Vaak voelen we ons gespannen, niet lekker in ons vel, zitten we ergens over te tobben of laten we ons leven door de omstandigheden. Daar zijn we dan niet helemaal (of helemaal niet) gelukkig mee, willen wat anders.
Rust. Ontspannen. Mediteren. Naar binnen gaan. In gesprek met Jezelf.
Klinkt allemaal wel aardig, maar zie jij jezelf al zitten, in een moeilijke houding gekronkeld en 'Ooooooommmmmmm' zoemend? Helemaal wanneer je zoals ik (meer dan een beetje) overgewicht hebt? Een gezin dat nogal luidruchtig om aandacht vraagt? Een paar katten dat om eten schreeuwt? Pfffff...
Natuurlijk zijn er ook nog andere manieren. De simpelste - die voor mij werkt dan althans - is deze. Zet een lekker rustig muziekje op (ik heb laatst de muziek van Secret Garden ontdekt, die hier super-geschikt voor is) en strek je uit op de bank of in een makkelijke stoel.
Haal een paar keer diep adem, doe de oogjes toe en ontspan je. Probeer je zoveel mogelijk op je ademhaling te concentreren, en laat je gedachten los. Dat kan best moeilijk zijn, helemaal wanneer je veel aan je hoofd hebt. Maakt niet uit - telkens wanneer je merkt dat dat gebeurt, haal je je aandacht terug naar je ademhaling. Luisteren naar de muziek helpt . Wegdromen is dan ook heel normaal.
Wanneer je bang bent in slaap te sukkelen, zet je voordat je begint een kookwekker of de timer van je mobiel, zodat je niet meer tijd kwijt bent dan je ervoor uit wilt trekken. Meestal is 15-30 minuten voldoende om 'ff bij te tanken'.
Heerlijk om je zo te ontspannen. Ik voel me na afloop steevast rustiger, verfrist, meer in evenwicht en steviger in mijn schoenen staan.
Maar er is meer.
Zo'n ontspanningssessie gebruik ik dikwijls voor wat ik dan 'mediteren' noem. Het is meer een soort van dingen overpeinzen, rustig vragen stellen over wat er op dat moment speelt en kijken wat er naar boven komt. Dat is vaak verrassend, en altijd verhelderend.
Probeer het maar eens. Stel jezelf bijvoorbeeld eens de vraag: Wat kan ik doen om (deze situatie) te veranderen? En wacht dan rustig af wat er gebeurt.
Laatst hoorde ik iemand zeggen: Bidden is spreken met god; intuïtie is wanneer god spreekt met jou. Nou ben ik verre van religieus, maar ik ben wel overtuigd van een 'scheppende macht'. Hoe je die ook wilt noemen (God, het Universum, de Oneindige Intelligentie), welk etiket voor jou ook werkt (je intuïtie, de stem van je geweten, je Gids), je bent waarschijnlijk wel met me eens dat er 'iets meer tussen hemel en aarde' is dan wat wij kunnen waarnemen.
Nu vaar ik al jaren blind op mijn intuïtie, want die liegt nooit en zorgt er altijd voor dat ik weer veilig thuiskom, om maar eens een stukje beeldspraak te gebruiken. Wanneer je er dan over nadenkt dat het 'stemmetje' dat je antwoord geeft wel eens een seintje van het Universum kan zijn om je te helpen, is dat helemaal nog niet zo'n gekke redenering.
Terugkomend op de vraag: Wat kan ik doen enz. - doorgaans krijg ik antwoord, en ik verwacht dat het met jou ook zo zal zijn. Misschien schrik je er de eerste keer van, had je het niet verwacht, of krijg je je antwoord op een andere manier. Wie weet ruik je opeens de appeltaart van je oma, of krijg je een heerlijk warm gevoel, of zie je prachtige kleuren - ik noem maar iets. Alles is mogelijk.
Een bijkomend voordeel is dat je je minder druk maakt over dagelijkse dingen. Deze momenten helpen je om de zaken weer in perspectief te gaan zien, je minder druk te maken om bijzaken.
Zo had een vriendin van me eens een flinke hoeveelheid problemen op haar bordje en deed deze ontspannende meditatie. Ze kreeg als antwoord: 'De oplossingen hoeven niet allemaal van jou te komen.' Dat haalde een heleboel druk van de ketel.
Ik wens je veel van dit soort momenten van ontspanning toe!
Alexandra
dinsdag 31 mei 2011
donderdag 26 mei 2011
Project in wording
Is het je wel eens opgevallen hoe ontzettend negatief we doorgaans over onszelf denken? Hoe vaak we in gedachten dingen zeggen als: 'Rund, doe dat nou eens anders! Je wéét toch dat het zo niet werkt?! Stommeling!' Of: 'Je ziet er níét uit! Wát een hoofd! Wát een dik achterwerk! Wát een...' vul maar in.
We kennen het allemaal.
Stel je nou eens de volgende vraag: 'Doe ik ook zo tegen mijn beste vriend of vriendin? In dezelfde woorden?' Het antwoord zal 9 van de 10 keer 'nee' zijn. En waarom? Omdat we die vriend of vriendin teveel op waarde schatten om op die manier kritiek te leveren.
Hieruit kun je dus gevoeglijk concluderen dat je een ander belangrijker vindt dan jezelf.
Maar is dat wel zo? Is die ander wel belangrijker dan jij?
Wie is er nou het allerbelangrijkst in je leven? Met wie breng je alle dagen door, inclusief de nachten? En van wie kun je absoluut niet weglopen? Wie neem je altijd met je mee?
Juist: jezelf.
Zou het dan niet veel en veel slimmer zijn om ook eens lief, aardig en vriendelijk tegen jezelf te zijn? En jezelf eens complimentjes te geven, al dan niet in gedachten, wanneer je iets hebt gedaan waar je trots op kunt zijn, al is het iets kleins? Of iets dat je tóch hebt aangepakt, al zag je ertegenop?
Maak daarom bewust de keuze om te veranderen.
Wees trots op jezelf! Geef jezelf eens een schouderklopje! Prijs jezelf! Een ander doet het vaak niet, dus daarop wachten en je eigenwaarde daaraan afmeten is jezelf tekort doen.
Het mooiste zou zijn als je je eigen beste vriend(in) zou worden. Dat is iets waar helaas niemand les in krijgt, dus zul je het zelf moeten doen. Ik geef je echter hierbij de garantie, dat je je een stuk beter gaat voelen, jezelf meer zult accepteren, ronduit gelukkiger bent met jezelf en lekkerder in je vel steekt dan daarvoor.
Een mens is 'een project in wording'. Wees dus niet bang om te beginnen - je kunt er alleen maar bij winnen!
Alexandra
We kennen het allemaal.
Stel je nou eens de volgende vraag: 'Doe ik ook zo tegen mijn beste vriend of vriendin? In dezelfde woorden?' Het antwoord zal 9 van de 10 keer 'nee' zijn. En waarom? Omdat we die vriend of vriendin teveel op waarde schatten om op die manier kritiek te leveren.
Hieruit kun je dus gevoeglijk concluderen dat je een ander belangrijker vindt dan jezelf.
Maar is dat wel zo? Is die ander wel belangrijker dan jij?
Wie is er nou het allerbelangrijkst in je leven? Met wie breng je alle dagen door, inclusief de nachten? En van wie kun je absoluut niet weglopen? Wie neem je altijd met je mee?
Juist: jezelf.
Zou het dan niet veel en veel slimmer zijn om ook eens lief, aardig en vriendelijk tegen jezelf te zijn? En jezelf eens complimentjes te geven, al dan niet in gedachten, wanneer je iets hebt gedaan waar je trots op kunt zijn, al is het iets kleins? Of iets dat je tóch hebt aangepakt, al zag je ertegenop?
Maak daarom bewust de keuze om te veranderen.
Wees trots op jezelf! Geef jezelf eens een schouderklopje! Prijs jezelf! Een ander doet het vaak niet, dus daarop wachten en je eigenwaarde daaraan afmeten is jezelf tekort doen.
Het mooiste zou zijn als je je eigen beste vriend(in) zou worden. Dat is iets waar helaas niemand les in krijgt, dus zul je het zelf moeten doen. Ik geef je echter hierbij de garantie, dat je je een stuk beter gaat voelen, jezelf meer zult accepteren, ronduit gelukkiger bent met jezelf en lekkerder in je vel steekt dan daarvoor.
Een mens is 'een project in wording'. Wees dus niet bang om te beginnen - je kunt er alleen maar bij winnen!
Alexandra
maandag 16 mei 2011
KAN NIET IS DOOD
... en wil ik niet ligt ernaast.
Dit gezegde kennen we allemaal wel. En wees nou eerlijk, we willen ook allemaal wel eens niet. Het is tenslotte een stuk makkelijker als een ander iets voor je doet, toch?
Maar heb je je weleens afgevraagd hoe het toch komt dat je bepaalde dingen steeds maar weer voor je uitschuift? Is het dan nog steeds een kwestie van 'wil ik niet'? Of zit er misschien iets anders achter?
Laatst kwam ik iets tegen dat ik zo'n 25 jaar geleden als eens had gehoord, maar verder nooit iets mee had gedaan. Het was het principe van de MINDMAP, oftewel de gedachten-kaart. Laat het me uitleggen.
Een mindmap is een simpele manier om (letterlijk!) in kaart te brengen wat er nou precies speelt in je gedachten. En mooier nog, je komt er waarschijnlijk achter wat de àchterliggende gedachten (lees: gevoelens) zijn die het probleem veroorzaken.
Okeeeeee... en hoe werkt het dan?
Simpel.
Stel, je hebt een rotgevoel over iets, en je schuift het constant voor je uit. 'Van uitstel komt afstel', nog zo'n dooddoener, maar vaak is het waar - en achteraf heb je dan spijt...
Neem 2 vellen papier en een pen. Leg één blad papier dwars voor je op tafel, en zet in het midden het probleem, bijvoorbeeld 'afwassen' (ik noem maar een dwarsstraat).
Omcirkel het probleem. Verder schrijf je alles op wat er maar in je hoofd komt wanneer je aan 'afwassen' denkt. Dingen die met elkaar te maken hebben, verbind je met een lijn.
Nu heb je letterlijk je probleem in kaart gebracht!
Kijk er eens goed naar, als je klaar bent. En vraag jezelf dan af: voel ik me nou nog steeds zo rot, of is het al iets minder? Grote kans dat je stressniveau al wat is gedaald, simpelweg omdat je het probleem hebt opgeschreven en onderkend.
Leg nu het tweede blad papier voor je neer en vouw het in de lengte dubbel. Schrijf zowel links als rechts bovenaan met hoofdletters het probleem, met een - en een + oftewel negatief en positief, dus in dit voorbeeldgeval AFWASSEN - en AFWASSEN +. Vouw het vel dan weer dubbel.
Onder AFWASSEN - schrijf je dan onder elkaar de dingen op die je rondom het probleem 'afwassen' hebt neergezet. Voorbeeld: ik moet het altijd alleen doen. Ik kook ook al iedere dag.
Een hele lijst met negatieve gedachten die voor jou aan het probleem verbonden zijn.
Wanneer je lijst klaar is, vouw je het blad weer open en ga je aan de andere kant onder AFWASSEN + de positieve tegenhangers hiervan noteren. Voorbeeld: ik krijg altijd hulp bij het afwassen. En ...(naam)... kookt in het weekend.
Op deze manier krijg je een lijst van wat je eigenlijk zou willen!
Als je klaar bent, vouw je het vel weer dubbel en ga je eens rustig kijken naar wat je nou aan de positieve kant hebt opgeschreven. Waarschijnlijk voel je je nu al een heel stuk rustiger, en ben je in staat om oplossingen te zien voor het probleem. Voorbeeld: ik moet eens vragen of ... me wil helpen met de afwas. En ik heb ergens nog een kookboek voor beginners; dat zal ik aan ... geven met de suggestie om het zaterdag eens uit te proberen.
Ja, echt - zo simpel kan het zijn!
En weet je wat nou zo mooi is? Niet alleen dat het werkt voor een simpel probleem als afwassen, maar ook voor alle andere gebieden van het leven. Geld is er zo een, en relaties, en ... vul maar in.
Ik wens je veel mindmaps toe.
Alexandra
Dit gezegde kennen we allemaal wel. En wees nou eerlijk, we willen ook allemaal wel eens niet. Het is tenslotte een stuk makkelijker als een ander iets voor je doet, toch?
Maar heb je je weleens afgevraagd hoe het toch komt dat je bepaalde dingen steeds maar weer voor je uitschuift? Is het dan nog steeds een kwestie van 'wil ik niet'? Of zit er misschien iets anders achter?
Laatst kwam ik iets tegen dat ik zo'n 25 jaar geleden als eens had gehoord, maar verder nooit iets mee had gedaan. Het was het principe van de MINDMAP, oftewel de gedachten-kaart. Laat het me uitleggen.
Een mindmap is een simpele manier om (letterlijk!) in kaart te brengen wat er nou precies speelt in je gedachten. En mooier nog, je komt er waarschijnlijk achter wat de àchterliggende gedachten (lees: gevoelens) zijn die het probleem veroorzaken.
Okeeeeee... en hoe werkt het dan?
Simpel.
Stel, je hebt een rotgevoel over iets, en je schuift het constant voor je uit. 'Van uitstel komt afstel', nog zo'n dooddoener, maar vaak is het waar - en achteraf heb je dan spijt...
Neem 2 vellen papier en een pen. Leg één blad papier dwars voor je op tafel, en zet in het midden het probleem, bijvoorbeeld 'afwassen' (ik noem maar een dwarsstraat).
Omcirkel het probleem. Verder schrijf je alles op wat er maar in je hoofd komt wanneer je aan 'afwassen' denkt. Dingen die met elkaar te maken hebben, verbind je met een lijn.
Nu heb je letterlijk je probleem in kaart gebracht!
Kijk er eens goed naar, als je klaar bent. En vraag jezelf dan af: voel ik me nou nog steeds zo rot, of is het al iets minder? Grote kans dat je stressniveau al wat is gedaald, simpelweg omdat je het probleem hebt opgeschreven en onderkend.
Leg nu het tweede blad papier voor je neer en vouw het in de lengte dubbel. Schrijf zowel links als rechts bovenaan met hoofdletters het probleem, met een - en een + oftewel negatief en positief, dus in dit voorbeeldgeval AFWASSEN - en AFWASSEN +. Vouw het vel dan weer dubbel.
Onder AFWASSEN - schrijf je dan onder elkaar de dingen op die je rondom het probleem 'afwassen' hebt neergezet. Voorbeeld: ik moet het altijd alleen doen. Ik kook ook al iedere dag.
Een hele lijst met negatieve gedachten die voor jou aan het probleem verbonden zijn.
Wanneer je lijst klaar is, vouw je het blad weer open en ga je aan de andere kant onder AFWASSEN + de positieve tegenhangers hiervan noteren. Voorbeeld: ik krijg altijd hulp bij het afwassen. En ...(naam)... kookt in het weekend.
Op deze manier krijg je een lijst van wat je eigenlijk zou willen!
Als je klaar bent, vouw je het vel weer dubbel en ga je eens rustig kijken naar wat je nou aan de positieve kant hebt opgeschreven. Waarschijnlijk voel je je nu al een heel stuk rustiger, en ben je in staat om oplossingen te zien voor het probleem. Voorbeeld: ik moet eens vragen of ... me wil helpen met de afwas. En ik heb ergens nog een kookboek voor beginners; dat zal ik aan ... geven met de suggestie om het zaterdag eens uit te proberen.
Ja, echt - zo simpel kan het zijn!
En weet je wat nou zo mooi is? Niet alleen dat het werkt voor een simpel probleem als afwassen, maar ook voor alle andere gebieden van het leven. Geld is er zo een, en relaties, en ... vul maar in.
Ik wens je veel mindmaps toe.
Alexandra
zaterdag 14 mei 2011
Inzicht
Toen ik onder de douche stond vanmorgen, werd me opeens duidelijk dat ik flink de mist ben ingegaan. Door mijn eigen stommiteit en het vastzitten in negatieve patronen.
Even een stukje achtergrondinformatie: wijlen mijn moeder, een schat van een vrouw, zat vast in een slachtofferrol. Ik liep al jaren te zeggen dat ik niet op mijn moeder wilde lijken, dus wat gebeurde - ik lijk niet alleen uiterlijk steeds meer op mijn moeder (daar is niks mis mee), maar kopieerde ook haar denkwijzen. Hierdoor voelde ik me vaak 'gebruikt', een 'deel van het meubilair', 'niet gewaardeerd', en ga zo maar door.
Maar waar ben ik nou de mist ingegaan...
Mijn beste vriendin verhuisde naar een ander deel van het land. Hoeft geen probleem te zijn, tenslotte heb ik telefoon, email, en een auto ter beschikking. Contact is dus altijd mogelijk.
De avond voordat ze haar woning moest opleveren aan de verhuurder, hadden we telefonisch contact, en daarin zei ze me 'dat ze het niet leuk vond dat ze hulp had moeten vragen bij de verhuizing'. Dat moest haar even van het hart.
Het schoot mij echter in het verkeerde keelgat. Waarom? Omdat ik in de slachtofferrol zat die ik zo verfoeide!
Ik voelde me - voor de zoveelste keer - 'gebruikt'. Mijn man en ik stonden altijd voor haar klaar - was het dan nooit genoeg?! Had ik soms die hele verhuizing voor haar moeten regelen? Had ik dan alles moeten inpakken en de woning moeten leegtrekken?
Nee, natuurlijk niet. Een stapje harder lopen en even de handen uit de mouwen steken, dat wel. Daartoe was ik echter niet bereid - omdat ik me onbewust een slachtoffer voelde. En slachtoffers en zondebokken - die krijgen nu eenmaal alles over zich heen. Kortom: IK TROK HET AAN OM ME 'GEBRUIKT' TE VOELEN!!!
Zolang ik me kan heugen, kan ik niet goed tegen kritiek. En dan hoeft het nog niet eens echt kritiek te zijn, maar zodra het als zodanig aanvoelde, schoot ik tegen het plafond en in de verdediging. Zo ook deze keer. Sinds haar verhuizing hebben we dan ook geen contact meer gehad.
Het inzicht dat ik echter vandaag kreeg, was het volgende.
Mijn vriendin was - en is - er een kei in om te verwachten dat ze hulp kreeg. Die kreeg ze dan ook. Altijd. Ze zei vaak lachend dingen als 'ik heb geen idee hoe, maar ik kom er steeds weer mee weg', en 'het lukt me altijd'. Ze was er gewoonweg rotsvast van overtuigd dat iets haar zou lukken - of het nu te maken had met hulp van instanties of van mensen, ze zou de hulp krijgen die ze nodig had.
Soms benijdde ik haar daarom, maar omdat ik onbewust in die slachtofferrol zat, lukte het mij zelf niet. Haar verwachtingspatroon was duidelijk het mijne niet.
Ik heb haar sinds haar verhuizing diverse malen gemaild, maar geen antwoord gekregen. Nu begrijp ik eindelijk waarom: ik was er niet klaar voor. Ik zat nog teveel vast in mijn eigen negativiteit.
Nu wil ik haar bedanken, voor het inzicht dat deze situatie me heeft gegeven. Ze had helemaal gelijk - ik zat fout.
Dank je wel, lieve vriendin. Ik hou van je. Het spijt me enorm. Vergeef me alsjeblieft.
Alexandra
P.S. Ik heb haar gebeld en we hebben het uitgepraat. Jippieeeeee!!!
Even een stukje achtergrondinformatie: wijlen mijn moeder, een schat van een vrouw, zat vast in een slachtofferrol. Ik liep al jaren te zeggen dat ik niet op mijn moeder wilde lijken, dus wat gebeurde - ik lijk niet alleen uiterlijk steeds meer op mijn moeder (daar is niks mis mee), maar kopieerde ook haar denkwijzen. Hierdoor voelde ik me vaak 'gebruikt', een 'deel van het meubilair', 'niet gewaardeerd', en ga zo maar door.
Maar waar ben ik nou de mist ingegaan...
Mijn beste vriendin verhuisde naar een ander deel van het land. Hoeft geen probleem te zijn, tenslotte heb ik telefoon, email, en een auto ter beschikking. Contact is dus altijd mogelijk.
De avond voordat ze haar woning moest opleveren aan de verhuurder, hadden we telefonisch contact, en daarin zei ze me 'dat ze het niet leuk vond dat ze hulp had moeten vragen bij de verhuizing'. Dat moest haar even van het hart.
Het schoot mij echter in het verkeerde keelgat. Waarom? Omdat ik in de slachtofferrol zat die ik zo verfoeide!
Ik voelde me - voor de zoveelste keer - 'gebruikt'. Mijn man en ik stonden altijd voor haar klaar - was het dan nooit genoeg?! Had ik soms die hele verhuizing voor haar moeten regelen? Had ik dan alles moeten inpakken en de woning moeten leegtrekken?
Nee, natuurlijk niet. Een stapje harder lopen en even de handen uit de mouwen steken, dat wel. Daartoe was ik echter niet bereid - omdat ik me onbewust een slachtoffer voelde. En slachtoffers en zondebokken - die krijgen nu eenmaal alles over zich heen. Kortom: IK TROK HET AAN OM ME 'GEBRUIKT' TE VOELEN!!!
Zolang ik me kan heugen, kan ik niet goed tegen kritiek. En dan hoeft het nog niet eens echt kritiek te zijn, maar zodra het als zodanig aanvoelde, schoot ik tegen het plafond en in de verdediging. Zo ook deze keer. Sinds haar verhuizing hebben we dan ook geen contact meer gehad.
Het inzicht dat ik echter vandaag kreeg, was het volgende.
Mijn vriendin was - en is - er een kei in om te verwachten dat ze hulp kreeg. Die kreeg ze dan ook. Altijd. Ze zei vaak lachend dingen als 'ik heb geen idee hoe, maar ik kom er steeds weer mee weg', en 'het lukt me altijd'. Ze was er gewoonweg rotsvast van overtuigd dat iets haar zou lukken - of het nu te maken had met hulp van instanties of van mensen, ze zou de hulp krijgen die ze nodig had.
Soms benijdde ik haar daarom, maar omdat ik onbewust in die slachtofferrol zat, lukte het mij zelf niet. Haar verwachtingspatroon was duidelijk het mijne niet.
Ik heb haar sinds haar verhuizing diverse malen gemaild, maar geen antwoord gekregen. Nu begrijp ik eindelijk waarom: ik was er niet klaar voor. Ik zat nog teveel vast in mijn eigen negativiteit.
Nu wil ik haar bedanken, voor het inzicht dat deze situatie me heeft gegeven. Ze had helemaal gelijk - ik zat fout.
Dank je wel, lieve vriendin. Ik hou van je. Het spijt me enorm. Vergeef me alsjeblieft.
Alexandra
P.S. Ik heb haar gebeld en we hebben het uitgepraat. Jippieeeeee!!!
maandag 9 mei 2011
Wondertjes bestaan
Hmpf - en dat moet ik geloven?!
Of je het wilt geloven of niet, dat is aan jou. Maar voor mij staat het als een paal boven water.
Zoals ik in het vorige artikel schreef, sta ik op het standpunt dat je krijgt wat je verwacht. Tijdenlang verwachtte ik niet anders dan dat de kinderen dagelijks ruzie hadden, elkaar met regelmaat probeerden de hersens in te slaan, elkaar sloegen, schopten, treiterden en anderszins negatief met elkaar omgingen.
Dat klopte dan ook als een bus.
Het zal eind februari, begin maart dit jaar zijn geweest dat ik de situatie méér dan zat was en me liep af te vragen wat ik er nou toch aan zou kunnen doen om de zaak te veranderen. Waar het idee vandaan kwam, weet ik niet meer, maar ik ben toen gaan proberen me voor te stellen hoe het anders zou kunnen. Gewoon, 's avonds in bed voor het inslapen.
Ik stelde me voor hoe ze samen zouden spelen en stoeien. Hoe ze elkaar goedmoedig zouden plagen en helpen. Hoe de sfeer in huis zou verbeteren.
Dit heb ik een paar keer gedaan, en daarna was er weer iets anders dat mijn aandacht vroeg, dus echt fanatiek was ik niet.
Nu is het me de laatste weken echter al een paar keer opgevallen hoe leuk die twee tegenwoordig met elkaar omgaan. Ze spelen en stoeien, zonder elkaar pijn te doen. Ze helpen elkaar, en af en toe is er een plagerijtje, zonder dat het verandert in getreiter.
Een wondertje!
Een paar dagen geleden had ik een dip. Ik voelde me niet gewaardeerd, moest alles alleen opknappen, had/kreeg nergens de tijd voor en ga zo maar door.
En vandaag... ik heb nog nooit zo vaak gehoord: 'Mam, kan ik wat voor je doen? Pap, kan ik je ergens mee helpen?' Net zo goed als dat manlief het eten al bijna geheel had voorbereid toen ik thuiskwam van een uitgesteld bezoek aan de supermarkt - heerlijk! Het was echt opvallend!
Wéér een wondertje!
De laatste weken hebben we weinig bestellingen voor boeken van onze site gehad. Ik heb me al een paar dagen voorgesteld dat we weer lekker druk zijn met pakketjes naar de post brengen, en vanavond kijk ik in mijn mailbox... En ja hoor, drie bestellingen!
Daar heb je er wéér eentje!
Oké, je bent niet overtuigd.
Vroeger zou ik gezegd hebben: 'Jouw probleem' en mijn schouders hebben opgehaald. Nu raad ik je echter aan om vanavond, als je je ogen al dicht hebt en half in slaap bent, je eens voor te stellen welke ongewenste situatie in je leven jij zou willen veranderen. DE KEUZE IS AAN JOU!
Bedenk hoe het tot nu toe is geweest, en verander dat filmpje dan zoals je het graag zou zien. Doe dit een paar avonden achter elkaar, en voor je het weet is de situatie ten goede veranderd.
Het kan zijn dat je - zoals ik - met andere dingen bezig gaat die op dat moment belangrijker lijken, maar opeens zul je je ogen openen en zien wat je hebt gecreëerd: je eigen WONDERTJE!
Alexandra
Of je het wilt geloven of niet, dat is aan jou. Maar voor mij staat het als een paal boven water.
Zoals ik in het vorige artikel schreef, sta ik op het standpunt dat je krijgt wat je verwacht. Tijdenlang verwachtte ik niet anders dan dat de kinderen dagelijks ruzie hadden, elkaar met regelmaat probeerden de hersens in te slaan, elkaar sloegen, schopten, treiterden en anderszins negatief met elkaar omgingen.
Dat klopte dan ook als een bus.
Het zal eind februari, begin maart dit jaar zijn geweest dat ik de situatie méér dan zat was en me liep af te vragen wat ik er nou toch aan zou kunnen doen om de zaak te veranderen. Waar het idee vandaan kwam, weet ik niet meer, maar ik ben toen gaan proberen me voor te stellen hoe het anders zou kunnen. Gewoon, 's avonds in bed voor het inslapen.
Ik stelde me voor hoe ze samen zouden spelen en stoeien. Hoe ze elkaar goedmoedig zouden plagen en helpen. Hoe de sfeer in huis zou verbeteren.
Dit heb ik een paar keer gedaan, en daarna was er weer iets anders dat mijn aandacht vroeg, dus echt fanatiek was ik niet.
Nu is het me de laatste weken echter al een paar keer opgevallen hoe leuk die twee tegenwoordig met elkaar omgaan. Ze spelen en stoeien, zonder elkaar pijn te doen. Ze helpen elkaar, en af en toe is er een plagerijtje, zonder dat het verandert in getreiter.
Een wondertje!
Een paar dagen geleden had ik een dip. Ik voelde me niet gewaardeerd, moest alles alleen opknappen, had/kreeg nergens de tijd voor en ga zo maar door.
En vandaag... ik heb nog nooit zo vaak gehoord: 'Mam, kan ik wat voor je doen? Pap, kan ik je ergens mee helpen?' Net zo goed als dat manlief het eten al bijna geheel had voorbereid toen ik thuiskwam van een uitgesteld bezoek aan de supermarkt - heerlijk! Het was echt opvallend!
Wéér een wondertje!
De laatste weken hebben we weinig bestellingen voor boeken van onze site gehad. Ik heb me al een paar dagen voorgesteld dat we weer lekker druk zijn met pakketjes naar de post brengen, en vanavond kijk ik in mijn mailbox... En ja hoor, drie bestellingen!
Daar heb je er wéér eentje!
Oké, je bent niet overtuigd.
Vroeger zou ik gezegd hebben: 'Jouw probleem' en mijn schouders hebben opgehaald. Nu raad ik je echter aan om vanavond, als je je ogen al dicht hebt en half in slaap bent, je eens voor te stellen welke ongewenste situatie in je leven jij zou willen veranderen. DE KEUZE IS AAN JOU!
Bedenk hoe het tot nu toe is geweest, en verander dat filmpje dan zoals je het graag zou zien. Doe dit een paar avonden achter elkaar, en voor je het weet is de situatie ten goede veranderd.
Het kan zijn dat je - zoals ik - met andere dingen bezig gaat die op dat moment belangrijker lijken, maar opeens zul je je ogen openen en zien wat je hebt gecreëerd: je eigen WONDERTJE!
Alexandra
vrijdag 6 mei 2011
Mijn dromen zijn geen bedrog
Mijn dromen zijn geen bedrog, maar dromen. Een zinnetje dat ik ooit eens ergens heb gelezen en dat is blijven hangen. Maar wat is een droom nou eigenlijk?
Om eerlijk te zijn, ik weet er erg weinig van. Er zijn hele studies gedaan naar wat er allemaal gebeurt tijdens je slaap, wat voor soort slaap enz. enz., maar dat is eigenlijk niet wat ik hier bedoel. Waar het mij om gaat is de DAGDROOM, oftewel 'wat zou ik graag doen als...' Vul maar in.
Ken je dat gevoel? Dat je je eigenlijk een beetje verloren voelt, 'geleefd wordt' in plaats van zelf te leven, geen duidelijk doel voor ogen, wel een overvloed aan tijd maar niet genoeg geld om ervan te genieten?
Ik zal mezelf eerst eens voorstellen, dan hebben jullie een beter idee welke malloot hier zit te schrijven.
Alexandra is de naam, momenteel 51 jaar, moeder van 4 zoons, getrouwd, huisvrouw. Dat is uiteraard niet altijd zo geweest.
Na mijn opleiding bij Schoevers ben ik een fiks aantal jaren werkzaam geweest als secretaresse. In die tijd werd ik zwanger en beviel van een tweeling - een verrassing in duplo, die ik alleen heb opgevoed omdat de vader een houding had van 'wie het krijgt, mag het houden' en achter de horizon verdween. Abortus of afstaan voor adoptie was niets voor mij, vandaar dat ze bij me bleven. Deze twee donderstenen, Roger en Paul, waren 15 toen ik mijn man Rob ontmoette.
In die tijd was ik werkzaam in de IT, en Rob is programmeur. Samen hebben we nog twee knullen gekregen, Victor en Oscar.
Voordat we besloten om toch nog samen aan kinderen 'te gaan beginnen' (de oudsten waren het huis al uit), was de afspraak gemaakt dat ik thuis zou blijven tot de jongste (we wilden er 2) 4 jaar oud zou zijn en dus naar de basisschool zou gaan. Onderhand is Oscar 6½, en ik ben nog steeds thuis...
Begrijp me goed, ik voel mezelf níet 'zielig' of zo! Een beetje stuurloos, dat wel. Soms heb ik het idee in een soort vacuüm te leven dat bepaald wordt door de schooltijden van de jongens. Daar komt dan nog bij dat ik maar een erg klein sociaal netwerk heb, geen familie in de buurt heb wonen - en een man voor wie hetzelfde geldt.
Dus ga je je op hobby's storten. Ik ben altijd gek geweest op lezen en had ook een hele wand vol boeken (van vloer tot plafond) toen ik Rob leerde kennen. Aangezien hij zich na verloop van tijd scheel begon te ergeren aan de groeiende hoeveelheid lectuur, ben ik die voorzichtig gaan verkopen via eBay. Tja, dat bleek te lopen, alleen vond meneer dat het zonde was om je goeie geld uit te geven aan een internetwinkeltje, waarbij je per aangeboden artikel ook nog eens extra moest betalen. Dus kwam er een eigen site in tweedehands boeken.
Leuk, maar nu hebben we dus bijna 2x zoveel boeken in huis als toen ik begon op eBay...
Een tijdlang deed ik weinig anders dan lezen. Sommige dingen die je dan onder ogen krijgt, zetten je aan het denken, en sla je een andere weg in. Zo ben ik nu dus aan het dromen.
Yep, DAGdromen.
Wat is dat nou eigenlijk, een dagdroom? Vandaag hoorde ik iemand zeggen dat het eigenlijk een lichte vorm van trance is. Mogelijk. Voor mij is het meer zoiets van mijn gedachten richten op iets wat ik mooi/leuk vind, en dan maar afwachten waar je gedachten heendwalen. Het gewoon laten gebeuren, een beetje meedrijven. Heerlijk ontspannend, helemaal als je met je ogen dicht in een tuinstoel in de zon bent geparkeerd!
En weet je wat ik laatst ontdekte? Dat ik gewoon een DOEL moet hebben!
Hmmmmm, een doel... zoals wat?
We hebben het echt niet slecht, met 1 inkomen dat iets boven gemiddeld ligt, een eigen huis en eigen transport, een vouwwagen voor de vakantie en de kinders op sport. Alleen heb je vaak het gevoel dat er méér moet zijn. Meer te beleven, meer te zien, meer mensen te ontmoeten, meer om te onderzoeken, meer om van te houden... gewoon meer.
Wat nu?
Van een vriendin kreeg ik het boek The Secret te leen laatst, en ik had er wat in zitten neuzen. Veel van wat ik las was me al bekend, maar echt fanatiek ermee bezig was ik niet. En die wet van de aantrekkingskracht... leuk, maar werkt dat dan? Voor mij?
Enfin, ik zat daar dus vorige week in de tuin met de oogjes dicht te bedenken waarvoor ik dankbaar was, wat ik heb beleefd waar ik me super bij voelde. Dan ga je in gedachten leuke, blije herinneringen ophalen, en voor je het weet heb je een grijns op je gezicht. Dat voelde lekker! ...
Heeeee...
Dat was een eye-opener, zeg! Probeer het maar eens, voor je het weet komt de zon achter de wolken van je slechte bui vandaan en zit je te glimlachen.
Ik ben daarna eens gaan grasduinen op het internet en kwam van alles tegen over positief denken en affirmaties. Nou heb ik dat jaren geleden al geprobeerd, maar het bleek niks voor mij te zijn. Beter gezegd: ik wist niet hoe ik het voor mij kon laten werken.
Ho even, tikkie terug, Jaap. Hoe ben je ook alweer aan je vent gekomen?
Oeps...
Jullie moeten weten dat ik Rob 'aangetrokken' heb door tegen mezelf te blijven herhalen dat de juiste partner nu naar me toekomt. En verdomd: het werkte!
Maar even alle gekheid op een stokje: ik begin te geloven dat zo'n 'bewuste' dagdroom met een doel dus wel degelijk kan werken. Vandaar ook de titel "Mijn dromen zijn geen bedrog" - ik wil ze werkelijkheid maken!
In The Secret kom je vele Amerikaanse grootheden tegen. Eén daarvan is Joe Vitale. Ik heb een eBook van hem gedownload en kwam daar iets tegen dat me de bekende 'schop onder de kont' gaf. In het kort komt het erop neer dat je dus van je kont áf moet komen, wil je iets bereiken. 'Many people forget the action. It's even there, in the Law of AttrACTION'. Doinnnggg...
Of je een klap voor je kop krijgt.
Een doel dus.
Goh, hoe ga je dát nou weer aanpakken? Ik heb me letterlijk eens achter de oren gekrabt. Al jaren weet ik uitstekend wat ik NIET wil, net als het gros van de mensen, denk ik. Maar bepaal nou maar eens wat je WEL wilt... da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben om te beginnen maar eens gaan bedenken wat ik leuk vind. En dan heb ik het niet over wéér een hobby, maar een herinnering 'met een gouden randje', zoals onze trouwdag, onze huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek, de geboorten van mijn zoons...
Nog een keer trouwen, nog een kind erbij... dat leken me niet zulke beste ideeën. Maar nog een bezoek aan de Dominicaanse Republiek - dáár kon ik me wel in vinden!
Zoals eerder opgemerkt, we hebben het echt niet slecht, maar om nou zomaar even een tropische vakantie te boeken - da's andere koek.
En daar komt dan de actie om de hoek kijken. Als je iets echt wilt, kun je niet op de bank (of in de tuin) blijven zitten, positief denken, en verwachten dat het geld (of andere middelen) wel naar je toekomt waaien. Je moet iets doen.
De vraag is alleen: wat?
Ik ben eens gaan inventariseren wat mijn talenten zijn:
- ik spreek vloeiend Engels (bijles geven)
- iets minder vloeiend Frans (idem)
- ben een uitstekende kok
- kan voetmassages geven
- kan magnetiseren
- kan schrijven
Mogelijk heb ik nog veel meer talenten, oftewel eigenschappen die anderen nodig hebben (en die dus te verzilveren zijn), maar die voor mij zo gewoon zijn, dat ik er niet eens bij stilsta.
Zoiets als dat ik mezelf vaak een 'lui beest' noem, maar dan in positieve zin: ik verzet liever één keer een berg werk om iets goed te organiseren en dat ik daarna de zaak fluitend afkan, dan dat ik iedere keer alles opnieuw van begin af aan moet doen. Kijk, daar hebben we er weer een: organiseren!
Het allerliefst wil ik echter mensen HELPEN. Helpen, inspireren en motiveren om hun aandacht te verleggen van hebben naar zijn.
En daarom ben ik dus dit blog begonnen.
Alexandra
Om eerlijk te zijn, ik weet er erg weinig van. Er zijn hele studies gedaan naar wat er allemaal gebeurt tijdens je slaap, wat voor soort slaap enz. enz., maar dat is eigenlijk niet wat ik hier bedoel. Waar het mij om gaat is de DAGDROOM, oftewel 'wat zou ik graag doen als...' Vul maar in.
Ken je dat gevoel? Dat je je eigenlijk een beetje verloren voelt, 'geleefd wordt' in plaats van zelf te leven, geen duidelijk doel voor ogen, wel een overvloed aan tijd maar niet genoeg geld om ervan te genieten?
Ik zal mezelf eerst eens voorstellen, dan hebben jullie een beter idee welke malloot hier zit te schrijven.
Alexandra is de naam, momenteel 51 jaar, moeder van 4 zoons, getrouwd, huisvrouw. Dat is uiteraard niet altijd zo geweest.
Na mijn opleiding bij Schoevers ben ik een fiks aantal jaren werkzaam geweest als secretaresse. In die tijd werd ik zwanger en beviel van een tweeling - een verrassing in duplo, die ik alleen heb opgevoed omdat de vader een houding had van 'wie het krijgt, mag het houden' en achter de horizon verdween. Abortus of afstaan voor adoptie was niets voor mij, vandaar dat ze bij me bleven. Deze twee donderstenen, Roger en Paul, waren 15 toen ik mijn man Rob ontmoette.
In die tijd was ik werkzaam in de IT, en Rob is programmeur. Samen hebben we nog twee knullen gekregen, Victor en Oscar.
Voordat we besloten om toch nog samen aan kinderen 'te gaan beginnen' (de oudsten waren het huis al uit), was de afspraak gemaakt dat ik thuis zou blijven tot de jongste (we wilden er 2) 4 jaar oud zou zijn en dus naar de basisschool zou gaan. Onderhand is Oscar 6½, en ik ben nog steeds thuis...
Begrijp me goed, ik voel mezelf níet 'zielig' of zo! Een beetje stuurloos, dat wel. Soms heb ik het idee in een soort vacuüm te leven dat bepaald wordt door de schooltijden van de jongens. Daar komt dan nog bij dat ik maar een erg klein sociaal netwerk heb, geen familie in de buurt heb wonen - en een man voor wie hetzelfde geldt.
Dus ga je je op hobby's storten. Ik ben altijd gek geweest op lezen en had ook een hele wand vol boeken (van vloer tot plafond) toen ik Rob leerde kennen. Aangezien hij zich na verloop van tijd scheel begon te ergeren aan de groeiende hoeveelheid lectuur, ben ik die voorzichtig gaan verkopen via eBay. Tja, dat bleek te lopen, alleen vond meneer dat het zonde was om je goeie geld uit te geven aan een internetwinkeltje, waarbij je per aangeboden artikel ook nog eens extra moest betalen. Dus kwam er een eigen site in tweedehands boeken.
Leuk, maar nu hebben we dus bijna 2x zoveel boeken in huis als toen ik begon op eBay...
Een tijdlang deed ik weinig anders dan lezen. Sommige dingen die je dan onder ogen krijgt, zetten je aan het denken, en sla je een andere weg in. Zo ben ik nu dus aan het dromen.
Yep, DAGdromen.
Wat is dat nou eigenlijk, een dagdroom? Vandaag hoorde ik iemand zeggen dat het eigenlijk een lichte vorm van trance is. Mogelijk. Voor mij is het meer zoiets van mijn gedachten richten op iets wat ik mooi/leuk vind, en dan maar afwachten waar je gedachten heendwalen. Het gewoon laten gebeuren, een beetje meedrijven. Heerlijk ontspannend, helemaal als je met je ogen dicht in een tuinstoel in de zon bent geparkeerd!
En weet je wat ik laatst ontdekte? Dat ik gewoon een DOEL moet hebben!
Hmmmmm, een doel... zoals wat?
We hebben het echt niet slecht, met 1 inkomen dat iets boven gemiddeld ligt, een eigen huis en eigen transport, een vouwwagen voor de vakantie en de kinders op sport. Alleen heb je vaak het gevoel dat er méér moet zijn. Meer te beleven, meer te zien, meer mensen te ontmoeten, meer om te onderzoeken, meer om van te houden... gewoon meer.
Wat nu?
Van een vriendin kreeg ik het boek The Secret te leen laatst, en ik had er wat in zitten neuzen. Veel van wat ik las was me al bekend, maar echt fanatiek ermee bezig was ik niet. En die wet van de aantrekkingskracht... leuk, maar werkt dat dan? Voor mij?
Enfin, ik zat daar dus vorige week in de tuin met de oogjes dicht te bedenken waarvoor ik dankbaar was, wat ik heb beleefd waar ik me super bij voelde. Dan ga je in gedachten leuke, blije herinneringen ophalen, en voor je het weet heb je een grijns op je gezicht. Dat voelde lekker! ...
Heeeee...
Dat was een eye-opener, zeg! Probeer het maar eens, voor je het weet komt de zon achter de wolken van je slechte bui vandaan en zit je te glimlachen.
Ik ben daarna eens gaan grasduinen op het internet en kwam van alles tegen over positief denken en affirmaties. Nou heb ik dat jaren geleden al geprobeerd, maar het bleek niks voor mij te zijn. Beter gezegd: ik wist niet hoe ik het voor mij kon laten werken.
Ho even, tikkie terug, Jaap. Hoe ben je ook alweer aan je vent gekomen?
Oeps...
Jullie moeten weten dat ik Rob 'aangetrokken' heb door tegen mezelf te blijven herhalen dat de juiste partner nu naar me toekomt. En verdomd: het werkte!
Maar even alle gekheid op een stokje: ik begin te geloven dat zo'n 'bewuste' dagdroom met een doel dus wel degelijk kan werken. Vandaar ook de titel "Mijn dromen zijn geen bedrog" - ik wil ze werkelijkheid maken!
In The Secret kom je vele Amerikaanse grootheden tegen. Eén daarvan is Joe Vitale. Ik heb een eBook van hem gedownload en kwam daar iets tegen dat me de bekende 'schop onder de kont' gaf. In het kort komt het erop neer dat je dus van je kont áf moet komen, wil je iets bereiken. 'Many people forget the action. It's even there, in the Law of AttrACTION'. Doinnnggg...
Of je een klap voor je kop krijgt.
Een doel dus.
Goh, hoe ga je dát nou weer aanpakken? Ik heb me letterlijk eens achter de oren gekrabt. Al jaren weet ik uitstekend wat ik NIET wil, net als het gros van de mensen, denk ik. Maar bepaal nou maar eens wat je WEL wilt... da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben om te beginnen maar eens gaan bedenken wat ik leuk vind. En dan heb ik het niet over wéér een hobby, maar een herinnering 'met een gouden randje', zoals onze trouwdag, onze huwelijksreis naar de Dominicaanse Republiek, de geboorten van mijn zoons...
Nog een keer trouwen, nog een kind erbij... dat leken me niet zulke beste ideeën. Maar nog een bezoek aan de Dominicaanse Republiek - dáár kon ik me wel in vinden!
Zoals eerder opgemerkt, we hebben het echt niet slecht, maar om nou zomaar even een tropische vakantie te boeken - da's andere koek.
En daar komt dan de actie om de hoek kijken. Als je iets echt wilt, kun je niet op de bank (of in de tuin) blijven zitten, positief denken, en verwachten dat het geld (of andere middelen) wel naar je toekomt waaien. Je moet iets doen.
De vraag is alleen: wat?
Ik ben eens gaan inventariseren wat mijn talenten zijn:
- ik spreek vloeiend Engels (bijles geven)
- iets minder vloeiend Frans (idem)
- ben een uitstekende kok
- kan voetmassages geven
- kan magnetiseren
- kan schrijven
Mogelijk heb ik nog veel meer talenten, oftewel eigenschappen die anderen nodig hebben (en die dus te verzilveren zijn), maar die voor mij zo gewoon zijn, dat ik er niet eens bij stilsta.
Zoiets als dat ik mezelf vaak een 'lui beest' noem, maar dan in positieve zin: ik verzet liever één keer een berg werk om iets goed te organiseren en dat ik daarna de zaak fluitend afkan, dan dat ik iedere keer alles opnieuw van begin af aan moet doen. Kijk, daar hebben we er weer een: organiseren!
Het allerliefst wil ik echter mensen HELPEN. Helpen, inspireren en motiveren om hun aandacht te verleggen van hebben naar zijn.
En daarom ben ik dus dit blog begonnen.
Alexandra
Je krijgt wat je verwacht
Laatst voelde ik me knap verdrietig.
Wat was er namelijk aan de hand: ik kreeg wat ik verwachtte.
???
Al tijden loop ik te gillen: 'Ik zit niet in de bediening!" Dus wat gebeurt er: moeders loopt weer iedereen te bedienen. Er waren opeens een tweetal kinderen extra bij onze brunch in de achtertuin, zonder dat iemand de moeite had genomen om mij daarvan op de hoogte te stellen. Dus je loopt je het vuur uit de sloffen om iedereen te voorzien van vanalles, en moest nog vragen om een stoel. Geen bedankje, geen knikje, niks. Je kunt net zo goed een meubelstuk zijn, je wordt niet eens meer opgemerkt. Je krijgt nog minder aandacht dan een ober in een restaurant - die wordt tenminste nog bedankt.
Wanneer je dan bedenkt dat je de mannen in het gezin zelf zo hebt opgevoed, inclusief die grote, voel je jezelf knap stom. 'Waarom heb ik het zover laten komen? Waarom gedraag ik me zo? Ben ik er dan alleen om de heren te plezieren? Te bedienen? Te zorgen voor hun comfort? IK BEN HET ZAT!!!'
En toch krijg je steeds meer van hetzelfde.
Mentaal heb ik mezelf dan ook een halt toegeroepen.
Ik herinnerde me opeens dat het onderbewustzijn geen onderscheid kan maken tussen wat je wel en niet wilt. Het geeft je uitsluitend datgene waar je aan denkt. En als je - zoals ik - steeds maar loopt te denken aan dat wat je niet wilt, krijg je dat dus ook.
Daarom heb ik besloten eens te bedenken wat ik dan wèl wil, en dat bleek te zijn: verwend worden. Gewaardeerd worden. Bedankt worden voor al die kleine dingen die ik voor ze doe.
Een tijd lang ben ik in de contramine geweest - heb bewust alles laten versloffen, in de hoop dan wat aandacht te krijgen. Nou, die kreeg ik! Alleen niet het soort dat ik graag wilde...
Omdat ik me eigenlijk schuldig voelde en daarom onbewust verwachtte 'straf te krijgen', hadden we de ene ruzie na de andere. De situatie verslechterde dus. En als je nou denkt dat de heren eens de handen uit de mouwen zouden steken, vergeet dat dan maar!
Waaróm dan toch?!
Ik had mijn denkpatroon moeten wijzigen. En dan niet alleen bewust, oftewel hetgeen zich afspeelt in de 'denkwereld', maar juist datgene wat daarónder zit, dus het onderbewuste.
Wat ik bedoel is dit. Mijn kreet 'Ik zit niet in de bediening' hoorde mijn onderbewuste als 'Ik zit in de bediening'. Dus kreeg ik telkens dezelfde situatie voor mijn kiezen. En omdat er ook nog eens het gevoel van 'ik wordt niet gewaardeerd' bijkwam, kreeg ik ook geen fooi...
Het maakte niet uit of ik me had uitgesloofd om een heerlijke maaltijd te bereiden, à la minute iets verzon als er opeens gebarbecued moest worden, insprong als meneer iets anders te doen had, enz. Ik kreeg nooit eens een bloemetje, zomaar, of een knuffel, of een verrassing - OMDAT IK DAT NIET VERWACHTTE!
Nu heb ik bewust gekozen om dat denkpatroon de deur uit te schoppen, en te veranderen in het tegenovergestelde: positiviteit, waardering, opmerkzaamheid, behulpzaamheid.
Ik ben gaan zitten met mijn ogen dicht, en heb mezelf eens voorgesteld hoe dat zou voelen. Jongens, wat een wereld van verschil! Zó wil ik de rest van mijn leven wel doorbrengen! Heerlijk gewoonweg!
Let wel, dat was tijdens een dagdroom. Ik moet er nog wel eens om vragen, maar het begin is er. Ze willen me best helpen, als ik verwacht dat ze dat doen. Ik weet zeker dat, als ik er maar gewoon mee doorga het me voor te stellen EN TE VERWACHTEN, ik dan ook ZAL KRIJGEN wat ik zo graag wil: positieve aandacht en alle dingen die daar bij horen.
Alexandra
Wat was er namelijk aan de hand: ik kreeg wat ik verwachtte.
???
Al tijden loop ik te gillen: 'Ik zit niet in de bediening!" Dus wat gebeurt er: moeders loopt weer iedereen te bedienen. Er waren opeens een tweetal kinderen extra bij onze brunch in de achtertuin, zonder dat iemand de moeite had genomen om mij daarvan op de hoogte te stellen. Dus je loopt je het vuur uit de sloffen om iedereen te voorzien van vanalles, en moest nog vragen om een stoel. Geen bedankje, geen knikje, niks. Je kunt net zo goed een meubelstuk zijn, je wordt niet eens meer opgemerkt. Je krijgt nog minder aandacht dan een ober in een restaurant - die wordt tenminste nog bedankt.
Wanneer je dan bedenkt dat je de mannen in het gezin zelf zo hebt opgevoed, inclusief die grote, voel je jezelf knap stom. 'Waarom heb ik het zover laten komen? Waarom gedraag ik me zo? Ben ik er dan alleen om de heren te plezieren? Te bedienen? Te zorgen voor hun comfort? IK BEN HET ZAT!!!'
En toch krijg je steeds meer van hetzelfde.
Mentaal heb ik mezelf dan ook een halt toegeroepen.
Ik herinnerde me opeens dat het onderbewustzijn geen onderscheid kan maken tussen wat je wel en niet wilt. Het geeft je uitsluitend datgene waar je aan denkt. En als je - zoals ik - steeds maar loopt te denken aan dat wat je niet wilt, krijg je dat dus ook.
Daarom heb ik besloten eens te bedenken wat ik dan wèl wil, en dat bleek te zijn: verwend worden. Gewaardeerd worden. Bedankt worden voor al die kleine dingen die ik voor ze doe.
Een tijd lang ben ik in de contramine geweest - heb bewust alles laten versloffen, in de hoop dan wat aandacht te krijgen. Nou, die kreeg ik! Alleen niet het soort dat ik graag wilde...
Omdat ik me eigenlijk schuldig voelde en daarom onbewust verwachtte 'straf te krijgen', hadden we de ene ruzie na de andere. De situatie verslechterde dus. En als je nou denkt dat de heren eens de handen uit de mouwen zouden steken, vergeet dat dan maar!
Waaróm dan toch?!
Ik had mijn denkpatroon moeten wijzigen. En dan niet alleen bewust, oftewel hetgeen zich afspeelt in de 'denkwereld', maar juist datgene wat daarónder zit, dus het onderbewuste.
Wat ik bedoel is dit. Mijn kreet 'Ik zit niet in de bediening' hoorde mijn onderbewuste als 'Ik zit in de bediening'. Dus kreeg ik telkens dezelfde situatie voor mijn kiezen. En omdat er ook nog eens het gevoel van 'ik wordt niet gewaardeerd' bijkwam, kreeg ik ook geen fooi...
Het maakte niet uit of ik me had uitgesloofd om een heerlijke maaltijd te bereiden, à la minute iets verzon als er opeens gebarbecued moest worden, insprong als meneer iets anders te doen had, enz. Ik kreeg nooit eens een bloemetje, zomaar, of een knuffel, of een verrassing - OMDAT IK DAT NIET VERWACHTTE!
Nu heb ik bewust gekozen om dat denkpatroon de deur uit te schoppen, en te veranderen in het tegenovergestelde: positiviteit, waardering, opmerkzaamheid, behulpzaamheid.
Ik ben gaan zitten met mijn ogen dicht, en heb mezelf eens voorgesteld hoe dat zou voelen. Jongens, wat een wereld van verschil! Zó wil ik de rest van mijn leven wel doorbrengen! Heerlijk gewoonweg!
Let wel, dat was tijdens een dagdroom. Ik moet er nog wel eens om vragen, maar het begin is er. Ze willen me best helpen, als ik verwacht dat ze dat doen. Ik weet zeker dat, als ik er maar gewoon mee doorga het me voor te stellen EN TE VERWACHTEN, ik dan ook ZAL KRIJGEN wat ik zo graag wil: positieve aandacht en alle dingen die daar bij horen.
Alexandra
Abonneren op:
Posts (Atom)