Hulp

De hele dag door stellen we vragen. 'Wil je dit even...?' 'Doe je dat even...?' 'Waarom heb je niet...?' 'Hoe zit het met...?' 'Wanneer...?' En ga zo maar door. Vragen, vragen, vragen... en antwoorden, uiteraard.
Er blijkt echter één vraag te zijn, waar we vaak problemen mee hebben. Niet om te beantwoorden, maar om te stellen. En het is deze: 'Help je me?'
Er zijn legio manieren om anderen te laten merken dat je hulp nodig hebt, maar helaas wordt het simpele om-hulp-vragen helemaal niet zo vaak gedaan als je wel zou denken.
Waarom eigenlijk niet? Het is toch zeker geen schande!

Gek genoeg zit hem daar nou precies de kneep: we ervaren het vaak wèl als een schande, een reden om ons te schamen. Te moeten toegeven dat we iets niet alleen afkunnen. Toegeven dat we niet slim/sterk/rijk/kundig/... genoeg zijn om het zelf, alleen, te doen.
Maar waaróm dan? Zijn we dan echt zó geconditioneerd dat we het idee hebben perfect te moeten zijn? Alles wat we doen perfect te moeten afleveren? Zielig eigenlijk...

Net als met alle dingen, zit er aan het vragen om hulp ook een andere kant: het geven van hulp. Doorgaans zijn zij die veel hulp geven, juist degenen die vrijwel nooit om iets vragen. Vragen om iets voor jezelf blijkt een drempel te zijn.

Ik geef het toe: ik ben er ook zo een. Maar ik heb er wat op gevonden!
Wanneer ik ergens mee zit, een probleem waar ik zo gauw niet uitkom, doe ik het volgende.
Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen en ga in gedachten na wat het probleem nou precies inhoudt. Ik probeer het in 'hapklare brokken', mini-taakjes, onderdelen te breken. Kijk wat ik er zelf aan kan doen, en waar ik iets en/of iemand anders bij nodig heb.
Zodra dat duidelijk is, probeer ik me voor te stellen wie ik kan benaderen om me bij de oplossing te helpen. Daarna is het nog slechts een kwestie van met die persoon de zaak te bespreken. Negen van de tien keer krijg ik dan de hulp die ik nodig heb.

Maar wat doe je dan die tiende keer? Wanneer je nul op het rekest krijgt?
Dan weet ik dat ik heb gedaan wat ik kon. Verder probeer ik het van me af te zetten door mezelf voor te houden, dat 'ik alle hulp krijg die ik nodig heb'. Als een soort mantra herhaal ik dat telkens voor mezelf, overdag en 's avonds voor het slapen gaan. Het kan een paar dagen duren, maar er komt altijd iets op mijn pad dat me helpt om de klus te klaren.

Wat ik hiermee nou eigenlijk wil zeggen, is dit: ook wanneer je zo gauw geen oplossing ziet, geen uitweg uit het doolhof, of geen idee hebt hoe je iets moet aanpakken, er is altijd een manier. Wanneer je bereid bent om in oplossingen te denken en zonodig hulp te vragen, dan krijg je die ook. Geloof me: het komt naar je toe.

Ik wens je veel van dit soort (zelf)hulp toe!

Alexandra