteel en een ruimtestation van, een soort ruimtekasteel dus. Ik heb niks met racewagens en piraten. Hoewel... kun je ook piraten-race-auto's maken? ;)
Alle gekheid op een stokje (rare uitdrukking eigenlijk...): ik wil hiermee alleen maar duidelijk maken dat je zelf kunt bepalen wat je maakt. Een ruimtekasteel dat naar parfum ruikt bijvoorbeeld. Of iets anders dat nog nooit vertoond is. Of een schip als een koeievlaai om de zeven zeeën mee rond te racen. Of een villa met een stad eromheen, of een zwembad vol haaien, of een ... vul maar in.
Alles is mogelijk, wanneer je de bouwstenen hebt. EN DIE HEB JE! Je bent je er alleen niet van bewust. En da's jammer. Want je gedachten zijn je bouwstenen, en die heb je in overvloed, toch?
Oké, de bouwstenen heb je. En wat nu? Er is zoveel dat belangrijk/nodig/leuk/lekker is, dat je eerst je keuze moet bepalen: WAT ga je creëren?
Wat is voor jou zo belangrijk dat je het niet alleen echt wilt hebben, maar ook dat je bereid bent om er de energie in te steken om het te creëren?
(Ik zeg bewust niet 'maken', omdat 'maken' het gevoel geeft van lichamelijke arbeid - en dat is hier duidelijk niet het geval.)
Denk dus eens goed na over wat voor JOU belangrijk is, wat JIJ vindt dat nodig is, en laat je gevoel daarbij vooral niet buiten beschouwing. Wat goed voelt, IS goed voor jou. En maling aan wat een ander daarvan vindt! Het gaat hier om jou. Persoonlijk. Tenslotte ben jij de enige die in jouw gedachten leeft, toch? Of zit er nog een ander in je koppie - je moeder, vader, partner, mentor...? Schop die dan eerst de mentale deur uit, ga zitten en bepaal wat voor jou persoonlijk van belang is.
Maak een keuze uit wat je echt belangrijk genoeg vindt om te willen hebben. Het maakt niet uit wat het is; het is voor jou belangrijk. Richt dan je aandacht daarop. Maak er in je geest een foto van. Gebruik je gedachten, je bouwstenen, om stapje voor stapje die foto in te vullen en werkelijkheid te laten worden. Ruik de geuren, hoor de geluiden, voel de materialen, proef de gerechten, loop er doorheen. Maak het zo echt mogelijk voor jezelf, zodat je het gevoel hebt dat je erin kunt stappen en wegwandelen. Dat je het al hebt, dat het werkelijkheid is geworden.
Gedachten zijn dingen. Het is aan ons om te kiezen welke we willen hebben. Met wat voor materiaal we ons mentale huis bouwen. Want het materiaal dat we kiezen, daar bouwen we mee. Tenslotte nemen we voor een tastbaar huis ook geen inferieure materialen; niemand is erbij gebaat als zijn/haar huis instort.
Kies daarom sterke, positieve gedachten als bouwstenen. Negatieve gedachten als bijvoorbeeld twijfel aan je eigen kunnen ondergraven je fundering, en laten je huis keer op keer instorten nog voordat het dak er op zit.
Hou jezelf voor dat het je gaat lukken, dat je de eindstreep haalt, je doel bereikt. En daarna: dat het je IS gelukt, dat je de eindstreep HEBT gehaald, dat je doel IS bereikt - en dat je er onder het genot van een drankje met een goede vriend/vriendin op terugkijkt. Het voelt fantastisch!!!
Telkens wanneer ik hiermee bezig ben, word ik helemaal warm van binnen. Da's voor mij het teken dat ik op de goeie weg ben.
Natuurlijk ga ik ook wel eens de mist in, en heb ik een 'regendag' - zo'n dag dat alles mis lijkt te lopen. Maar wanneer ik mezelf dan betrap op gedachten die niet-opbouwend zijn, draai ik die om. Voorbeeld: 'Wat zijn de jongens weer klierig! Ik kan ze wel achter het behang plakken! En dan acuut verhuizen...' omdraaien in: 'Ik heb een stel schatten van kinderen, die rekening houden met elkaar en hun omgeving.' En geloof het of niet: als ik mezelf dat maar vaak en sterk genoeg voorhoud, worden de kinderen rustiger en zijn we allemaal beter te pruimen.
Ik wens je een bewust gebruik van al je bouwstenen toe!
Alexandra
Nee, even zonder dollen, ga er voor de lol eens van uit dat het waar is.
Gedachten zijn dingen. Niet-tastbare zaken, die net als de verschillende gassen waaruit de lucht om ons heen is opgebouwd, elementen zijn en wel degelijk aanwezig. En, net als die elementen, bouwstenen waarmee je verbindingen kunt maken om zo andere dingen te creëren. Wanneer we bij de gasvormige elementen en verbindingen blijven: je kunt alles creëren van dodelijke koolmonoxide en levensbrengende zuurstof via de landelijke geur van koeievlaaien tot de exquise geur van een duur parfum.
Mwah, als ik dan toch moet kiezen: geef mij dat parfum dan maar.
Stel je nu eens voor dat je een berg legostenen voor je hebt liggen. Je hebt ergens een stelletje lege dozen gezien, één met een plaatje erop van een kasteel, een andere met een piratenschip, weer een andere met een race-auto, een stad, een ruimtestation, en nog een boekje met allerlei andere plaatjes. Allemaal dingen die je van die berg legostenen zou kunnen maken.
O jé, daar zit je dan; zoveel mogelijkheden, zoveel vormen, zoveel kleuren... maar vooral: ZOVÉÉL! Tijd om keuzes te maken. Wat wil je maken, het kasteel of het ruimtestation? Wil je het maken in groen, geel, rood, blauw of wit? Wil je het HEEL GROOT maken, of is klein maar fijn groot genoeg voor jou? En wil je het helemaal volgens de specificaties op de doos maken en 'binnen de lijntjes kleuren', of ga je voor vrije expressie en maakt er een fantasie-geval van?
Ook nu weer: als ik dan toch moet kiezen, maak ik er een kruising van tussen een ouderwets kasteel en een ruimtestation van, een soort ruimtekasteel dus. Ik heb niks met racewagens en piraten. Hoewel... kun je ook piraten-race-auto's maken? ;)
Alle gekheid op een stokje (rare uitdrukking eigenlijk...): ik wil hiermee alleen maar duidelijk maken dat je zelf kunt bepalen wat je maakt. Een ruimtekasteel dat naar parfum ruikt bijvoorbeeld. Of iets anders dat nog nooit vertoond is. Of een schip als een koeievlaai om de zeven zeeën mee rond te racen. Of een villa met een stad eromheen, of een zwembad vol haaien, of een ... vul maar in.
Alles is mogelijk, wanneer je de bouwstenen hebt. EN DIE HEB JE! Je bent je er alleen niet van bewust. En da's jammer. Want je gedachten zijn je bouwstenen, en die heb je in overvloed, toch?
Oké, de bouwstenen heb je. En wat nu? Er is zoveel dat belangrijk/nodig/leuk/lekker is, dat je eerst je keuze moet bepalen: WAT ga je creëren?
Wat is voor jou zo belangrijk dat je het niet alleen echt wilt hebben, maar ook dat je bereid bent om er de energie in te steken om het te creëren?
(Ik zeg bewust niet 'maken', omdat 'maken' het gevoel geeft van lichamelijke arbeid - en dat is hier duidelijk niet het geval.)
Denk dus eens goed na over wat voor JOU belangrijk is, wat JIJ vindt dat nodig is, en laat je gevoel daarbij vooral niet buiten beschouwing. Wat goed voelt, IS goed voor jou. En maling aan wat een ander daarvan vindt! Het gaat hier om jou. Persoonlijk. Tenslotte ben jij de enige die in jouw gedachten leeft, toch? Of zit er nog een ander in je koppie - je moeder, vader, partner, mentor...? Schop die dan eerst de mentale deur uit, ga zitten en bepaal wat voor jou persoonlijk van belang is.
Maak een keuze uit wat je echt belangrijk genoeg vindt om te willen hebben. Het maakt niet uit wat het is; het is voor jou belangrijk. Richt dan je aandacht daarop. Maak er in je geest een foto van. Gebruik je gedachten, je bouwstenen, om stapje voor stapje die foto in te vullen en werkelijkheid te laten worden. Ruik de geuren, hoor de geluiden, voel de materialen, proef de gerechten, loop er doorheen. Maak het zo echt mogelijk voor jezelf, zodat je het gevoel hebt dat je erin kunt stappen en wegwandelen. Dat je het al hebt, dat het werkelijkheid is geworden.
Gedachten zijn dingen. Het is aan ons om te kiezen welke we willen hebben. Met wat voor materiaal we ons mentale huis bouwen. Want het materiaal dat we kiezen, daar bouwen we mee. Tenslotte nemen we voor een tastbaar huis ook geen inferieure materialen; niemand is erbij gebaat als zijn/haar huis instort.
Kies daarom sterke, positieve gedachten als bouwstenen. Negatieve gedachten als bijvoorbeeld twijfel aan je eigen kunnen ondergraven je fundering, en laten je huis keer op keer instorten nog voordat het dak er op zit.
Hou jezelf voor dat het je gaat lukken, dat je de eindstreep haalt, je doel bereikt. En daarna: dat het je IS gelukt, dat je de eindstreep HEBT gehaald, dat je doel IS bereikt - en dat je er onder het genot van een drankje met een goede vriend/vriendin op terugkijkt. Het voelt fantastisch!!!
Telkens wanneer ik hiermee bezig ben, word ik helemaal warm van binnen. Da's voor mij het teken dat ik op de goeie weg ben.
Natuurlijk ga ik ook wel eens de mist in, en heb ik een 'regendag' - zo'n dag dat alles mis lijkt te lopen. Maar wanneer ik mezelf dan betrap op gedachten die niet-opbouwend zijn, draai ik die om. Voorbeeld: 'Wat zijn de jongens weer klierig! Ik kan ze wel achter het behang plakken! En dan acuut verhuizen...' omdraaien in: 'Ik heb een stel schatten van kinderen, die rekening houden met elkaar en hun omgeving.' En geloof het of niet: als ik mezelf dat maar vaak en sterk genoeg voorhoud, worden de kinderen rustiger en zijn we allemaal beter te pruimen.
Ik wens je een bewust gebruik van al je bouwstenen toe!
Alexandra
dinsdag 19 juli 2011
Droom? Doel!
Al tijden ben ik geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling, groei, wat je zelf kunt doen om je leven te veranderen/verbeteren. Ik ben dan ook geabonneerd op een fiks aantal digitale nieuwsbrieven. Het gros daarvan is Amerikaans; af en toe zit ik hoofdschuddend zo'n ding te lezen. Niet dat ze slecht zijn, verre van dat - maar soms zijn ze zo 'typisch Amerikaans'.
Hier volgt een (vrij vertaald) stukje uit één ervan.
>>>
Ben jij een dromenverzamelaar?
Heb jij ook een lijst van dingen die je van plan bent te doen? Word jij ook makkelijk afgeleid door je dagdromen? Is je leven een eindeloos proces van wensen, maar nooit echt bereiken?
Ten eerste, geef jezelf niet op je kop, vriend. Het is niet jouw fout. Weet je, vanaf de basisschool wordt ons al geleerd om groot te dromen. We krijgen inspirerende verhalen en verheffende filosofieën te horen. Tja, de 'Jacht op Geluk' is een gekoesterd recht.
Maar... ondanks dit alles is niemand verplicht een 'Verwezenlijk Je Droom'-cursus te volgen. Leerlingen zijn niet verplicht te leren hoe ze specifieke, meetbare, bereikbare, realistische en tijdzekere doelen moeten stellen [S.M.A.R.T. goals: Specific, Measurable, Attainable, Realistic, Time-certain].
De meesten van ons denken zelfs niet na over het idee van gedisciplineerd je doel bereiken, totdat we onze eerste baan hebben bemachtigd - als we het al doen.
Simpel gezegd: er wordt ons geleerd om groot te dromen, en niets te doen.
Jij leest dit nu, daarom ben ik blij te zien dat jij blijkbaar anders bent. Heel anders dan de meeste anderen. Voor jou zijn dromen niet goed genoeg. Jij wilt je dromen veranderd zien in realiteit. Jij wilt je interne "hoogtepunten film" vervuld zien van juichende overwinningsmomenten.
<<<
Dit was een nieuwsbrief behorende bij een systeem om geld te verdienen via het internet. Er zijn echter een aantal waarheden in verpakt waar je snel aan voorbij gaat - ikzelf in ieder geval, totdat ik mijn mailbox aan het opschonen was.
Is je leven een eindeloos proces van wensen, maar nooit echt bereiken?
Euh... eigenlijk wel, ja. En daar ben ik niet echt gelukkig mee. Of beter gezegd: echt niet!
Geef jezelf niet op je kop, vriend.
Verhip, dat doe ik vrijwel constant. Ik ben zo gewend om mezelf af te keuren, dat het soms moeilijk is om te aanvaarden dat een ander me wèl accepteert zoals ik ben.
Een 'Verwezenlijk Je Droom'-cursus volgen: gôh, als er zo'n cursus zou bestaan, dan was ik één van de eersten die zich inschreven!
Er wordt ons geleerd om groot te dromen, en niets te doen. [AUW!]
Kortom: er ging van alles door mijn hoofd terwijl ik zat te lezen. Ik ben er ook zo eentje die zich te buiten kan gaan aan 'wishful thinking', dromen, zonder er verder iets aan of mee te doen. En dus nooit iets te bereiken.
Ik heb me dan ook heilig voor genomen om mezelf concrete doelen te gaan stellen: SMART goals. Zal wel even wennen zijn, maar - alles valt te leren, toch?
Waar moet een SMART goal aan voldoen:
Specific - specifiek, duidelijk omlijnd: een duidelijk, concreet doel
Measurable - meetbaar: het resultaat moet meetbaar (zichtbaar) zijn
Attainable - haalbaar: leg de lat niet te hoog
Realistic - realistisch: een haalbaar doel (binnen de tijd die je eraan wilt besteden)
Time-certain - tijdzeker: er MOET een DATUM aan vast zitten.
Voorbeeld:
Specific: ik wil 10 kilo kwijt (en wel meer ook, maar dat terzijde).
Measurable: de weegschaal liegt niet
Attainable: ik wil geen crash-dieet volgen, maar op een rustige manier door gezond te eten en meer te bewegen die kilo's kwijtraken
Realistic: die 10 kilo eraf is te doen (laat dat 'meer' maar even zitten)
Time-certain: euh... 3 maanden? Oké, 3 maanden dus. En aangestreept op de kalender.
Het is een simpele manier om je doelen concreter te maken dan bijvoorbeeld de bekende lijst met goede voornemens op 1 januari, en daarom makkelijker te bereiken.
Ik wens jullie een heleboel concrete doelen en verwezenlijkte dromen toe!
Alexandra
Hier volgt een (vrij vertaald) stukje uit één ervan.
>>>
Ben jij een dromenverzamelaar?
Heb jij ook een lijst van dingen die je van plan bent te doen? Word jij ook makkelijk afgeleid door je dagdromen? Is je leven een eindeloos proces van wensen, maar nooit echt bereiken?
Ten eerste, geef jezelf niet op je kop, vriend. Het is niet jouw fout. Weet je, vanaf de basisschool wordt ons al geleerd om groot te dromen. We krijgen inspirerende verhalen en verheffende filosofieën te horen. Tja, de 'Jacht op Geluk' is een gekoesterd recht.
Maar... ondanks dit alles is niemand verplicht een 'Verwezenlijk Je Droom'-cursus te volgen. Leerlingen zijn niet verplicht te leren hoe ze specifieke, meetbare, bereikbare, realistische en tijdzekere doelen moeten stellen [S.M.A.R.T. goals: Specific, Measurable, Attainable, Realistic, Time-certain].
De meesten van ons denken zelfs niet na over het idee van gedisciplineerd je doel bereiken, totdat we onze eerste baan hebben bemachtigd - als we het al doen.
Simpel gezegd: er wordt ons geleerd om groot te dromen, en niets te doen.
Jij leest dit nu, daarom ben ik blij te zien dat jij blijkbaar anders bent. Heel anders dan de meeste anderen. Voor jou zijn dromen niet goed genoeg. Jij wilt je dromen veranderd zien in realiteit. Jij wilt je interne "hoogtepunten film" vervuld zien van juichende overwinningsmomenten.
<<<
Dit was een nieuwsbrief behorende bij een systeem om geld te verdienen via het internet. Er zijn echter een aantal waarheden in verpakt waar je snel aan voorbij gaat - ikzelf in ieder geval, totdat ik mijn mailbox aan het opschonen was.
Is je leven een eindeloos proces van wensen, maar nooit echt bereiken?
Euh... eigenlijk wel, ja. En daar ben ik niet echt gelukkig mee. Of beter gezegd: echt niet!
Geef jezelf niet op je kop, vriend.
Verhip, dat doe ik vrijwel constant. Ik ben zo gewend om mezelf af te keuren, dat het soms moeilijk is om te aanvaarden dat een ander me wèl accepteert zoals ik ben.
Een 'Verwezenlijk Je Droom'-cursus volgen: gôh, als er zo'n cursus zou bestaan, dan was ik één van de eersten die zich inschreven!
Er wordt ons geleerd om groot te dromen, en niets te doen. [AUW!]
Kortom: er ging van alles door mijn hoofd terwijl ik zat te lezen. Ik ben er ook zo eentje die zich te buiten kan gaan aan 'wishful thinking', dromen, zonder er verder iets aan of mee te doen. En dus nooit iets te bereiken.
Ik heb me dan ook heilig voor genomen om mezelf concrete doelen te gaan stellen: SMART goals. Zal wel even wennen zijn, maar - alles valt te leren, toch?
Waar moet een SMART goal aan voldoen:
Specific - specifiek, duidelijk omlijnd: een duidelijk, concreet doel
Measurable - meetbaar: het resultaat moet meetbaar (zichtbaar) zijn
Attainable - haalbaar: leg de lat niet te hoog
Realistic - realistisch: een haalbaar doel (binnen de tijd die je eraan wilt besteden)
Time-certain - tijdzeker: er MOET een DATUM aan vast zitten.
Voorbeeld:
Specific: ik wil 10 kilo kwijt (en wel meer ook, maar dat terzijde).
Measurable: de weegschaal liegt niet
Attainable: ik wil geen crash-dieet volgen, maar op een rustige manier door gezond te eten en meer te bewegen die kilo's kwijtraken
Realistic: die 10 kilo eraf is te doen (laat dat 'meer' maar even zitten)
Time-certain: euh... 3 maanden? Oké, 3 maanden dus. En aangestreept op de kalender.
Het is een simpele manier om je doelen concreter te maken dan bijvoorbeeld de bekende lijst met goede voornemens op 1 januari, en daarom makkelijker te bereiken.
Ik wens jullie een heleboel concrete doelen en verwezenlijkte dromen toe!
Alexandra
dinsdag 12 juli 2011
Vertel eens iets nieuws!
Al tijden ben ik geabonneerd op nieuwsbrieven van mensen met een positieve instelling; vaak zijn dat degenen die zich de boodschap van The Secret eigen hebben gemaakt en er zeer succesvol mee zijn geworden. Omdat ik dit zo'n goeie vond, heb ik hem (vrij) vertaald om met jullie te delen.
>>
Het is je vast wel eens opgevallen dat je vrienden en collega's steeds weer opnieuw hetzelfde oude verhaal vertellen. Over hun werk, hun relaties, hun gezondheid... Maar realiseer je je wel dat jij hetzelfde doet?
We hebben allemaal de neiging om steeds hetzelfde verhaal te vertellen. We hebben reeds een 'script' geschreven, omdat we dingen ervaren hebben die ons een bepaalde uitkomst doen verwachten. En wanneer we verwachten dat we in ons leven bepaalde dingen zullen ervaren, we ook krijgen wat we plannen in ons 'script'.
Maar we hebben een prachtige kans gekregen: iedere dag opnieuw kunnen we van voren af aan beginnen om een nieuw verhaal te vertellen. Het probleem is alleen dat we geen gebruik maken van deze schitterende mogelijkheid die zich iedere dag opnieuw aan ons aanbiedt!
Klinkt het niet hoopvol? Vertel een nieuw verhaal...
Wat als we iedere ochtend wakker zouden worden en een script voor onze dag zouden maken - een nieuw verhaal zouden schrijven, met nieuwe karakters en een nieuw einde aan de morgen, nieuwe uitkomsten voor de vergadering, een nieuwe richting voor de middag, het telefoontje, de avond...
Ik weet dat dit je idee van overvloed kan en zal veranderen op verrassende en succesvolle wijze. Het is hoe de Wet van Overvloed zich altijd ontvouwt - we hoeven hem alleen maar nieuw materiaal te geven om mee te werken, om nieuwe resultaten te verkrijgen.
Dit is een van die kleine wonderlijke gereedschappen om overvloed aan te trekken - wanneer je denkt aan een ander of nieuw verhaal, erover schrijft en het vertelt, zul je dit nieuwe verhaal ook manifesteren.
Bedenk hoe fantastisch deze dag echt zou kunnen zijn... en morgen... en de volgende week. Hoe je het doet, is simpel. Pak een notitieboekje, en reserveer wat tijd gedurende de dag om een deel van je dag of iets in de nabije toekomst te her-schrijven of er een 'script' voor te maken.
Je nieuwe verhaal zou bijvoorbeeld zo kunnen gaan:
"Vandaag is er iets heerlijks gebeurd..." of
"Ik was zo verrast hoe goed die vergadering verliep..." of
"Ik sta er versteld van dat ze me deze schitterende kans hebben geboden..."
Het punt is om in het moment te zijn, te doen alsof deze mogelijkheden nu naar je toekomen. Schrijf het helemaal uit en vertel dit nieuwe verhaal zodat je de vibratie op gang brengt van vreugde over scenario's die je werkelijkheid wilt zien worden in je leven.
Ik weet dat we allemaal druk bezig zijn, maar je bent nooit te druk om je fantastische mogelijkheden voor te stellen wanneer je een nieuw verhaal vertelt.
Dus wat staat je in de weg om een nieuw verhaal te vertellen? Niet veel anders dan het idee dat je weinig tijd hebt en mogelijk een gebrek aan geloof dat deze techniek echt iets voor je kan 'doen'. Het is een techniek die al tientallen jaren in gebruik is, dus begin nu meteen en vertel eens iets nieuws!
Soms, wanneer ik een nieuw verhaal aan het uitschrijven ben, klinkt het zo:
"En dan gebeurt er dit... En dan dat... En dan... En toen..."
We weten onderhand dat het Universum onze vibratie hoort, niet onze woorden. We hebben allemaal van Law of Attraction leraren gehoord dat we terugkrijgen wat we 'uitzenden' naar het Universum. Dus start je nieuwe gewoonte en vertel een nieuw verhaal - je weet dat je vibratie zal verbeteren! (Tenslotte stel je je voor hoe iets op een mooie/prettige/positieve/... manier verloopt, en terwijl je aan het schrijven bent merk je al dat je enthousiast wordt - een POSITIEVE emotie!)
Vergeet niet dat onze gedachten echt zijn en energie dragen... Onze vibratie is belangrijk!
Daarom nodig ik je uit om een nieuw verhaal te vertellen en te genieten van de veranderingen die je nu verwacht in je leven. Je vibratie van overvloed zal dramatisch verbeteren wanneer je je geïnspireerd voelt om een nieuw verhaal te vertellen...
Wanneer we onze vibratie verhogen door onze aandacht te richten op iets dat ons vreugde geeft, zal de Law of Attraction ons meer geven waar we vreugde aan beleven, wat onze vibratie opnieuw verhoogt en zelfs nog meer overvloed aantrekt - het is een energetische cyclus! Maar wanneer we focussen op iets negatiefs, blijven we weerstand tegen overvloed houden.
Als je denkt dat er negatieve consequenties verbonden zijn aan mijn uitnodiging om een nieuw verhaal te vertellen, stel jezelf dan eens de volgende vragen:
"Wat is het nadeel van het vertellen van een nieuw verhaal?"
"Wat is het voordeel van vasthouden aan het oude verhaal?"
"Hoe dient het mij om het steeds maar weer te blijven vertellen?"
Weet je eenmaal wat het voordeel is van blijven waar je bent en het nadeel van krijgen wat je wilt, neem dan je overtuigingen eens goed onder de loep. Verander je energie, en zorg dat je volledig in overeenstemming komt met een succesvol leven.
Hier is wat ik weet:
Mensen die zijn geïnspireerd tot het vertellen van een nieuw verhaal verbeteren hun vibratie - en dan trekken ze meer succes en overvloed aan!
De manier waarop je overvloed waarneemt verschuift, net als je beleving ervan wanneer je een nieuw verhaal vertelt - je verhoogt je vibratie, moedigt het Universum aan om iets nieuws te leveren en - je voelt je gewoon beter!
Zoals Law of Attraction leraren zeggen: 't Is allemaal energie. De Wet van Overvloed stuurt je situaties die dezelfde energie en vibraties hebben als die je uitzendt... Wanneer je besluit iets aan je situatie te doen en een nieuw verhaal te vertellen, zal het Universum je meer kansen brengen die in overeenstemming zijn met dit gevoel op basis van energie.
Het is jouw keuze... Vertel een nieuw verhaal en geniet van de successen die in je leven komen! Wanneer je je vibratie verandert, zul je je leven veranderen.
[Bron: Newsletter Carol Look, EFT Master]
<<
Ik wens jullie vele nieuwe verhalen toe - de mijne staan reeds op stapel!
Alexandra
>>
Het is je vast wel eens opgevallen dat je vrienden en collega's steeds weer opnieuw hetzelfde oude verhaal vertellen. Over hun werk, hun relaties, hun gezondheid... Maar realiseer je je wel dat jij hetzelfde doet?
We hebben allemaal de neiging om steeds hetzelfde verhaal te vertellen. We hebben reeds een 'script' geschreven, omdat we dingen ervaren hebben die ons een bepaalde uitkomst doen verwachten. En wanneer we verwachten dat we in ons leven bepaalde dingen zullen ervaren, we ook krijgen wat we plannen in ons 'script'.
Maar we hebben een prachtige kans gekregen: iedere dag opnieuw kunnen we van voren af aan beginnen om een nieuw verhaal te vertellen. Het probleem is alleen dat we geen gebruik maken van deze schitterende mogelijkheid die zich iedere dag opnieuw aan ons aanbiedt!
Klinkt het niet hoopvol? Vertel een nieuw verhaal...
Wat als we iedere ochtend wakker zouden worden en een script voor onze dag zouden maken - een nieuw verhaal zouden schrijven, met nieuwe karakters en een nieuw einde aan de morgen, nieuwe uitkomsten voor de vergadering, een nieuwe richting voor de middag, het telefoontje, de avond...
Ik weet dat dit je idee van overvloed kan en zal veranderen op verrassende en succesvolle wijze. Het is hoe de Wet van Overvloed zich altijd ontvouwt - we hoeven hem alleen maar nieuw materiaal te geven om mee te werken, om nieuwe resultaten te verkrijgen.
Dit is een van die kleine wonderlijke gereedschappen om overvloed aan te trekken - wanneer je denkt aan een ander of nieuw verhaal, erover schrijft en het vertelt, zul je dit nieuwe verhaal ook manifesteren.
Bedenk hoe fantastisch deze dag echt zou kunnen zijn... en morgen... en de volgende week. Hoe je het doet, is simpel. Pak een notitieboekje, en reserveer wat tijd gedurende de dag om een deel van je dag of iets in de nabije toekomst te her-schrijven of er een 'script' voor te maken.
Je nieuwe verhaal zou bijvoorbeeld zo kunnen gaan:
"Vandaag is er iets heerlijks gebeurd..." of
"Ik was zo verrast hoe goed die vergadering verliep..." of
"Ik sta er versteld van dat ze me deze schitterende kans hebben geboden..."
Het punt is om in het moment te zijn, te doen alsof deze mogelijkheden nu naar je toekomen. Schrijf het helemaal uit en vertel dit nieuwe verhaal zodat je de vibratie op gang brengt van vreugde over scenario's die je werkelijkheid wilt zien worden in je leven.
Ik weet dat we allemaal druk bezig zijn, maar je bent nooit te druk om je fantastische mogelijkheden voor te stellen wanneer je een nieuw verhaal vertelt.
Dus wat staat je in de weg om een nieuw verhaal te vertellen? Niet veel anders dan het idee dat je weinig tijd hebt en mogelijk een gebrek aan geloof dat deze techniek echt iets voor je kan 'doen'. Het is een techniek die al tientallen jaren in gebruik is, dus begin nu meteen en vertel eens iets nieuws!
Soms, wanneer ik een nieuw verhaal aan het uitschrijven ben, klinkt het zo:
"En dan gebeurt er dit... En dan dat... En dan... En toen..."
We weten onderhand dat het Universum onze vibratie hoort, niet onze woorden. We hebben allemaal van Law of Attraction leraren gehoord dat we terugkrijgen wat we 'uitzenden' naar het Universum. Dus start je nieuwe gewoonte en vertel een nieuw verhaal - je weet dat je vibratie zal verbeteren! (Tenslotte stel je je voor hoe iets op een mooie/prettige/positieve/... manier verloopt, en terwijl je aan het schrijven bent merk je al dat je enthousiast wordt - een POSITIEVE emotie!)
Vergeet niet dat onze gedachten echt zijn en energie dragen... Onze vibratie is belangrijk!
Daarom nodig ik je uit om een nieuw verhaal te vertellen en te genieten van de veranderingen die je nu verwacht in je leven. Je vibratie van overvloed zal dramatisch verbeteren wanneer je je geïnspireerd voelt om een nieuw verhaal te vertellen...
Wanneer we onze vibratie verhogen door onze aandacht te richten op iets dat ons vreugde geeft, zal de Law of Attraction ons meer geven waar we vreugde aan beleven, wat onze vibratie opnieuw verhoogt en zelfs nog meer overvloed aantrekt - het is een energetische cyclus! Maar wanneer we focussen op iets negatiefs, blijven we weerstand tegen overvloed houden.
Als je denkt dat er negatieve consequenties verbonden zijn aan mijn uitnodiging om een nieuw verhaal te vertellen, stel jezelf dan eens de volgende vragen:
"Wat is het nadeel van het vertellen van een nieuw verhaal?"
"Wat is het voordeel van vasthouden aan het oude verhaal?"
"Hoe dient het mij om het steeds maar weer te blijven vertellen?"
Weet je eenmaal wat het voordeel is van blijven waar je bent en het nadeel van krijgen wat je wilt, neem dan je overtuigingen eens goed onder de loep. Verander je energie, en zorg dat je volledig in overeenstemming komt met een succesvol leven.
Hier is wat ik weet:
Mensen die zijn geïnspireerd tot het vertellen van een nieuw verhaal verbeteren hun vibratie - en dan trekken ze meer succes en overvloed aan!
De manier waarop je overvloed waarneemt verschuift, net als je beleving ervan wanneer je een nieuw verhaal vertelt - je verhoogt je vibratie, moedigt het Universum aan om iets nieuws te leveren en - je voelt je gewoon beter!
Zoals Law of Attraction leraren zeggen: 't Is allemaal energie. De Wet van Overvloed stuurt je situaties die dezelfde energie en vibraties hebben als die je uitzendt... Wanneer je besluit iets aan je situatie te doen en een nieuw verhaal te vertellen, zal het Universum je meer kansen brengen die in overeenstemming zijn met dit gevoel op basis van energie.
Het is jouw keuze... Vertel een nieuw verhaal en geniet van de successen die in je leven komen! Wanneer je je vibratie verandert, zul je je leven veranderen.
[Bron: Newsletter Carol Look, EFT Master]
<<
Ik wens jullie vele nieuwe verhalen toe - de mijne staan reeds op stapel!
Alexandra
dinsdag 5 juli 2011
Hulp
Wie hier vaker komt, heeft het eerder zien staan: Subliminal MP3s.
Maar wat is dat?
Kort gezegd is het een neutrale geluidsopname, waarin verwerkt een reeks opbouwende zinnen die niet waarneembaar zijn voor ons menselijk gehoor.
Nu vraag je je af: wat heeft dat nou voor nut? Je hoort het immers niet!
Eigenlijk is het heel simpel. Wat wij waarnemen met ons gehoor, is slechts een klein deel van wat er werkelijk wordt opgevangen door onze oortjes. De rest van al die 'input' wordt weggefilterd door ons brein, het bewuste deel van ons, onze gedachten, als zijnde 'niet belangrijk'. Maar dat wil niet zeggen dat die rest er niet ís! We nemen het alleen niet bewust waar.
Dat we het niet waarnemen, die 'subliminal message', betekent niet dat we er niets aan hebben. Het mooie ervan is, dat het direct tot ons onderbewustzijn spreekt, en als een pijl recht op het doel afgaat. Juist daar, waar we vaak meer hulp nodig hebben dan we onszelf bewust kunnen verschaffen.
[Ik ben echt laaiend enthousiast over deze methode! Ik schrijf dit artikel heus niet als een verkooppraatje, maar omdat ik er iets aan heb. Het is een fantastisch hulpmiddel om je onderbewustzijn te her-programmeren, 'to re-wire your mind'. En dat het zo makkelijk (en gratis) is, is echt een uitkomst.]
Iedereen kent het wel, dat gevoel van 'ik wil het wel hebben/doen/zijn, maar ik kan het niet bereiken'. Dat dit soort gevoelens rechtstreeks afkomstig is van ons onderbewustzijn, is echter vaak niet bekend. Of als het wel bekend is, dan weten we niet wat we eraan kunnen doen om die negatieve overtuigingen weg te werken of om te turnen. Positief denken, affirmaties herhalen... het zijn mooie hulpmiddelen, maar vergen doorgaans veel inspanning, tijd, en een constant bij-de-les-blijven. En dat kan knap vermoeiend zijn!
Ik ben daarom op zoek gegaan naar een hulpmiddel dat 'makkelijk' is, echt iets voor luie donders zoals ik. Natuurlijk wil ik ook graag mooi, slank, geliefd, rijk, enz. zijn, maar al die moeite die je daarvoor moet doen... pfffffffff - ik word al moe als ik er alleen maar aan dénk!
En dat is nou juist het mooie van deze subliminals. Ze 'spreken' rechtstreeks tot je onderbewustzijn, en omdat je ze niet bewust hoort, krijgt je denkende bewustzijn geen kans om obstakels op te werpen waardoor je weer terugzakt in de bestaande situatie.
Je zet gewoon je koptelefoon op, zet je MP3-speler of het geluidsbestand op je PC aan, en dat is het. Doodsimpel. En deze 3 kosten je ook nog eens geen rooie cent - nóg mooier! Vandaar dat ik ze heb geprobeerd; dat was op 11 juni.
Ik kreeg een eBook waarin werd uitgelegd wat subliminals nou precies zijn en wat ze wel en niet voor je kunnen doen, plus het album (set van 5 MP3-tracks) 'Find Harmony'. Met een interval van een week het album 'Stay Alert'; en als laatste 'Self Belief'.
In eerste instantie vroeg ik me af of het nog wat uitmaakte dat ze in het Engels zijn ingesproken, maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Tenslotte heb ik ook Engels op school gehad, en worden er geen moeilijke woorden gebezigd.
[Op de site staat per album wat er aan affirmaties is ingesproken.]
Juist omdat het zo makkelijk was om te gebruiken, ben ik met die subliminals aan de slag gegaan. Eerst denk je 'baat het niet, schaadt het niet', want je merkt er niks van. Maar goed, lekker rustgevende geluiden, dus laat maar op staan. Ik ben zelfs met oordoppen en al in slaap gevallen...
En dan gaan je opeens kleine dingetjes opvallen. Je blijft rustiger in stress-stituaties. Dingen die je eerder tegen het plafond deden schieten, blijken opeens niet zo belangrijk te zijn.
Tussen de bedrijven door ben ik bezig met een online-cursus en was dan ook blij dat ik 'Stay Alert' kon toevoegen. Ook nu weer merkte ik eerst niks, maar langzaam maar zeker bleek dat ik me langer (lees: halve nachten) kon concentreren en het geleerde beter kon onthouden. Dat soort dingen geeft de burger moed, toch?
En het laatste album was een beetje de kers op de taart: Self Belief. Geloof in jezelf. Dat helpt je om beter over jezelf te denken, jezelf te accepteren zoals je bent en langzaam maar zeker (meer) van jezelf te gaan houden.
Mij heeft het geholpen en helpt het nog steeds. Of ik nog andere albums ga downloaden (die niet gratis zijn) weet ik nog niet. Maar ik ben erg blij dat ik dit gevonden heb, en daarom wilde ik dit met jullie delen. Niet iedereen is hetzelfde, maar misschien heb je er iets aan.
Ik wens je toe dat je ook zo'n makkelijke en prettige manier vindt om jezelf op een positieve manier te her-programmeren.
Alexandra
Maar wat is dat?
Kort gezegd is het een neutrale geluidsopname, waarin verwerkt een reeks opbouwende zinnen die niet waarneembaar zijn voor ons menselijk gehoor.
Nu vraag je je af: wat heeft dat nou voor nut? Je hoort het immers niet!
Eigenlijk is het heel simpel. Wat wij waarnemen met ons gehoor, is slechts een klein deel van wat er werkelijk wordt opgevangen door onze oortjes. De rest van al die 'input' wordt weggefilterd door ons brein, het bewuste deel van ons, onze gedachten, als zijnde 'niet belangrijk'. Maar dat wil niet zeggen dat die rest er niet ís! We nemen het alleen niet bewust waar.
Dat we het niet waarnemen, die 'subliminal message', betekent niet dat we er niets aan hebben. Het mooie ervan is, dat het direct tot ons onderbewustzijn spreekt, en als een pijl recht op het doel afgaat. Juist daar, waar we vaak meer hulp nodig hebben dan we onszelf bewust kunnen verschaffen.
[Ik ben echt laaiend enthousiast over deze methode! Ik schrijf dit artikel heus niet als een verkooppraatje, maar omdat ik er iets aan heb. Het is een fantastisch hulpmiddel om je onderbewustzijn te her-programmeren, 'to re-wire your mind'. En dat het zo makkelijk (en gratis) is, is echt een uitkomst.]
Iedereen kent het wel, dat gevoel van 'ik wil het wel hebben/doen/zijn, maar ik kan het niet bereiken'. Dat dit soort gevoelens rechtstreeks afkomstig is van ons onderbewustzijn, is echter vaak niet bekend. Of als het wel bekend is, dan weten we niet wat we eraan kunnen doen om die negatieve overtuigingen weg te werken of om te turnen. Positief denken, affirmaties herhalen... het zijn mooie hulpmiddelen, maar vergen doorgaans veel inspanning, tijd, en een constant bij-de-les-blijven. En dat kan knap vermoeiend zijn!
Ik ben daarom op zoek gegaan naar een hulpmiddel dat 'makkelijk' is, echt iets voor luie donders zoals ik. Natuurlijk wil ik ook graag mooi, slank, geliefd, rijk, enz. zijn, maar al die moeite die je daarvoor moet doen... pfffffffff - ik word al moe als ik er alleen maar aan dénk!
En dat is nou juist het mooie van deze subliminals. Ze 'spreken' rechtstreeks tot je onderbewustzijn, en omdat je ze niet bewust hoort, krijgt je denkende bewustzijn geen kans om obstakels op te werpen waardoor je weer terugzakt in de bestaande situatie.
Je zet gewoon je koptelefoon op, zet je MP3-speler of het geluidsbestand op je PC aan, en dat is het. Doodsimpel. En deze 3 kosten je ook nog eens geen rooie cent - nóg mooier! Vandaar dat ik ze heb geprobeerd; dat was op 11 juni.
Ik kreeg een eBook waarin werd uitgelegd wat subliminals nou precies zijn en wat ze wel en niet voor je kunnen doen, plus het album (set van 5 MP3-tracks) 'Find Harmony'. Met een interval van een week het album 'Stay Alert'; en als laatste 'Self Belief'.
In eerste instantie vroeg ik me af of het nog wat uitmaakte dat ze in het Engels zijn ingesproken, maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Tenslotte heb ik ook Engels op school gehad, en worden er geen moeilijke woorden gebezigd.
[Op de site staat per album wat er aan affirmaties is ingesproken.]
Juist omdat het zo makkelijk was om te gebruiken, ben ik met die subliminals aan de slag gegaan. Eerst denk je 'baat het niet, schaadt het niet', want je merkt er niks van. Maar goed, lekker rustgevende geluiden, dus laat maar op staan. Ik ben zelfs met oordoppen en al in slaap gevallen...
En dan gaan je opeens kleine dingetjes opvallen. Je blijft rustiger in stress-stituaties. Dingen die je eerder tegen het plafond deden schieten, blijken opeens niet zo belangrijk te zijn.
Tussen de bedrijven door ben ik bezig met een online-cursus en was dan ook blij dat ik 'Stay Alert' kon toevoegen. Ook nu weer merkte ik eerst niks, maar langzaam maar zeker bleek dat ik me langer (lees: halve nachten) kon concentreren en het geleerde beter kon onthouden. Dat soort dingen geeft de burger moed, toch?
En het laatste album was een beetje de kers op de taart: Self Belief. Geloof in jezelf. Dat helpt je om beter over jezelf te denken, jezelf te accepteren zoals je bent en langzaam maar zeker (meer) van jezelf te gaan houden.
Mij heeft het geholpen en helpt het nog steeds. Of ik nog andere albums ga downloaden (die niet gratis zijn) weet ik nog niet. Maar ik ben erg blij dat ik dit gevonden heb, en daarom wilde ik dit met jullie delen. Niet iedereen is hetzelfde, maar misschien heb je er iets aan.
Ik wens je toe dat je ook zo'n makkelijke en prettige manier vindt om jezelf op een positieve manier te her-programmeren.
Alexandra
dinsdag 28 juni 2011
Les
Laatst kreeg ik een telefoontje; mijn zwangere vriendin was in tranen over een steeds terugkerend iets. Even een korte situatieschets: haar man en zijn broers runnen een familiebedrijf. Zij is daarbij gekomen, als vreemde eend in de bijt, met een fiks aantal talenten waarvan goed gebruik wordt gemaakt. Zo te zien is ze daar volledig op haar plaats.
Waarom dan die tranen? Om de haverklap gebeurt er iets dat duidelijk maakt dat ze als 'niet belangrijk', of 'niet belangrijk genoeg' wordt gezien door het manvolk. Deze keer was ze gepasseerd omdat er dingen achter haar om waren geregeld. Dat deed zeer.
Let wel, ik ken de heren niet zo goed, maar mijn vriendin juist wel. We zitten op dezelfde golflengte, hebben veel samen meegemaakt en er zijn parallellen in onze levens die een hechte band hebben gecreëerd.
Ik voelde met haar mee, maar moest het gesprek afkappen wegens tijdgebrek. Toch zat het me niet lekker; zoiets blijft in je gedachen doorsudderen. Ook ga je bedenken wat je kunt doen om te helpen de situatie te verbeteren en herhaling te voorkomen.
In het verleden heb ik vaak genoeg mijn nek uitgestoken voor een persoon of een groep, maar iets in me zei dat nu niet te doen. Het is iets dat niet aan mij is om te veranderen, maar aan haar.
Waarom zeg ik dit? Omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ook ik kreeg telkens hetzelfde voor mijn kiezen, totdat ik uiteindelijk in tranen uitbarstte omdat ik niet begreep waarom. Dan voel je je als een verdwaald kind dat in kringetjes rondloopt. De bodem van de put heb ik gezien, maar gelukkig ook het licht aan het eind van de tunnel.
Ik leef nu volgens dit credo: Once I get the lesson, I no longer need the experience. (Wanneer ik de les eenmaal doorheb, heb ik de ervaring niet meer nodig.)
Waar het bij mij om draaide, was het feit dat ik me totaal niet gewaardeerd voelde (zie: Je krijgt wat je verwacht, mei 2011). Het maakte niet uit wat ik deed of juist niet deed, ik en mijn inspanningen werden niet gewaardeerd. Ik was een deel van het meubilair.
Dat was niet zo, maar zo voelde het wel.
Diep van binnen verwachtte ik niet gewaardeerd te worden, omdat ik mezelf niet waardeerde. Ik kreeg dus wat ik verwachtte.
Het probleem met dit soort situaties is doorgaans, dat we ons geheel niet bewust zijn van wat er in ons speelt. Waarom we deze dingen aantrekken.
Zoals ik al eerder heb opgemerkt, is je beleving van iets afhankelijk van de kleur 'bril' die je op zo'n moment draagt. Heeft je bril donkere, roze of kleurloze glazen? Afhankelijk daarvan is je beleving negatief, positief of neutraal.
Nou weet ik natuurlijk ook wel dat emoties een grote rol spelen, maar wanneer het je lukt om objectief en alleen met je verstand naar een situatie te kijken, deze meestal een stuk realistischer wordt in je beleving ervan.
We ervaren dingen als van buitenaf, iets wat ons overkomt, maar gaan voorbij aan het feit dat we zelf onze werkelijkheid creëren. We bepalen tenslotte zelf hoe we iets BELEVEN.
Sinds ik begonnen ben met mezelf in gedachten iedere keer een schouderklopje te geven voor iets dat ik deed, afmaakte, met tegenzin aanpakte, enz. is de waardering die geuit en dus 'zichtbaar' is, met sprongen gestegen. Omdat ik mezelf meer waardering geef, verwacht ik onbewust dat anderen dat ook doen en laten merken. Naarmate ik mezelf belangrijker vind, wordt er meer rekening met mij gehouden.
Wederom krijg ik dus wat ik verwacht.
Laat het nog eens goed tot je doordringen: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT.
Het leven laat ons altijd zien waar we 'mank gaan' in bepaalde dingen. Heb je gebrek aan liefde? Geldproblemen? Lukt iets telkens wéér niet? Dan vind je meestal onbewust dat je 'het niet verdient', en verwacht je 'het' niet te krijgen. Niet genoeg liefde, niet genoeg geld, geen succes. Geen waardering, geen slank lichaam, geen mooi huis, geen ...
Het maakt niet uit wat het is: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT: NIETS, OF NIET GENOEG van wat je zo graag wilt hebben.
En hoe vervelend het ook klinkt: je krijgt dezelfde les steeds opnieuw voorgeschoteld, in steeds een ander jasje, totdat het muntje eindelijk valt en je de ervaring niet meer nodig hebt.
Het doet pijn je te realiseren dat je al die tijd jezelf zó in de weg gezeten hebt, maar laat dat je niet weerhouden om om te schakelen naar dat wat je wilt. Verwacht dat je het krijgen zal, omdat je het 'verdient', omdat je het jezelf 'gunt', omdat je het 'waard bent', omdat je van jezelf houdt.
Ik wens je toe dat je je onbewuste redenen aan de oppervlakte weet te brengen, zodat je echt zult krijgen wat je bewust wenst en niet wat je onbewust verwacht.
Alexandra
Waarom dan die tranen? Om de haverklap gebeurt er iets dat duidelijk maakt dat ze als 'niet belangrijk', of 'niet belangrijk genoeg' wordt gezien door het manvolk. Deze keer was ze gepasseerd omdat er dingen achter haar om waren geregeld. Dat deed zeer.
Let wel, ik ken de heren niet zo goed, maar mijn vriendin juist wel. We zitten op dezelfde golflengte, hebben veel samen meegemaakt en er zijn parallellen in onze levens die een hechte band hebben gecreëerd.
Ik voelde met haar mee, maar moest het gesprek afkappen wegens tijdgebrek. Toch zat het me niet lekker; zoiets blijft in je gedachen doorsudderen. Ook ga je bedenken wat je kunt doen om te helpen de situatie te verbeteren en herhaling te voorkomen.
In het verleden heb ik vaak genoeg mijn nek uitgestoken voor een persoon of een groep, maar iets in me zei dat nu niet te doen. Het is iets dat niet aan mij is om te veranderen, maar aan haar.
Waarom zeg ik dit? Omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ook ik kreeg telkens hetzelfde voor mijn kiezen, totdat ik uiteindelijk in tranen uitbarstte omdat ik niet begreep waarom. Dan voel je je als een verdwaald kind dat in kringetjes rondloopt. De bodem van de put heb ik gezien, maar gelukkig ook het licht aan het eind van de tunnel.
Ik leef nu volgens dit credo: Once I get the lesson, I no longer need the experience. (Wanneer ik de les eenmaal doorheb, heb ik de ervaring niet meer nodig.)
Waar het bij mij om draaide, was het feit dat ik me totaal niet gewaardeerd voelde (zie: Je krijgt wat je verwacht, mei 2011). Het maakte niet uit wat ik deed of juist niet deed, ik en mijn inspanningen werden niet gewaardeerd. Ik was een deel van het meubilair.
Dat was niet zo, maar zo voelde het wel.
Diep van binnen verwachtte ik niet gewaardeerd te worden, omdat ik mezelf niet waardeerde. Ik kreeg dus wat ik verwachtte.
Het probleem met dit soort situaties is doorgaans, dat we ons geheel niet bewust zijn van wat er in ons speelt. Waarom we deze dingen aantrekken.
Zoals ik al eerder heb opgemerkt, is je beleving van iets afhankelijk van de kleur 'bril' die je op zo'n moment draagt. Heeft je bril donkere, roze of kleurloze glazen? Afhankelijk daarvan is je beleving negatief, positief of neutraal.
Nou weet ik natuurlijk ook wel dat emoties een grote rol spelen, maar wanneer het je lukt om objectief en alleen met je verstand naar een situatie te kijken, deze meestal een stuk realistischer wordt in je beleving ervan.
We ervaren dingen als van buitenaf, iets wat ons overkomt, maar gaan voorbij aan het feit dat we zelf onze werkelijkheid creëren. We bepalen tenslotte zelf hoe we iets BELEVEN.
Sinds ik begonnen ben met mezelf in gedachten iedere keer een schouderklopje te geven voor iets dat ik deed, afmaakte, met tegenzin aanpakte, enz. is de waardering die geuit en dus 'zichtbaar' is, met sprongen gestegen. Omdat ik mezelf meer waardering geef, verwacht ik onbewust dat anderen dat ook doen en laten merken. Naarmate ik mezelf belangrijker vind, wordt er meer rekening met mij gehouden.
Wederom krijg ik dus wat ik verwacht.
Laat het nog eens goed tot je doordringen: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT.
Het leven laat ons altijd zien waar we 'mank gaan' in bepaalde dingen. Heb je gebrek aan liefde? Geldproblemen? Lukt iets telkens wéér niet? Dan vind je meestal onbewust dat je 'het niet verdient', en verwacht je 'het' niet te krijgen. Niet genoeg liefde, niet genoeg geld, geen succes. Geen waardering, geen slank lichaam, geen mooi huis, geen ...
Het maakt niet uit wat het is: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT: NIETS, OF NIET GENOEG van wat je zo graag wilt hebben.
En hoe vervelend het ook klinkt: je krijgt dezelfde les steeds opnieuw voorgeschoteld, in steeds een ander jasje, totdat het muntje eindelijk valt en je de ervaring niet meer nodig hebt.
Het doet pijn je te realiseren dat je al die tijd jezelf zó in de weg gezeten hebt, maar laat dat je niet weerhouden om om te schakelen naar dat wat je wilt. Verwacht dat je het krijgen zal, omdat je het 'verdient', omdat je het jezelf 'gunt', omdat je het 'waard bent', omdat je van jezelf houdt.
Ik wens je toe dat je je onbewuste redenen aan de oppervlakte weet te brengen, zodat je echt zult krijgen wat je bewust wenst en niet wat je onbewust verwacht.
Alexandra
dinsdag 21 juni 2011
Nuttig
Laatst kwam in een gesprek met een vriendin naar voren dat ze zich graag nuttig wilde voelen. "En dan niet alleen voor mijn man, of voor mijn gezin. Ik wil me gewoon nuttig voelen." Toen ik verder vroeg wat ze dan voor ogen had, kon ze daar niet zo een-twee-drie een duidelijk antwoord op geven, maar waar het op neer kwam was, dat ze iets wilde doen om anderen te helpen.
Ik denk dat er veel vrouwen zijn die er ook zo over denken. Ik in ieder geval wel, daarom schrijf ik deze artikelen. Er is veel dat we kunnen, maar dat niet uit de verf komt. We 'zitten vast' in een baan, ons huishouden, ons gezin; ook leeftijd is zo'n situatie. Vaak willen we meer, of in ieder geval anders, maar hebben geen idee wat of hoe.
Frappant is echter dat steeds meer vrouwen toch iets 'erbij' gaan doen. Iets dat ze leuk vinden, of het financieel nou iets oplevert of niet. Want, hoe krom het ook mag klinken, het levert ze altijd iets op - een vergroot zelfvertrouwen, het gevoel van 'ik ben ergens goed in'.
Zo kwam ik vrij kort na bovengenoemd gesprek op het internet een filmpje tegen over een vrouw die een oude hobby van toen ze jong was had uitgebouwd tot een goedlopende internetzaak. Waarmee? Ze maakte zelf zeep, die ze als cadeautje weggaf bij verjaardagen en speciale gelegenheden. Blijkbaar beviel de zeep zo goed dat men om meer vroeg en uiteindelijk bestellingen ging plaatsen. Zo zie je maar: doe iets wat je leuk vindt, help een ander ermee ('nuttig') en voordat je het weet ben je een succes!
Misschien ken je de kreet 'when mom's happy, everybody's happy'. Dit geldt zéker voor deze vrouwen die 'iets erbij doen'. Omdat ze lekkerder in hun vel steken, stralen ze dat uit en met name hun kinderen pikken dat op. En omdat die rustiger zijn is pa ook minder gestresst wanneer hij thuis is, en ga zo maar door. Kortom: wanneer moeder zich goed voelt, volgt de rest van het gezin vrijwel vanzelf.
Om even terug te komen op het gevoel nuttig te willen zijn: wat ís nuttig nou eigenlijk? Volgens het woordenboek is de definitie: met praktisch effect, zinvol, verdienstelijk. Ik denk dat je het in dit geval kunt 'vertalen' met zinvol. We willen het gevoel hebben een zinvolle bijdrage te leveren, niet slechts 'de vrouw/partner van', 'de moeder van', 'de assistente van' te zijn, maar meer in ons eigen recht te leven. We willen waardering voor onze bijdragen. En geloof me: die zijn nuttig!
Alexandra
Ik denk dat er veel vrouwen zijn die er ook zo over denken. Ik in ieder geval wel, daarom schrijf ik deze artikelen. Er is veel dat we kunnen, maar dat niet uit de verf komt. We 'zitten vast' in een baan, ons huishouden, ons gezin; ook leeftijd is zo'n situatie. Vaak willen we meer, of in ieder geval anders, maar hebben geen idee wat of hoe.
Frappant is echter dat steeds meer vrouwen toch iets 'erbij' gaan doen. Iets dat ze leuk vinden, of het financieel nou iets oplevert of niet. Want, hoe krom het ook mag klinken, het levert ze altijd iets op - een vergroot zelfvertrouwen, het gevoel van 'ik ben ergens goed in'.
Zo kwam ik vrij kort na bovengenoemd gesprek op het internet een filmpje tegen over een vrouw die een oude hobby van toen ze jong was had uitgebouwd tot een goedlopende internetzaak. Waarmee? Ze maakte zelf zeep, die ze als cadeautje weggaf bij verjaardagen en speciale gelegenheden. Blijkbaar beviel de zeep zo goed dat men om meer vroeg en uiteindelijk bestellingen ging plaatsen. Zo zie je maar: doe iets wat je leuk vindt, help een ander ermee ('nuttig') en voordat je het weet ben je een succes!
Misschien ken je de kreet 'when mom's happy, everybody's happy'. Dit geldt zéker voor deze vrouwen die 'iets erbij doen'. Omdat ze lekkerder in hun vel steken, stralen ze dat uit en met name hun kinderen pikken dat op. En omdat die rustiger zijn is pa ook minder gestresst wanneer hij thuis is, en ga zo maar door. Kortom: wanneer moeder zich goed voelt, volgt de rest van het gezin vrijwel vanzelf.
Om even terug te komen op het gevoel nuttig te willen zijn: wat ís nuttig nou eigenlijk? Volgens het woordenboek is de definitie: met praktisch effect, zinvol, verdienstelijk. Ik denk dat je het in dit geval kunt 'vertalen' met zinvol. We willen het gevoel hebben een zinvolle bijdrage te leveren, niet slechts 'de vrouw/partner van', 'de moeder van', 'de assistente van' te zijn, maar meer in ons eigen recht te leven. We willen waardering voor onze bijdragen. En geloof me: die zijn nuttig!
Alexandra
dinsdag 14 juni 2011
Succes
Weet je waar ik dol op ben? Kleine succesjes. Van die kleine dingetjes die je afmaakt, zoals even de spoelbak of het fornuis poetsen. De was ophangen. Kleine, alledaagse dingen.
Het geeft je zo'n lekker gevoel, wanneer zo'n mini-taakje af is. Kun je daarna zonder je schuldig te voelen van je kop koffie genieten. Niet meer in je achterhoofd hebben 'ja, maar ik moet dat-of-dat nog doen'. Nee, die andere klus is voor straks.
Een poos terug kwam ik ergens in een blaadje een artikel tegen over 'speed cleaning'. Wel zo'n 5 bladzijden, verluchtigd met foto's van (mooie, jonge) dames die in een hip jurkje met een schortje voor en rubberhandschoenen aan met een stofdoek of vatenkwast liepen te zwaaien. Het artikel paste in een eierdop, de foto's vond ik nogal onwaarschijnlijk overkomen. Jammer, want er werden wel goeie tips gegeven.
Voorbeeldje: wanneer je je keuken wilt schoonmaken, hak dan de hele taak in hapklare brokken. Bedoeld wordt dat je dan zoveel minuten uittrekt voor bijvoorbeeld de koelkast uitmesten en soppen, zoveel minuten voor het inwendig schrobben van de oven of magnetron, zoveel minuten voor het schoonmaken van de afzuigkap, enzovoort. Dan zet je de deeltaken in een logische volgorde, pakt een kookwekker en gaat aan de slag met taakje nummer 1. Is dat klaar, even een paar minuten uitblazen, dan de wekker op het aantal minuten van taakje 2 en hup, aan de slag.
Het is de bedoeling dat je jezelf loopt op te jutten om vooral maar binnen de gestelde tijd de deeltaak af te hebben. Leuk geprobeerd. Zodra ik lekker bezig ben, gaat de telefoon, loopt er een kind te huilen om een pleister, gaat de bel... Dan heb je zoiets van 'het mag zeker niet...'
Daarom heb ik besloten om het anders te doen. Zelfde principe, maar aangepast aan mij en mijn situatie. Vanmorgen, net nadat ik de wekker een mep had gegeven, nam ik me voor om er een mooie, succesvolle dag van te maken. Het is druilerig weer, maar ik maak er een mooie, succesvolle dag van. Dat bleef ik mezelf de hele tijd volhouden, ook toen ik de kinderen tegen achten moest wakkermaken om naar school te gaan - en dat terwijl ze doorgaans eerder op zijn dan ik...
En niet te geloven: ze waren nog op tijd op school ook. Compleet met jassen-tassen-schoenen-drinken-gymspullen-enz. Succes!
Een kleintje, maar het voelt zo lekker. Motiverend om door te gaan. Dus ik aan de slag met de was. Hapklare brokken, en telkens een klein dingetje gedaan. Jippie, het werkt!
Al jaren heb ik een aversie tegen huishoudelijk werk. Een noodzakelijk kwaad in mijn ogen. Maar ook hier geldt weer: het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Wanneer je het ziet als een rijstebrijberg waar niet doorheen te eten valt, dan wordt het gevoel alleen maar erger en komt er nooit wat van. Maar wanneer je die berg verdeelt in molshopen, dan kun je daar opeens wèl overheen stappen. En al zijn het er een heleboel, ze zijn niet hoog genoeg meer om angst of aversie op te roepen. En het mooiste is nog, dat je daarna om je heen kijkt en lachend tegen jezelf kunt zeggen: Wat een druiloor ben ik al die tijd geweest! Is dat nou alles?!
Succes zit in kleine dingen en het volbrengen van kleine taken. Maar ook hier geldt weer: vele kleintjes maken een grote.
Het gevoel dat een klein succesje je geeft, smaakt naar meer. En hoe meer je ervan proeft, des te meer je ervan wilt hebben. Dus ga je door met jezelf succesjes bezorgen, en voordat je het weet zijn het dingen geworden waar je je hand niet meer voor omdraait en je vrijwel automatisch overgaat op grotere, ambitieuze dingen. Tenslotte went alles, ook succes.
Ik wens je veel succesjes toe, van klein tot groot!
Alexandra
Het geeft je zo'n lekker gevoel, wanneer zo'n mini-taakje af is. Kun je daarna zonder je schuldig te voelen van je kop koffie genieten. Niet meer in je achterhoofd hebben 'ja, maar ik moet dat-of-dat nog doen'. Nee, die andere klus is voor straks.
Een poos terug kwam ik ergens in een blaadje een artikel tegen over 'speed cleaning'. Wel zo'n 5 bladzijden, verluchtigd met foto's van (mooie, jonge) dames die in een hip jurkje met een schortje voor en rubberhandschoenen aan met een stofdoek of vatenkwast liepen te zwaaien. Het artikel paste in een eierdop, de foto's vond ik nogal onwaarschijnlijk overkomen. Jammer, want er werden wel goeie tips gegeven.
Voorbeeldje: wanneer je je keuken wilt schoonmaken, hak dan de hele taak in hapklare brokken. Bedoeld wordt dat je dan zoveel minuten uittrekt voor bijvoorbeeld de koelkast uitmesten en soppen, zoveel minuten voor het inwendig schrobben van de oven of magnetron, zoveel minuten voor het schoonmaken van de afzuigkap, enzovoort. Dan zet je de deeltaken in een logische volgorde, pakt een kookwekker en gaat aan de slag met taakje nummer 1. Is dat klaar, even een paar minuten uitblazen, dan de wekker op het aantal minuten van taakje 2 en hup, aan de slag.
Het is de bedoeling dat je jezelf loopt op te jutten om vooral maar binnen de gestelde tijd de deeltaak af te hebben. Leuk geprobeerd. Zodra ik lekker bezig ben, gaat de telefoon, loopt er een kind te huilen om een pleister, gaat de bel... Dan heb je zoiets van 'het mag zeker niet...'
Daarom heb ik besloten om het anders te doen. Zelfde principe, maar aangepast aan mij en mijn situatie. Vanmorgen, net nadat ik de wekker een mep had gegeven, nam ik me voor om er een mooie, succesvolle dag van te maken. Het is druilerig weer, maar ik maak er een mooie, succesvolle dag van. Dat bleef ik mezelf de hele tijd volhouden, ook toen ik de kinderen tegen achten moest wakkermaken om naar school te gaan - en dat terwijl ze doorgaans eerder op zijn dan ik...
En niet te geloven: ze waren nog op tijd op school ook. Compleet met jassen-tassen-schoenen-drinken-gymspullen-enz. Succes!
Een kleintje, maar het voelt zo lekker. Motiverend om door te gaan. Dus ik aan de slag met de was. Hapklare brokken, en telkens een klein dingetje gedaan. Jippie, het werkt!
Al jaren heb ik een aversie tegen huishoudelijk werk. Een noodzakelijk kwaad in mijn ogen. Maar ook hier geldt weer: het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Wanneer je het ziet als een rijstebrijberg waar niet doorheen te eten valt, dan wordt het gevoel alleen maar erger en komt er nooit wat van. Maar wanneer je die berg verdeelt in molshopen, dan kun je daar opeens wèl overheen stappen. En al zijn het er een heleboel, ze zijn niet hoog genoeg meer om angst of aversie op te roepen. En het mooiste is nog, dat je daarna om je heen kijkt en lachend tegen jezelf kunt zeggen: Wat een druiloor ben ik al die tijd geweest! Is dat nou alles?!
Succes zit in kleine dingen en het volbrengen van kleine taken. Maar ook hier geldt weer: vele kleintjes maken een grote.
Het gevoel dat een klein succesje je geeft, smaakt naar meer. En hoe meer je ervan proeft, des te meer je ervan wilt hebben. Dus ga je door met jezelf succesjes bezorgen, en voordat je het weet zijn het dingen geworden waar je je hand niet meer voor omdraait en je vrijwel automatisch overgaat op grotere, ambitieuze dingen. Tenslotte went alles, ook succes.
Ik wens je veel succesjes toe, van klein tot groot!
Alexandra
dinsdag 7 juni 2011
Moeten?
Ach ja, we moeten allemaal van alles. We moeten ons huishouden doen, we moeten voor een inkomen zorgen, we moeten de auto wassen, we moeten... maakt niet uit. We moeten.
Maar heb je er ooit aan gedacht dat dat een keuze is? Dat je ervoor kiest, om jezelf te vertellen dat je 'moet'?
Ik heb een aversie tegen 'moeten'. Het draait negen van de tien keer om iets dat ik niet leuk vind, waar ik geen zin in heb, waar ik tegenop zie...
Moeten, plicht - woorden die voor mij nogal negatief geladen zijn. En daar komt dan meteen de aap uit de mouw: het gevoel dat erbij komt kijken wanneer ik iets 'moet'. Zoals: 'Bah, ik moet alwéér eten koken.' Of: 'Jakkes, de wasmand zit alweer vol.' En wat denk je van deze: 'Blèèèh, maandagochtend - weer naar m'n werk.' Enzovoort, enzovoort.
Mmm... nu ik dit schrijf valt het me op dat het meestal om zich herhalende zaken gaat. Zou dat het zijn? Of in ieder geval een deel van de reden?
De laatste tijd ben ik er steeds meer achter gekomen dat het vooral gaat om hoe je tegen situaties aankijkt. Neem nou dat maandagochtend-gevoel. Je baalt ervan dat je wekker gaat en je niet kunt uitslapen, dat het leuke weekend weer voorbij is, dat je niet op gang kunt komen, dat... Kortom: een negatief gevoel. Eerlijk gezegd was ik er ook zo één die de maandagochtend liever oversloeg, maar ja - dat werkt nou eenmaal niet.
Wat dan?
Natuurlijk kun je de avond tevoren vast je kleding uitzoeken en klaarleggen; dat scheelt je weer een paar minuten tijdens het langzaam-op-gang-komen. Maar wat nog veel belangrijker is: zodra je je wekker een mep hebt gegeven en teruggeploft bent op je kussen, denk je bij jezelf: 'Ik ga er een mooie dag van maken. De keuze is aan mij. Ik kies ervoor om een mooie, plezierige dag te beleven.'
Dan sukkel je gapend naar de badkamer, en tijdens je ochtendritueel hou je jezelf constant voor dat je ervoor kiest een mooie, plezierige dag tegemoet te gaan. Voordat je aan je ontbijt zit heb je dat dan al zo'n 50 tot 100 keer tegen jezelf gezegd. En waaratje: je dag lijkt al veel minder problemen te hebben dan anders op die maandagochtenden! Het is net alsof je plezierige dingen aantrekt, hoe vaker je herhaalt dat je daarvoor kiest. En voor je het weet zit je 's avonds op de bank je te verbazen over die prettige maandag!
Dezelfde truc kun je natuurlijk ook op andere dagen uithalen.
Ga er nu eens van uit dat alle situaties neutraal zijn. Hoe je ze bekijkt en ervaart ligt aan de kleur van de bril die je ophebt. Zijn de glazen grijs, dan ziet je wereld er somber uit. Zijn de glazen roze, dan lijkt alles prachtig. Zijn de glazen echter helder, dan ben je in staat om objectief naar een situatie te kijken en hem te zien zoals hij is.
Wat ik eigenlijk duidelijk wil maken is, dat wanneer je de keuze maakt om anders tegen een situatie aan te kijken, je zelf kiest hoe je hem wilt beleven. Dat maakt je vaak een stuk vrolijker, en het werkt bevrijdend.
JIJ KIEST - de macht is aan jou!
Ik wens je vele heldere keuze-momenten toe.
Alexandra
Maar heb je er ooit aan gedacht dat dat een keuze is? Dat je ervoor kiest, om jezelf te vertellen dat je 'moet'?
Ik heb een aversie tegen 'moeten'. Het draait negen van de tien keer om iets dat ik niet leuk vind, waar ik geen zin in heb, waar ik tegenop zie...
Moeten, plicht - woorden die voor mij nogal negatief geladen zijn. En daar komt dan meteen de aap uit de mouw: het gevoel dat erbij komt kijken wanneer ik iets 'moet'. Zoals: 'Bah, ik moet alwéér eten koken.' Of: 'Jakkes, de wasmand zit alweer vol.' En wat denk je van deze: 'Blèèèh, maandagochtend - weer naar m'n werk.' Enzovoort, enzovoort.
Mmm... nu ik dit schrijf valt het me op dat het meestal om zich herhalende zaken gaat. Zou dat het zijn? Of in ieder geval een deel van de reden?
De laatste tijd ben ik er steeds meer achter gekomen dat het vooral gaat om hoe je tegen situaties aankijkt. Neem nou dat maandagochtend-gevoel. Je baalt ervan dat je wekker gaat en je niet kunt uitslapen, dat het leuke weekend weer voorbij is, dat je niet op gang kunt komen, dat... Kortom: een negatief gevoel. Eerlijk gezegd was ik er ook zo één die de maandagochtend liever oversloeg, maar ja - dat werkt nou eenmaal niet.
Wat dan?
Natuurlijk kun je de avond tevoren vast je kleding uitzoeken en klaarleggen; dat scheelt je weer een paar minuten tijdens het langzaam-op-gang-komen. Maar wat nog veel belangrijker is: zodra je je wekker een mep hebt gegeven en teruggeploft bent op je kussen, denk je bij jezelf: 'Ik ga er een mooie dag van maken. De keuze is aan mij. Ik kies ervoor om een mooie, plezierige dag te beleven.'
Dan sukkel je gapend naar de badkamer, en tijdens je ochtendritueel hou je jezelf constant voor dat je ervoor kiest een mooie, plezierige dag tegemoet te gaan. Voordat je aan je ontbijt zit heb je dat dan al zo'n 50 tot 100 keer tegen jezelf gezegd. En waaratje: je dag lijkt al veel minder problemen te hebben dan anders op die maandagochtenden! Het is net alsof je plezierige dingen aantrekt, hoe vaker je herhaalt dat je daarvoor kiest. En voor je het weet zit je 's avonds op de bank je te verbazen over die prettige maandag!
Dezelfde truc kun je natuurlijk ook op andere dagen uithalen.
Ga er nu eens van uit dat alle situaties neutraal zijn. Hoe je ze bekijkt en ervaart ligt aan de kleur van de bril die je ophebt. Zijn de glazen grijs, dan ziet je wereld er somber uit. Zijn de glazen roze, dan lijkt alles prachtig. Zijn de glazen echter helder, dan ben je in staat om objectief naar een situatie te kijken en hem te zien zoals hij is.
Wat ik eigenlijk duidelijk wil maken is, dat wanneer je de keuze maakt om anders tegen een situatie aan te kijken, je zelf kiest hoe je hem wilt beleven. Dat maakt je vaak een stuk vrolijker, en het werkt bevrijdend.
JIJ KIEST - de macht is aan jou!
Ik wens je vele heldere keuze-momenten toe.
Alexandra
dinsdag 31 mei 2011
Ontspan je!
Vaak voelen we ons gespannen, niet lekker in ons vel, zitten we ergens over te tobben of laten we ons leven door de omstandigheden. Daar zijn we dan niet helemaal (of helemaal niet) gelukkig mee, willen wat anders.
Rust. Ontspannen. Mediteren. Naar binnen gaan. In gesprek met Jezelf.
Klinkt allemaal wel aardig, maar zie jij jezelf al zitten, in een moeilijke houding gekronkeld en 'Ooooooommmmmmm' zoemend? Helemaal wanneer je zoals ik (meer dan een beetje) overgewicht hebt? Een gezin dat nogal luidruchtig om aandacht vraagt? Een paar katten dat om eten schreeuwt? Pfffff...
Natuurlijk zijn er ook nog andere manieren. De simpelste - die voor mij werkt dan althans - is deze. Zet een lekker rustig muziekje op (ik heb laatst de muziek van Secret Garden ontdekt, die hier super-geschikt voor is) en strek je uit op de bank of in een makkelijke stoel.
Haal een paar keer diep adem, doe de oogjes toe en ontspan je. Probeer je zoveel mogelijk op je ademhaling te concentreren, en laat je gedachten los. Dat kan best moeilijk zijn, helemaal wanneer je veel aan je hoofd hebt. Maakt niet uit - telkens wanneer je merkt dat dat gebeurt, haal je je aandacht terug naar je ademhaling. Luisteren naar de muziek helpt . Wegdromen is dan ook heel normaal.
Wanneer je bang bent in slaap te sukkelen, zet je voordat je begint een kookwekker of de timer van je mobiel, zodat je niet meer tijd kwijt bent dan je ervoor uit wilt trekken. Meestal is 15-30 minuten voldoende om 'ff bij te tanken'.
Heerlijk om je zo te ontspannen. Ik voel me na afloop steevast rustiger, verfrist, meer in evenwicht en steviger in mijn schoenen staan.
Maar er is meer.
Zo'n ontspanningssessie gebruik ik dikwijls voor wat ik dan 'mediteren' noem. Het is meer een soort van dingen overpeinzen, rustig vragen stellen over wat er op dat moment speelt en kijken wat er naar boven komt. Dat is vaak verrassend, en altijd verhelderend.
Probeer het maar eens. Stel jezelf bijvoorbeeld eens de vraag: Wat kan ik doen om (deze situatie) te veranderen? En wacht dan rustig af wat er gebeurt.
Laatst hoorde ik iemand zeggen: Bidden is spreken met god; intuïtie is wanneer god spreekt met jou. Nou ben ik verre van religieus, maar ik ben wel overtuigd van een 'scheppende macht'. Hoe je die ook wilt noemen (God, het Universum, de Oneindige Intelligentie), welk etiket voor jou ook werkt (je intuïtie, de stem van je geweten, je Gids), je bent waarschijnlijk wel met me eens dat er 'iets meer tussen hemel en aarde' is dan wat wij kunnen waarnemen.
Nu vaar ik al jaren blind op mijn intuïtie, want die liegt nooit en zorgt er altijd voor dat ik weer veilig thuiskom, om maar eens een stukje beeldspraak te gebruiken. Wanneer je er dan over nadenkt dat het 'stemmetje' dat je antwoord geeft wel eens een seintje van het Universum kan zijn om je te helpen, is dat helemaal nog niet zo'n gekke redenering.
Terugkomend op de vraag: Wat kan ik doen enz. - doorgaans krijg ik antwoord, en ik verwacht dat het met jou ook zo zal zijn. Misschien schrik je er de eerste keer van, had je het niet verwacht, of krijg je je antwoord op een andere manier. Wie weet ruik je opeens de appeltaart van je oma, of krijg je een heerlijk warm gevoel, of zie je prachtige kleuren - ik noem maar iets. Alles is mogelijk.
Een bijkomend voordeel is dat je je minder druk maakt over dagelijkse dingen. Deze momenten helpen je om de zaken weer in perspectief te gaan zien, je minder druk te maken om bijzaken.
Zo had een vriendin van me eens een flinke hoeveelheid problemen op haar bordje en deed deze ontspannende meditatie. Ze kreeg als antwoord: 'De oplossingen hoeven niet allemaal van jou te komen.' Dat haalde een heleboel druk van de ketel.
Ik wens je veel van dit soort momenten van ontspanning toe!
Alexandra
Rust. Ontspannen. Mediteren. Naar binnen gaan. In gesprek met Jezelf.
Klinkt allemaal wel aardig, maar zie jij jezelf al zitten, in een moeilijke houding gekronkeld en 'Ooooooommmmmmm' zoemend? Helemaal wanneer je zoals ik (meer dan een beetje) overgewicht hebt? Een gezin dat nogal luidruchtig om aandacht vraagt? Een paar katten dat om eten schreeuwt? Pfffff...
Natuurlijk zijn er ook nog andere manieren. De simpelste - die voor mij werkt dan althans - is deze. Zet een lekker rustig muziekje op (ik heb laatst de muziek van Secret Garden ontdekt, die hier super-geschikt voor is) en strek je uit op de bank of in een makkelijke stoel.
Haal een paar keer diep adem, doe de oogjes toe en ontspan je. Probeer je zoveel mogelijk op je ademhaling te concentreren, en laat je gedachten los. Dat kan best moeilijk zijn, helemaal wanneer je veel aan je hoofd hebt. Maakt niet uit - telkens wanneer je merkt dat dat gebeurt, haal je je aandacht terug naar je ademhaling. Luisteren naar de muziek helpt . Wegdromen is dan ook heel normaal.
Wanneer je bang bent in slaap te sukkelen, zet je voordat je begint een kookwekker of de timer van je mobiel, zodat je niet meer tijd kwijt bent dan je ervoor uit wilt trekken. Meestal is 15-30 minuten voldoende om 'ff bij te tanken'.
Heerlijk om je zo te ontspannen. Ik voel me na afloop steevast rustiger, verfrist, meer in evenwicht en steviger in mijn schoenen staan.
Maar er is meer.
Zo'n ontspanningssessie gebruik ik dikwijls voor wat ik dan 'mediteren' noem. Het is meer een soort van dingen overpeinzen, rustig vragen stellen over wat er op dat moment speelt en kijken wat er naar boven komt. Dat is vaak verrassend, en altijd verhelderend.
Probeer het maar eens. Stel jezelf bijvoorbeeld eens de vraag: Wat kan ik doen om (deze situatie) te veranderen? En wacht dan rustig af wat er gebeurt.
Laatst hoorde ik iemand zeggen: Bidden is spreken met god; intuïtie is wanneer god spreekt met jou. Nou ben ik verre van religieus, maar ik ben wel overtuigd van een 'scheppende macht'. Hoe je die ook wilt noemen (God, het Universum, de Oneindige Intelligentie), welk etiket voor jou ook werkt (je intuïtie, de stem van je geweten, je Gids), je bent waarschijnlijk wel met me eens dat er 'iets meer tussen hemel en aarde' is dan wat wij kunnen waarnemen.
Nu vaar ik al jaren blind op mijn intuïtie, want die liegt nooit en zorgt er altijd voor dat ik weer veilig thuiskom, om maar eens een stukje beeldspraak te gebruiken. Wanneer je er dan over nadenkt dat het 'stemmetje' dat je antwoord geeft wel eens een seintje van het Universum kan zijn om je te helpen, is dat helemaal nog niet zo'n gekke redenering.
Terugkomend op de vraag: Wat kan ik doen enz. - doorgaans krijg ik antwoord, en ik verwacht dat het met jou ook zo zal zijn. Misschien schrik je er de eerste keer van, had je het niet verwacht, of krijg je je antwoord op een andere manier. Wie weet ruik je opeens de appeltaart van je oma, of krijg je een heerlijk warm gevoel, of zie je prachtige kleuren - ik noem maar iets. Alles is mogelijk.
Een bijkomend voordeel is dat je je minder druk maakt over dagelijkse dingen. Deze momenten helpen je om de zaken weer in perspectief te gaan zien, je minder druk te maken om bijzaken.
Zo had een vriendin van me eens een flinke hoeveelheid problemen op haar bordje en deed deze ontspannende meditatie. Ze kreeg als antwoord: 'De oplossingen hoeven niet allemaal van jou te komen.' Dat haalde een heleboel druk van de ketel.
Ik wens je veel van dit soort momenten van ontspanning toe!
Alexandra
donderdag 26 mei 2011
Project in wording
Is het je wel eens opgevallen hoe ontzettend negatief we doorgaans over onszelf denken? Hoe vaak we in gedachten dingen zeggen als: 'Rund, doe dat nou eens anders! Je wéét toch dat het zo niet werkt?! Stommeling!' Of: 'Je ziet er níét uit! Wát een hoofd! Wát een dik achterwerk! Wát een...' vul maar in.
We kennen het allemaal.
Stel je nou eens de volgende vraag: 'Doe ik ook zo tegen mijn beste vriend of vriendin? In dezelfde woorden?' Het antwoord zal 9 van de 10 keer 'nee' zijn. En waarom? Omdat we die vriend of vriendin teveel op waarde schatten om op die manier kritiek te leveren.
Hieruit kun je dus gevoeglijk concluderen dat je een ander belangrijker vindt dan jezelf.
Maar is dat wel zo? Is die ander wel belangrijker dan jij?
Wie is er nou het allerbelangrijkst in je leven? Met wie breng je alle dagen door, inclusief de nachten? En van wie kun je absoluut niet weglopen? Wie neem je altijd met je mee?
Juist: jezelf.
Zou het dan niet veel en veel slimmer zijn om ook eens lief, aardig en vriendelijk tegen jezelf te zijn? En jezelf eens complimentjes te geven, al dan niet in gedachten, wanneer je iets hebt gedaan waar je trots op kunt zijn, al is het iets kleins? Of iets dat je tóch hebt aangepakt, al zag je ertegenop?
Maak daarom bewust de keuze om te veranderen.
Wees trots op jezelf! Geef jezelf eens een schouderklopje! Prijs jezelf! Een ander doet het vaak niet, dus daarop wachten en je eigenwaarde daaraan afmeten is jezelf tekort doen.
Het mooiste zou zijn als je je eigen beste vriend(in) zou worden. Dat is iets waar helaas niemand les in krijgt, dus zul je het zelf moeten doen. Ik geef je echter hierbij de garantie, dat je je een stuk beter gaat voelen, jezelf meer zult accepteren, ronduit gelukkiger bent met jezelf en lekkerder in je vel steekt dan daarvoor.
Een mens is 'een project in wording'. Wees dus niet bang om te beginnen - je kunt er alleen maar bij winnen!
Alexandra
We kennen het allemaal.
Stel je nou eens de volgende vraag: 'Doe ik ook zo tegen mijn beste vriend of vriendin? In dezelfde woorden?' Het antwoord zal 9 van de 10 keer 'nee' zijn. En waarom? Omdat we die vriend of vriendin teveel op waarde schatten om op die manier kritiek te leveren.
Hieruit kun je dus gevoeglijk concluderen dat je een ander belangrijker vindt dan jezelf.
Maar is dat wel zo? Is die ander wel belangrijker dan jij?
Wie is er nou het allerbelangrijkst in je leven? Met wie breng je alle dagen door, inclusief de nachten? En van wie kun je absoluut niet weglopen? Wie neem je altijd met je mee?
Juist: jezelf.
Zou het dan niet veel en veel slimmer zijn om ook eens lief, aardig en vriendelijk tegen jezelf te zijn? En jezelf eens complimentjes te geven, al dan niet in gedachten, wanneer je iets hebt gedaan waar je trots op kunt zijn, al is het iets kleins? Of iets dat je tóch hebt aangepakt, al zag je ertegenop?
Maak daarom bewust de keuze om te veranderen.
Wees trots op jezelf! Geef jezelf eens een schouderklopje! Prijs jezelf! Een ander doet het vaak niet, dus daarop wachten en je eigenwaarde daaraan afmeten is jezelf tekort doen.
Het mooiste zou zijn als je je eigen beste vriend(in) zou worden. Dat is iets waar helaas niemand les in krijgt, dus zul je het zelf moeten doen. Ik geef je echter hierbij de garantie, dat je je een stuk beter gaat voelen, jezelf meer zult accepteren, ronduit gelukkiger bent met jezelf en lekkerder in je vel steekt dan daarvoor.
Een mens is 'een project in wording'. Wees dus niet bang om te beginnen - je kunt er alleen maar bij winnen!
Alexandra
maandag 16 mei 2011
KAN NIET IS DOOD
... en wil ik niet ligt ernaast.
Dit gezegde kennen we allemaal wel. En wees nou eerlijk, we willen ook allemaal wel eens niet. Het is tenslotte een stuk makkelijker als een ander iets voor je doet, toch?
Maar heb je je weleens afgevraagd hoe het toch komt dat je bepaalde dingen steeds maar weer voor je uitschuift? Is het dan nog steeds een kwestie van 'wil ik niet'? Of zit er misschien iets anders achter?
Laatst kwam ik iets tegen dat ik zo'n 25 jaar geleden als eens had gehoord, maar verder nooit iets mee had gedaan. Het was het principe van de MINDMAP, oftewel de gedachten-kaart. Laat het me uitleggen.
Een mindmap is een simpele manier om (letterlijk!) in kaart te brengen wat er nou precies speelt in je gedachten. En mooier nog, je komt er waarschijnlijk achter wat de àchterliggende gedachten (lees: gevoelens) zijn die het probleem veroorzaken.
Okeeeeee... en hoe werkt het dan?
Simpel.
Stel, je hebt een rotgevoel over iets, en je schuift het constant voor je uit. 'Van uitstel komt afstel', nog zo'n dooddoener, maar vaak is het waar - en achteraf heb je dan spijt...
Neem 2 vellen papier en een pen. Leg één blad papier dwars voor je op tafel, en zet in het midden het probleem, bijvoorbeeld 'afwassen' (ik noem maar een dwarsstraat).
Omcirkel het probleem. Verder schrijf je alles op wat er maar in je hoofd komt wanneer je aan 'afwassen' denkt. Dingen die met elkaar te maken hebben, verbind je met een lijn.
Nu heb je letterlijk je probleem in kaart gebracht!
Kijk er eens goed naar, als je klaar bent. En vraag jezelf dan af: voel ik me nou nog steeds zo rot, of is het al iets minder? Grote kans dat je stressniveau al wat is gedaald, simpelweg omdat je het probleem hebt opgeschreven en onderkend.
Leg nu het tweede blad papier voor je neer en vouw het in de lengte dubbel. Schrijf zowel links als rechts bovenaan met hoofdletters het probleem, met een - en een + oftewel negatief en positief, dus in dit voorbeeldgeval AFWASSEN - en AFWASSEN +. Vouw het vel dan weer dubbel.
Onder AFWASSEN - schrijf je dan onder elkaar de dingen op die je rondom het probleem 'afwassen' hebt neergezet. Voorbeeld: ik moet het altijd alleen doen. Ik kook ook al iedere dag.
Een hele lijst met negatieve gedachten die voor jou aan het probleem verbonden zijn.
Wanneer je lijst klaar is, vouw je het blad weer open en ga je aan de andere kant onder AFWASSEN + de positieve tegenhangers hiervan noteren. Voorbeeld: ik krijg altijd hulp bij het afwassen. En ...(naam)... kookt in het weekend.
Op deze manier krijg je een lijst van wat je eigenlijk zou willen!
Als je klaar bent, vouw je het vel weer dubbel en ga je eens rustig kijken naar wat je nou aan de positieve kant hebt opgeschreven. Waarschijnlijk voel je je nu al een heel stuk rustiger, en ben je in staat om oplossingen te zien voor het probleem. Voorbeeld: ik moet eens vragen of ... me wil helpen met de afwas. En ik heb ergens nog een kookboek voor beginners; dat zal ik aan ... geven met de suggestie om het zaterdag eens uit te proberen.
Ja, echt - zo simpel kan het zijn!
En weet je wat nou zo mooi is? Niet alleen dat het werkt voor een simpel probleem als afwassen, maar ook voor alle andere gebieden van het leven. Geld is er zo een, en relaties, en ... vul maar in.
Ik wens je veel mindmaps toe.
Alexandra
Dit gezegde kennen we allemaal wel. En wees nou eerlijk, we willen ook allemaal wel eens niet. Het is tenslotte een stuk makkelijker als een ander iets voor je doet, toch?
Maar heb je je weleens afgevraagd hoe het toch komt dat je bepaalde dingen steeds maar weer voor je uitschuift? Is het dan nog steeds een kwestie van 'wil ik niet'? Of zit er misschien iets anders achter?
Laatst kwam ik iets tegen dat ik zo'n 25 jaar geleden als eens had gehoord, maar verder nooit iets mee had gedaan. Het was het principe van de MINDMAP, oftewel de gedachten-kaart. Laat het me uitleggen.
Een mindmap is een simpele manier om (letterlijk!) in kaart te brengen wat er nou precies speelt in je gedachten. En mooier nog, je komt er waarschijnlijk achter wat de àchterliggende gedachten (lees: gevoelens) zijn die het probleem veroorzaken.
Okeeeeee... en hoe werkt het dan?
Simpel.
Stel, je hebt een rotgevoel over iets, en je schuift het constant voor je uit. 'Van uitstel komt afstel', nog zo'n dooddoener, maar vaak is het waar - en achteraf heb je dan spijt...
Neem 2 vellen papier en een pen. Leg één blad papier dwars voor je op tafel, en zet in het midden het probleem, bijvoorbeeld 'afwassen' (ik noem maar een dwarsstraat).
Omcirkel het probleem. Verder schrijf je alles op wat er maar in je hoofd komt wanneer je aan 'afwassen' denkt. Dingen die met elkaar te maken hebben, verbind je met een lijn.
Nu heb je letterlijk je probleem in kaart gebracht!
Kijk er eens goed naar, als je klaar bent. En vraag jezelf dan af: voel ik me nou nog steeds zo rot, of is het al iets minder? Grote kans dat je stressniveau al wat is gedaald, simpelweg omdat je het probleem hebt opgeschreven en onderkend.
Leg nu het tweede blad papier voor je neer en vouw het in de lengte dubbel. Schrijf zowel links als rechts bovenaan met hoofdletters het probleem, met een - en een + oftewel negatief en positief, dus in dit voorbeeldgeval AFWASSEN - en AFWASSEN +. Vouw het vel dan weer dubbel.
Onder AFWASSEN - schrijf je dan onder elkaar de dingen op die je rondom het probleem 'afwassen' hebt neergezet. Voorbeeld: ik moet het altijd alleen doen. Ik kook ook al iedere dag.
Een hele lijst met negatieve gedachten die voor jou aan het probleem verbonden zijn.
Wanneer je lijst klaar is, vouw je het blad weer open en ga je aan de andere kant onder AFWASSEN + de positieve tegenhangers hiervan noteren. Voorbeeld: ik krijg altijd hulp bij het afwassen. En ...(naam)... kookt in het weekend.
Op deze manier krijg je een lijst van wat je eigenlijk zou willen!
Als je klaar bent, vouw je het vel weer dubbel en ga je eens rustig kijken naar wat je nou aan de positieve kant hebt opgeschreven. Waarschijnlijk voel je je nu al een heel stuk rustiger, en ben je in staat om oplossingen te zien voor het probleem. Voorbeeld: ik moet eens vragen of ... me wil helpen met de afwas. En ik heb ergens nog een kookboek voor beginners; dat zal ik aan ... geven met de suggestie om het zaterdag eens uit te proberen.
Ja, echt - zo simpel kan het zijn!
En weet je wat nou zo mooi is? Niet alleen dat het werkt voor een simpel probleem als afwassen, maar ook voor alle andere gebieden van het leven. Geld is er zo een, en relaties, en ... vul maar in.
Ik wens je veel mindmaps toe.
Alexandra
zaterdag 14 mei 2011
Inzicht
Toen ik onder de douche stond vanmorgen, werd me opeens duidelijk dat ik flink de mist ben ingegaan. Door mijn eigen stommiteit en het vastzitten in negatieve patronen.
Even een stukje achtergrondinformatie: wijlen mijn moeder, een schat van een vrouw, zat vast in een slachtofferrol. Ik liep al jaren te zeggen dat ik niet op mijn moeder wilde lijken, dus wat gebeurde - ik lijk niet alleen uiterlijk steeds meer op mijn moeder (daar is niks mis mee), maar kopieerde ook haar denkwijzen. Hierdoor voelde ik me vaak 'gebruikt', een 'deel van het meubilair', 'niet gewaardeerd', en ga zo maar door.
Maar waar ben ik nou de mist ingegaan...
Mijn beste vriendin verhuisde naar een ander deel van het land. Hoeft geen probleem te zijn, tenslotte heb ik telefoon, email, en een auto ter beschikking. Contact is dus altijd mogelijk.
De avond voordat ze haar woning moest opleveren aan de verhuurder, hadden we telefonisch contact, en daarin zei ze me 'dat ze het niet leuk vond dat ze hulp had moeten vragen bij de verhuizing'. Dat moest haar even van het hart.
Het schoot mij echter in het verkeerde keelgat. Waarom? Omdat ik in de slachtofferrol zat die ik zo verfoeide!
Ik voelde me - voor de zoveelste keer - 'gebruikt'. Mijn man en ik stonden altijd voor haar klaar - was het dan nooit genoeg?! Had ik soms die hele verhuizing voor haar moeten regelen? Had ik dan alles moeten inpakken en de woning moeten leegtrekken?
Nee, natuurlijk niet. Een stapje harder lopen en even de handen uit de mouwen steken, dat wel. Daartoe was ik echter niet bereid - omdat ik me onbewust een slachtoffer voelde. En slachtoffers en zondebokken - die krijgen nu eenmaal alles over zich heen. Kortom: IK TROK HET AAN OM ME 'GEBRUIKT' TE VOELEN!!!
Zolang ik me kan heugen, kan ik niet goed tegen kritiek. En dan hoeft het nog niet eens echt kritiek te zijn, maar zodra het als zodanig aanvoelde, schoot ik tegen het plafond en in de verdediging. Zo ook deze keer. Sinds haar verhuizing hebben we dan ook geen contact meer gehad.
Het inzicht dat ik echter vandaag kreeg, was het volgende.
Mijn vriendin was - en is - er een kei in om te verwachten dat ze hulp kreeg. Die kreeg ze dan ook. Altijd. Ze zei vaak lachend dingen als 'ik heb geen idee hoe, maar ik kom er steeds weer mee weg', en 'het lukt me altijd'. Ze was er gewoonweg rotsvast van overtuigd dat iets haar zou lukken - of het nu te maken had met hulp van instanties of van mensen, ze zou de hulp krijgen die ze nodig had.
Soms benijdde ik haar daarom, maar omdat ik onbewust in die slachtofferrol zat, lukte het mij zelf niet. Haar verwachtingspatroon was duidelijk het mijne niet.
Ik heb haar sinds haar verhuizing diverse malen gemaild, maar geen antwoord gekregen. Nu begrijp ik eindelijk waarom: ik was er niet klaar voor. Ik zat nog teveel vast in mijn eigen negativiteit.
Nu wil ik haar bedanken, voor het inzicht dat deze situatie me heeft gegeven. Ze had helemaal gelijk - ik zat fout.
Dank je wel, lieve vriendin. Ik hou van je. Het spijt me enorm. Vergeef me alsjeblieft.
Alexandra
P.S. Ik heb haar gebeld en we hebben het uitgepraat. Jippieeeeee!!!
Even een stukje achtergrondinformatie: wijlen mijn moeder, een schat van een vrouw, zat vast in een slachtofferrol. Ik liep al jaren te zeggen dat ik niet op mijn moeder wilde lijken, dus wat gebeurde - ik lijk niet alleen uiterlijk steeds meer op mijn moeder (daar is niks mis mee), maar kopieerde ook haar denkwijzen. Hierdoor voelde ik me vaak 'gebruikt', een 'deel van het meubilair', 'niet gewaardeerd', en ga zo maar door.
Maar waar ben ik nou de mist ingegaan...
Mijn beste vriendin verhuisde naar een ander deel van het land. Hoeft geen probleem te zijn, tenslotte heb ik telefoon, email, en een auto ter beschikking. Contact is dus altijd mogelijk.
De avond voordat ze haar woning moest opleveren aan de verhuurder, hadden we telefonisch contact, en daarin zei ze me 'dat ze het niet leuk vond dat ze hulp had moeten vragen bij de verhuizing'. Dat moest haar even van het hart.
Het schoot mij echter in het verkeerde keelgat. Waarom? Omdat ik in de slachtofferrol zat die ik zo verfoeide!
Ik voelde me - voor de zoveelste keer - 'gebruikt'. Mijn man en ik stonden altijd voor haar klaar - was het dan nooit genoeg?! Had ik soms die hele verhuizing voor haar moeten regelen? Had ik dan alles moeten inpakken en de woning moeten leegtrekken?
Nee, natuurlijk niet. Een stapje harder lopen en even de handen uit de mouwen steken, dat wel. Daartoe was ik echter niet bereid - omdat ik me onbewust een slachtoffer voelde. En slachtoffers en zondebokken - die krijgen nu eenmaal alles over zich heen. Kortom: IK TROK HET AAN OM ME 'GEBRUIKT' TE VOELEN!!!
Zolang ik me kan heugen, kan ik niet goed tegen kritiek. En dan hoeft het nog niet eens echt kritiek te zijn, maar zodra het als zodanig aanvoelde, schoot ik tegen het plafond en in de verdediging. Zo ook deze keer. Sinds haar verhuizing hebben we dan ook geen contact meer gehad.
Het inzicht dat ik echter vandaag kreeg, was het volgende.
Mijn vriendin was - en is - er een kei in om te verwachten dat ze hulp kreeg. Die kreeg ze dan ook. Altijd. Ze zei vaak lachend dingen als 'ik heb geen idee hoe, maar ik kom er steeds weer mee weg', en 'het lukt me altijd'. Ze was er gewoonweg rotsvast van overtuigd dat iets haar zou lukken - of het nu te maken had met hulp van instanties of van mensen, ze zou de hulp krijgen die ze nodig had.
Soms benijdde ik haar daarom, maar omdat ik onbewust in die slachtofferrol zat, lukte het mij zelf niet. Haar verwachtingspatroon was duidelijk het mijne niet.
Ik heb haar sinds haar verhuizing diverse malen gemaild, maar geen antwoord gekregen. Nu begrijp ik eindelijk waarom: ik was er niet klaar voor. Ik zat nog teveel vast in mijn eigen negativiteit.
Nu wil ik haar bedanken, voor het inzicht dat deze situatie me heeft gegeven. Ze had helemaal gelijk - ik zat fout.
Dank je wel, lieve vriendin. Ik hou van je. Het spijt me enorm. Vergeef me alsjeblieft.
Alexandra
P.S. Ik heb haar gebeld en we hebben het uitgepraat. Jippieeeeee!!!
maandag 9 mei 2011
Wondertjes bestaan
Hmpf - en dat moet ik geloven?!
Of je het wilt geloven of niet, dat is aan jou. Maar voor mij staat het als een paal boven water.
Zoals ik in het vorige artikel schreef, sta ik op het standpunt dat je krijgt wat je verwacht. Tijdenlang verwachtte ik niet anders dan dat de kinderen dagelijks ruzie hadden, elkaar met regelmaat probeerden de hersens in te slaan, elkaar sloegen, schopten, treiterden en anderszins negatief met elkaar omgingen.
Dat klopte dan ook als een bus.
Het zal eind februari, begin maart dit jaar zijn geweest dat ik de situatie méér dan zat was en me liep af te vragen wat ik er nou toch aan zou kunnen doen om de zaak te veranderen. Waar het idee vandaan kwam, weet ik niet meer, maar ik ben toen gaan proberen me voor te stellen hoe het anders zou kunnen. Gewoon, 's avonds in bed voor het inslapen.
Ik stelde me voor hoe ze samen zouden spelen en stoeien. Hoe ze elkaar goedmoedig zouden plagen en helpen. Hoe de sfeer in huis zou verbeteren.
Dit heb ik een paar keer gedaan, en daarna was er weer iets anders dat mijn aandacht vroeg, dus echt fanatiek was ik niet.
Nu is het me de laatste weken echter al een paar keer opgevallen hoe leuk die twee tegenwoordig met elkaar omgaan. Ze spelen en stoeien, zonder elkaar pijn te doen. Ze helpen elkaar, en af en toe is er een plagerijtje, zonder dat het verandert in getreiter.
Een wondertje!
Een paar dagen geleden had ik een dip. Ik voelde me niet gewaardeerd, moest alles alleen opknappen, had/kreeg nergens de tijd voor en ga zo maar door.
En vandaag... ik heb nog nooit zo vaak gehoord: 'Mam, kan ik wat voor je doen? Pap, kan ik je ergens mee helpen?' Net zo goed als dat manlief het eten al bijna geheel had voorbereid toen ik thuiskwam van een uitgesteld bezoek aan de supermarkt - heerlijk! Het was echt opvallend!
Wéér een wondertje!
De laatste weken hebben we weinig bestellingen voor boeken van onze site gehad. Ik heb me al een paar dagen voorgesteld dat we weer lekker druk zijn met pakketjes naar de post brengen, en vanavond kijk ik in mijn mailbox... En ja hoor, drie bestellingen!
Daar heb je er wéér eentje!
Oké, je bent niet overtuigd.
Vroeger zou ik gezegd hebben: 'Jouw probleem' en mijn schouders hebben opgehaald. Nu raad ik je echter aan om vanavond, als je je ogen al dicht hebt en half in slaap bent, je eens voor te stellen welke ongewenste situatie in je leven jij zou willen veranderen. DE KEUZE IS AAN JOU!
Bedenk hoe het tot nu toe is geweest, en verander dat filmpje dan zoals je het graag zou zien. Doe dit een paar avonden achter elkaar, en voor je het weet is de situatie ten goede veranderd.
Het kan zijn dat je - zoals ik - met andere dingen bezig gaat die op dat moment belangrijker lijken, maar opeens zul je je ogen openen en zien wat je hebt gecreëerd: je eigen WONDERTJE!
Alexandra
Of je het wilt geloven of niet, dat is aan jou. Maar voor mij staat het als een paal boven water.
Zoals ik in het vorige artikel schreef, sta ik op het standpunt dat je krijgt wat je verwacht. Tijdenlang verwachtte ik niet anders dan dat de kinderen dagelijks ruzie hadden, elkaar met regelmaat probeerden de hersens in te slaan, elkaar sloegen, schopten, treiterden en anderszins negatief met elkaar omgingen.
Dat klopte dan ook als een bus.
Het zal eind februari, begin maart dit jaar zijn geweest dat ik de situatie méér dan zat was en me liep af te vragen wat ik er nou toch aan zou kunnen doen om de zaak te veranderen. Waar het idee vandaan kwam, weet ik niet meer, maar ik ben toen gaan proberen me voor te stellen hoe het anders zou kunnen. Gewoon, 's avonds in bed voor het inslapen.
Ik stelde me voor hoe ze samen zouden spelen en stoeien. Hoe ze elkaar goedmoedig zouden plagen en helpen. Hoe de sfeer in huis zou verbeteren.
Dit heb ik een paar keer gedaan, en daarna was er weer iets anders dat mijn aandacht vroeg, dus echt fanatiek was ik niet.
Nu is het me de laatste weken echter al een paar keer opgevallen hoe leuk die twee tegenwoordig met elkaar omgaan. Ze spelen en stoeien, zonder elkaar pijn te doen. Ze helpen elkaar, en af en toe is er een plagerijtje, zonder dat het verandert in getreiter.
Een wondertje!
Een paar dagen geleden had ik een dip. Ik voelde me niet gewaardeerd, moest alles alleen opknappen, had/kreeg nergens de tijd voor en ga zo maar door.
En vandaag... ik heb nog nooit zo vaak gehoord: 'Mam, kan ik wat voor je doen? Pap, kan ik je ergens mee helpen?' Net zo goed als dat manlief het eten al bijna geheel had voorbereid toen ik thuiskwam van een uitgesteld bezoek aan de supermarkt - heerlijk! Het was echt opvallend!
Wéér een wondertje!
De laatste weken hebben we weinig bestellingen voor boeken van onze site gehad. Ik heb me al een paar dagen voorgesteld dat we weer lekker druk zijn met pakketjes naar de post brengen, en vanavond kijk ik in mijn mailbox... En ja hoor, drie bestellingen!
Daar heb je er wéér eentje!
Oké, je bent niet overtuigd.
Vroeger zou ik gezegd hebben: 'Jouw probleem' en mijn schouders hebben opgehaald. Nu raad ik je echter aan om vanavond, als je je ogen al dicht hebt en half in slaap bent, je eens voor te stellen welke ongewenste situatie in je leven jij zou willen veranderen. DE KEUZE IS AAN JOU!
Bedenk hoe het tot nu toe is geweest, en verander dat filmpje dan zoals je het graag zou zien. Doe dit een paar avonden achter elkaar, en voor je het weet is de situatie ten goede veranderd.
Het kan zijn dat je - zoals ik - met andere dingen bezig gaat die op dat moment belangrijker lijken, maar opeens zul je je ogen openen en zien wat je hebt gecreëerd: je eigen WONDERTJE!
Alexandra
vrijdag 6 mei 2011
Mijn dromen zijn geen bedrog
Mijn dromen zijn geen bedrog, maar dromen. Een zinnetje dat ik ooit eens ergens heb gelezen en dat is blijven hangen. Maar wat is een droom nou eigenlijk?
Om eerlijk te zijn, ik weet er erg weinig van. Er zijn hele studies gedaan naar wat er allemaal gebeurt tijdens je slaap, wat voor soort slaap enz. enz., maar dat is eigenlijk niet wat ik hier bedoel. Waar het mij om gaat is de DAGDROOM, oftewel 'wat zou ik graag doen als...' Vul maar in.
Ken je dat gevoel? Dat je je eigenlijk een beetje verloren voelt, 'geleefd wordt' in plaats van zelf te leven, geen duidelijk doel voor ogen, wel een overvloed aan tijd maar niet genoeg geld om ervan te genieten?
Ik zal mezelf eerst eens voorstellen, dan hebben jullie een beter idee welke malloot hier zit te schrijven.
Alexandra is de naam, momenteel 51 jaar, moeder van 4 zoons, getrouwd, huisvrouw. Dat is uiteraard niet altijd zo geweest.
Na mijn opleiding bij Schoevers ben ik een fiks aantal jaren werkzaam geweest als secretaresse. In die tijd werd ik zwanger en beviel van een tweeling - een verrassing in duplo, die ik alleen heb opgevoed omdat de vader een houding had van 'wie het krijgt, mag het houden' en achter de horizon verdween. Abortus of afstaan voor adoptie was niets voor mij, vandaar dat ze bij me bleven. Deze twee donderstenen, Roger en Paul, waren 15 toen ik mijn man Rob ontmoette.
In die tijd was ik werkzaam in de IT, en Rob is programmeur. Samen hebben we nog twee knullen gekregen, Victor en Oscar.
Voordat we besloten om toch nog samen aan kinderen 'te gaan beginnen' (de oudsten waren het huis al uit), was de afspraak gemaakt dat ik thuis zou blijven tot de jongste (we wilden er 2) 4 jaar oud zou zijn en dus naar de basisschool zou gaan. Onderhand is Oscar 6½, en ik ben nog steeds thuis...
Begrijp me goed, ik voel mezelf níet 'zielig' of zo! Een beetje stuurloos, dat wel. Soms heb ik het idee in een soort vacuüm te leven dat bepaald wordt door de schooltijden van de jongens. Daar komt dan nog bij dat ik maar een erg klein sociaal netwerk heb, geen familie in de buurt heb wonen - en een man voor wie hetzelfde geldt.
Dus ga je je op hobby's storten. Ik ben altijd gek geweest op lezen en had ook een hele wand vol boeken (van vloer tot plafond) toen ik Rob leerde kennen. Aangezien hij zich na verloop van tijd scheel begon te ergeren aan de groeiende hoeveelheid lectuur, ben ik die voorzichtig gaan verkopen via eBay. Tja, dat bleek te lopen, alleen vond meneer dat het zonde was om je goeie geld uit te geven aan een internetwinkeltje, waarbij je per aangeboden artikel ook nog eens extra moest betalen. Dus kwam er een eigen site in tweedehands boeken.
Leuk, maar nu hebben we dus bijna 2x zoveel boeken in huis als toen ik begon op eBay...
Een tijdlang deed ik weinig anders dan lezen. Sommige dingen die je dan onder ogen krijgt, zetten je aan het denken, en sla je een andere weg in. Zo ben ik nu dus aan het dromen.
Yep, DAGdromen.
Wat is dat nou eigenlijk, een dagdroom? Vandaag hoorde ik iemand zeggen dat het eigenlijk een lichte vorm van trance is. Mogelijk. Voor mij is het meer zoiets van mijn gedachten richten op iets wat ik mooi/leuk vind, en dan maar afwachten waar je gedachten heendwalen. Het gewoon laten gebeuren, een beetje meedrijven. Heerlijk ontspannend, helemaal als je met je ogen dicht in een tuinstoel in de zon bent geparkeerd!
En weet je wat ik laatst ontdekte? Dat ik gewoon een DOEL moet hebben!
Hmmmmm, een doel... zoals wat?
We hebben het echt niet slecht, met 1 inkomen dat iets boven gemiddeld ligt, een eigen huis en eigen transport, een vouwwagen voor de vakantie en de kinders op sport. Alleen heb je vaak het gevoel dat er méér moet zijn. Meer te beleven, meer te zien, meer mensen te ontmoeten, meer om te onderzoeken, meer om van te houden... gewoon meer.
Wat nu?
Van een vriendin kreeg ik het boek The Secret te leen laatst, en ik had er wat in zitten neuzen. Veel van wat ik las was me al bekend, maar echt fanatiek ermee bezig was ik niet. En die wet van de aantrekkingskracht... leuk, maar werkt dat dan? Voor mij?
Enfin, ik zat daar dus vorige week in de tuin met de oogjes dicht te bedenken waarvoor ik dankbaar was, wat ik heb beleefd waar ik me super bij voelde. Dan ga je in gedachten leuke, blije herinneringen ophalen, en voor je het weet heb je een grijns op je gezicht. Dat voelde lekker! ...
Heeeee...
Dat was een eye-opener, zeg! Probeer het maar eens, voor je het weet komt de zon achter de wolken van je slechte bui vandaan en zit je te glimlachen.
Ik ben daarna eens gaan grasduinen op het internet en kwam van alles tegen over positief denken en affirmaties. Nou heb ik dat jaren geleden al geprobeerd, maar het bleek niks voor mij te zijn. Beter gezegd: ik wist niet hoe ik het voor mij kon laten werken.
Ho even, tikkie terug, Jaap. Hoe ben je ook alweer aan je vent gekomen?
Oeps...
Jullie moeten weten dat ik Rob 'aangetrokken' heb door tegen mezelf te blijven herhalen dat de juiste partner nu naar me toekomt. En verdomd: het werkte!
Maar even alle gekheid op een stokje: ik begin te geloven dat zo'n 'bewuste' dagdroom met een doel dus wel degelijk kan werken. Vandaar ook de titel "Mijn dromen zijn geen bedrog" - ik wil ze werkelijkheid maken!
In The Secret kom je vele Amerikaanse grootheden tegen. Eén daarvan is Joe Vitale. Ik heb een eBook van hem gedownload en kwam daar iets tegen dat me de bekende 'schop onder de kont' gaf. In het kort komt het erop neer dat je dus van je kont áf moet komen, wil je iets bereiken. 'Many people forget the action. It's even there, in the Law of AttrACTION'. Doinnnggg...
Of je een klap voor je kop krijgt.
Een doel dus.
Goh, hoe ga je dát nou weer aanpakken? Ik heb me letterlijk eens achter de oren gekrabt. Al jaren weet ik uitstekend wat ik NIET wil, net als het gros van de mensen, denk ik. Maar bepaal nou maar eens wat je WEL wilt... da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben om te beginnen maar eens gaan bedenken wat ik leuk vind. En dan heb ik het niet over wéér een hobby, maar een herinnering 'met een gouden randje', zoals onze trouwdag, onze huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek, de geboorten van mijn zoons...
Nog een keer trouwen, nog een kind erbij... dat leken me niet zulke beste ideeën. Maar nog een bezoek aan de Dominicaanse Republiek - dáár kon ik me wel in vinden!
Zoals eerder opgemerkt, we hebben het echt niet slecht, maar om nou zomaar even een tropische vakantie te boeken - da's andere koek.
En daar komt dan de actie om de hoek kijken. Als je iets echt wilt, kun je niet op de bank (of in de tuin) blijven zitten, positief denken, en verwachten dat het geld (of andere middelen) wel naar je toekomt waaien. Je moet iets doen.
De vraag is alleen: wat?
Ik ben eens gaan inventariseren wat mijn talenten zijn:
- ik spreek vloeiend Engels (bijles geven)
- iets minder vloeiend Frans (idem)
- ben een uitstekende kok
- kan voetmassages geven
- kan magnetiseren
- kan schrijven
Mogelijk heb ik nog veel meer talenten, oftewel eigenschappen die anderen nodig hebben (en die dus te verzilveren zijn), maar die voor mij zo gewoon zijn, dat ik er niet eens bij stilsta.
Zoiets als dat ik mezelf vaak een 'lui beest' noem, maar dan in positieve zin: ik verzet liever één keer een berg werk om iets goed te organiseren en dat ik daarna de zaak fluitend afkan, dan dat ik iedere keer alles opnieuw van begin af aan moet doen. Kijk, daar hebben we er weer een: organiseren!
Het allerliefst wil ik echter mensen HELPEN. Helpen, inspireren en motiveren om hun aandacht te verleggen van hebben naar zijn.
En daarom ben ik dus dit blog begonnen.
Alexandra
Om eerlijk te zijn, ik weet er erg weinig van. Er zijn hele studies gedaan naar wat er allemaal gebeurt tijdens je slaap, wat voor soort slaap enz. enz., maar dat is eigenlijk niet wat ik hier bedoel. Waar het mij om gaat is de DAGDROOM, oftewel 'wat zou ik graag doen als...' Vul maar in.
Ken je dat gevoel? Dat je je eigenlijk een beetje verloren voelt, 'geleefd wordt' in plaats van zelf te leven, geen duidelijk doel voor ogen, wel een overvloed aan tijd maar niet genoeg geld om ervan te genieten?
Ik zal mezelf eerst eens voorstellen, dan hebben jullie een beter idee welke malloot hier zit te schrijven.
Alexandra is de naam, momenteel 51 jaar, moeder van 4 zoons, getrouwd, huisvrouw. Dat is uiteraard niet altijd zo geweest.
Na mijn opleiding bij Schoevers ben ik een fiks aantal jaren werkzaam geweest als secretaresse. In die tijd werd ik zwanger en beviel van een tweeling - een verrassing in duplo, die ik alleen heb opgevoed omdat de vader een houding had van 'wie het krijgt, mag het houden' en achter de horizon verdween. Abortus of afstaan voor adoptie was niets voor mij, vandaar dat ze bij me bleven. Deze twee donderstenen, Roger en Paul, waren 15 toen ik mijn man Rob ontmoette.
In die tijd was ik werkzaam in de IT, en Rob is programmeur. Samen hebben we nog twee knullen gekregen, Victor en Oscar.
Voordat we besloten om toch nog samen aan kinderen 'te gaan beginnen' (de oudsten waren het huis al uit), was de afspraak gemaakt dat ik thuis zou blijven tot de jongste (we wilden er 2) 4 jaar oud zou zijn en dus naar de basisschool zou gaan. Onderhand is Oscar 6½, en ik ben nog steeds thuis...
Begrijp me goed, ik voel mezelf níet 'zielig' of zo! Een beetje stuurloos, dat wel. Soms heb ik het idee in een soort vacuüm te leven dat bepaald wordt door de schooltijden van de jongens. Daar komt dan nog bij dat ik maar een erg klein sociaal netwerk heb, geen familie in de buurt heb wonen - en een man voor wie hetzelfde geldt.
Dus ga je je op hobby's storten. Ik ben altijd gek geweest op lezen en had ook een hele wand vol boeken (van vloer tot plafond) toen ik Rob leerde kennen. Aangezien hij zich na verloop van tijd scheel begon te ergeren aan de groeiende hoeveelheid lectuur, ben ik die voorzichtig gaan verkopen via eBay. Tja, dat bleek te lopen, alleen vond meneer dat het zonde was om je goeie geld uit te geven aan een internetwinkeltje, waarbij je per aangeboden artikel ook nog eens extra moest betalen. Dus kwam er een eigen site in tweedehands boeken.
Leuk, maar nu hebben we dus bijna 2x zoveel boeken in huis als toen ik begon op eBay...
Een tijdlang deed ik weinig anders dan lezen. Sommige dingen die je dan onder ogen krijgt, zetten je aan het denken, en sla je een andere weg in. Zo ben ik nu dus aan het dromen.
Yep, DAGdromen.
Wat is dat nou eigenlijk, een dagdroom? Vandaag hoorde ik iemand zeggen dat het eigenlijk een lichte vorm van trance is. Mogelijk. Voor mij is het meer zoiets van mijn gedachten richten op iets wat ik mooi/leuk vind, en dan maar afwachten waar je gedachten heendwalen. Het gewoon laten gebeuren, een beetje meedrijven. Heerlijk ontspannend, helemaal als je met je ogen dicht in een tuinstoel in de zon bent geparkeerd!
En weet je wat ik laatst ontdekte? Dat ik gewoon een DOEL moet hebben!
Hmmmmm, een doel... zoals wat?
We hebben het echt niet slecht, met 1 inkomen dat iets boven gemiddeld ligt, een eigen huis en eigen transport, een vouwwagen voor de vakantie en de kinders op sport. Alleen heb je vaak het gevoel dat er méér moet zijn. Meer te beleven, meer te zien, meer mensen te ontmoeten, meer om te onderzoeken, meer om van te houden... gewoon meer.
Wat nu?
Van een vriendin kreeg ik het boek The Secret te leen laatst, en ik had er wat in zitten neuzen. Veel van wat ik las was me al bekend, maar echt fanatiek ermee bezig was ik niet. En die wet van de aantrekkingskracht... leuk, maar werkt dat dan? Voor mij?
Enfin, ik zat daar dus vorige week in de tuin met de oogjes dicht te bedenken waarvoor ik dankbaar was, wat ik heb beleefd waar ik me super bij voelde. Dan ga je in gedachten leuke, blije herinneringen ophalen, en voor je het weet heb je een grijns op je gezicht. Dat voelde lekker! ...
Heeeee...
Dat was een eye-opener, zeg! Probeer het maar eens, voor je het weet komt de zon achter de wolken van je slechte bui vandaan en zit je te glimlachen.
Ik ben daarna eens gaan grasduinen op het internet en kwam van alles tegen over positief denken en affirmaties. Nou heb ik dat jaren geleden al geprobeerd, maar het bleek niks voor mij te zijn. Beter gezegd: ik wist niet hoe ik het voor mij kon laten werken.
Ho even, tikkie terug, Jaap. Hoe ben je ook alweer aan je vent gekomen?
Oeps...
Jullie moeten weten dat ik Rob 'aangetrokken' heb door tegen mezelf te blijven herhalen dat de juiste partner nu naar me toekomt. En verdomd: het werkte!
Maar even alle gekheid op een stokje: ik begin te geloven dat zo'n 'bewuste' dagdroom met een doel dus wel degelijk kan werken. Vandaar ook de titel "Mijn dromen zijn geen bedrog" - ik wil ze werkelijkheid maken!
In The Secret kom je vele Amerikaanse grootheden tegen. Eén daarvan is Joe Vitale. Ik heb een eBook van hem gedownload en kwam daar iets tegen dat me de bekende 'schop onder de kont' gaf. In het kort komt het erop neer dat je dus van je kont áf moet komen, wil je iets bereiken. 'Many people forget the action. It's even there, in the Law of AttrACTION'. Doinnnggg...
Of je een klap voor je kop krijgt.
Een doel dus.
Goh, hoe ga je dát nou weer aanpakken? Ik heb me letterlijk eens achter de oren gekrabt. Al jaren weet ik uitstekend wat ik NIET wil, net als het gros van de mensen, denk ik. Maar bepaal nou maar eens wat je WEL wilt... da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben om te beginnen maar eens gaan bedenken wat ik leuk vind. En dan heb ik het niet over wéér een hobby, maar een herinnering 'met een gouden randje', zoals onze trouwdag, onze huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek, de geboorten van mijn zoons...
Nog een keer trouwen, nog een kind erbij... dat leken me niet zulke beste ideeën. Maar nog een bezoek aan de Dominicaanse Republiek - dáár kon ik me wel in vinden!
Zoals eerder opgemerkt, we hebben het echt niet slecht, maar om nou zomaar even een tropische vakantie te boeken - da's andere koek.
En daar komt dan de actie om de hoek kijken. Als je iets echt wilt, kun je niet op de bank (of in de tuin) blijven zitten, positief denken, en verwachten dat het geld (of andere middelen) wel naar je toekomt waaien. Je moet iets doen.
De vraag is alleen: wat?
Ik ben eens gaan inventariseren wat mijn talenten zijn:
- ik spreek vloeiend Engels (bijles geven)
- iets minder vloeiend Frans (idem)
- ben een uitstekende kok
- kan voetmassages geven
- kan magnetiseren
- kan schrijven
Mogelijk heb ik nog veel meer talenten, oftewel eigenschappen die anderen nodig hebben (en die dus te verzilveren zijn), maar die voor mij zo gewoon zijn, dat ik er niet eens bij stilsta.
Zoiets als dat ik mezelf vaak een 'lui beest' noem, maar dan in positieve zin: ik verzet liever één keer een berg werk om iets goed te organiseren en dat ik daarna de zaak fluitend afkan, dan dat ik iedere keer alles opnieuw van begin af aan moet doen. Kijk, daar hebben we er weer een: organiseren!
Het allerliefst wil ik echter mensen HELPEN. Helpen, inspireren en motiveren om hun aandacht te verleggen van hebben naar zijn.
En daarom ben ik dus dit blog begonnen.
Alexandra
Abonneren op:
Posts (Atom)