Dit was één van de vragen op goeievraag.nl die mijn aandacht trok. Als uitleg stond erbij: Bij pesterijen zegt men vaak: "woorden doen geen pijn" of "schelden doet geen zeer, slaan zoveel te meer". Maar die woorden doen vaak WEL pijn, namelijk mentale pijn. Hoe komt het dat woorden mentaal pijn kunnen doen? Hopelijk kan iemand mij hiervan de kern laten zien. Uit de gegeven antwoorden heb ik voor mezelf een aantal interessante standpunten gedestilleerd: - Mensen zijn van oudsher groepsdieren en van nature zijn we gewend om op elkaar te steunen. Onze overlevingskansen zijn en waren groter als we in groepsverband zijn. Ik denk dat onze hersenen hier nog steeds op ingesteld zijn. Afwijzing kon betekenen geen voedsel meer krijgen en geen liefde/erkenning/steun met in het ergste geval de dood als gevolg.
- Wat mij helpt is om dat wat gezegd wordt compleet te omarmen en het dus helemaal te voelen. EGO (in de zin van 'eigen denkwereld') is ervoor om onszelf te beschermen en het zorgt ervoor dat we gaan rationaliseren op een onszelf verdedigende manier vaak. Ik bedank mijn EGO tegenwoordig en laat de gedachten los, want ze doen mij pijn.
- Er is geen enkele reden om jezelf te verdedigen of om jezelf te verantwoorden tegenover anderen. Niemand bezit de waarheid, wij hebben allemaal onze eigen waarheid. Heeft iemand geen respect voor jouw waarheid, het zij zo. Ik denk wel dat je mag laten weten wat opmerkingen met je gedaan hebben, want een ander kan hier van leren dat het vaak beter is na te denken voordat je wat zegt, en dat het verstandiger is om niet te oordelen voordat je het hele plaatje kent. Of eigenlijk dat het verstandiger is om helemaal niet te oordelen.
- "Jij bent en blijft de enige die zelf keuzes moet maken over je eigen leven, en de gevolgen zullen ook voor jezelf zijn"; dat geldt zowel voor mij als voor hen. Deze gedachte relativeert voor mij de boel. De gedachte dat mensen die gelukkig zijn zich niet op een negatieve manier bezig houden met anderen helpt me ook.
- Ik kan het na enig onderzoek loslaten als blijkt dat het niets over mij zegt, maar alles over de ander. Als het iets in zich heeft wat bij mij hoort, durf ik dat te voelen en te zien. Schaamte hebben over dingen die ik gedaan heb, en die anderen moeilijk vinden om te accepteren heb ik niet meer. Ik accepteer Oorzaak-Gevolg.
Mijn eigen kijk op de zaak: schelden, rot-opmerkingen die gemaakt worden - het zijn woorden die gebruikt worden om degene tegen wie ze gezegd worden, te kwetsen. Maar wanneer je je daarvan bewust bent, kún je dan nog wel gekwetst worden? Tenslotte ben jij zelf degene die bepaalt hoe erg je je iets aantrekt.
Zodra je de woorden die je pijn doen kunt zien als 'woorden die iets zeggen over een negatief gevoel in mezelf', zoals schaamte, onwaardigheid enz., weet je dat er iets is dat je kunt overwinnen. Accepteer dat gevoel als een deel van jezelf. Het is iets van jou, het hoort bij je. Mijn eigen ervaring is dat, wanneer je accepteert dat zoiets nu eenmaal in je zit, het steeds minder belangrijk wordt - en woorden je op dat vlak ook niet meer raken.
Let wel: accepteren is iets totaal anders dan vinden dat iets 'bij je past' of ergens tevreden mee zijn! Evenzogoed als tolereren: dat is meer een kwestie van 'ik ben er niet blij mee, maar kan er niks aan veranderen'; dan voel je je een slachtoffer. Stel bij jezelf vast dat iets 'er is', zonder er een waarde-oordeel aan te verbinden. Je hóeft er niet blij mee te zijn, het is er. Het zij zo.
Acceptatie van je gevoelens leidt tot het accepteren van jezelf als geheel, als mens. Het geeft je de macht om jezelf in de spiegel te bekijken en te zeggen: "Je bent zo slecht nog niet. Ik hou best wel van je, ook al ben je niet volmaakt."
Geen mens of macht in de buitenwereld kan vergeleken worden met de macht die jij in je hebt. Zoek de kracht, de macht binnenin je, want die weet de perfecte weg voor jou.
Ik wens je heel veel momenten van acceptatie, macht en groei toe!
Alexandra
De hele dag door stellen we vragen. 'Wil je dit even...?' 'Doe je dat even...?' 'Waarom heb je niet...?' 'Hoe zit het met...?' 'Wanneer...?' En ga zo maar door. Vragen, vragen, vragen... en antwoorden, uiteraard.
Er blijkt echter één vraag te zijn, waar we vaak problemen mee hebben. Niet om te beantwoorden, maar om te stellen. En het is deze: 'Help je me?'
Er zijn legio manieren om anderen te laten merken dat je hulp nodig hebt, maar helaas wordt het simpele om-hulp-vragen helemaal niet zo vaak gedaan als je wel zou denken.
Waarom eigenlijk niet? Het is toch zeker geen schande!
Gek genoeg zit hem daar nou precies de kneep: we ervaren het vaak wèl als een schande, een reden om ons te schamen. Te moeten toegeven dat we iets niet alleen afkunnen. Toegeven dat we niet slim/sterk/rijk/kundig/... genoeg zijn om het zelf, alleen, te doen.
Maar waaróm dan? Zijn we dan echt zó geconditioneerd dat we het idee hebben perfect te moeten zijn? Alles wat we doen perfect te moeten afleveren? Zielig eigenlijk...
Net als met alle dingen, zit er aan het vragen om hulp ook een andere kant: het geven van hulp. Doorgaans zijn zij die veel hulp geven, juist degenen die vrijwel nooit om iets vragen. Vragen om iets voor jezelf blijkt een drempel te zijn.
Ik geef het toe: ik ben er ook zo een. Maar ik heb er wat op gevonden!
Wanneer ik ergens mee zit, een probleem waar ik zo gauw niet uitkom, doe ik het volgende.
Ik ga rustig zitten, sluit mijn ogen en ga in gedachten na wat het probleem nou precies inhoudt. Ik probeer het in 'hapklare brokken', mini-taakjes, onderdelen te breken. Kijk wat ik er zelf aan kan doen, en waar ik iets en/of iemand anders bij nodig heb.
Zodra dat duidelijk is, probeer ik me voor te stellen wie ik kan benaderen om me bij de oplossing te helpen. Daarna is het nog slechts een kwestie van met die persoon de zaak te bespreken. Negen van de tien keer krijg ik dan de hulp die ik nodig heb.
Maar wat doe je dan die tiende keer? Wanneer je nul op het rekest krijgt?
Dan weet ik dat ik heb gedaan wat ik kon. Verder probeer ik het van me af te zetten door mezelf voor te houden, dat 'ik alle hulp krijg die ik nodig heb'. Als een soort mantra herhaal ik dat telkens voor mezelf, overdag en 's avonds voor het slapen gaan. Het kan een paar dagen duren, maar er komt altijd iets op mijn pad dat me helpt om de klus te klaren.
Wat ik hiermee nou eigenlijk wil zeggen, is dit: ook wanneer je zo gauw geen oplossing ziet, geen uitweg uit het doolhof, of geen idee hebt hoe je iets moet aanpakken, er is altijd een manier. Wanneer je bereid bent om in oplossingen te denken en zonodig hulp te vragen, dan krijg je die ook. Geloof me: het komt naar je toe.
Ik wens je veel van dit soort (zelf)hulp toe!
Alexandra
Deze kreet wordt bij mijn man, die programmeur is, regelmatig op de afdeling gehoord. Logisch, want waarom zou je zelf iedere keer opnieuw het wiel moeten uitvinden?
Eigenlijk doen we allemaal hetzelfde: dingen die goed zijn, goed voelen, integreren we en de rest laten we voor wat het is. Zo 'jat' ik zelf regelmatig ideeën; ik begin er zelfs een kei in te worden!
Over wat soort ideeën heb ik het nu? Alles wat maar positief is en voor mij wat oplevert.
Wees eerlijk, iedere dag weer wordt je gebombardeerd met negativiteit: in het nieuws, in gesprekken, iedereen is ziek-zwak-misselijk of heeft wat anders om over te klagen, de economie zit in het slop, zo'n 60-65% van de Nederlanders verwacht dat de volgende generatie het minder goed zal hebben dan wij, enzovoort enzovoort.
Daar word ik dus niet vrolijk van...
Ik ben dan ook bewust op zoek gegaan naar dingen die ervoor zorgen dat ik me goed ga voelen, die geen energie van me wegzuigen, die me oppeppen en een beter humeur bezorgen. En geloof me, als je daarnaar op zoek gaat, blijkt er opeens een andere wereld te bestaan naast die van alledag, en wel een positieve!
Nou wil je natuurlijk weten, wàt ik de laatste tijd dan wel gepikt heb.
Legio zaken, maar het allermooiste/grappigste/diepzinnigste vind ik toch wel dit:
Ik hou van mij
Ik hou van mij hoor je nooit zingen
Ik hou van mij wordt nooit gezegd
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen
Want ik hou van mij, van mij alleen, en ik meen het echt
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij; van mij kan ik op aan
Ik hou van mij; op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan
Ik blijf bij mij en niet voor even
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd
'k Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat, en ik meen het echt
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht
Ik hou van mij, van mij, van mij, en van geen ander
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken
Ik hoef mezelf zo nodig ook van mij niet te veranderen
Ik hou van mij, mezelf, gewoon zoals ik ben
Want ik hou van jou betekent meestal
Schat, hier heb je mijn problemen. Los maar op!
'k Leef in een hel; 'k verwacht van jou de hemel
Jij geeft de hel weg - dank je wel, zeg! Rot lekker op!
Dat houden van een ander dat heb jij alleen maar nodig
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou, joh, maak de ander overbodig
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander
Maar ik hou van mij - al klinkt het bot en slecht
Want wie van zichzelf houdt, die geeft echt iets kostbaars
Als-ie ik hou van jou tegen een ander zegt
[Bron: http://www.youtube.com/watch?v=ptTWUiUsuus]
Ik wens je veel plezier met het ontdekken van positieve kreten en gedachten. En heb je iets gevonden: ik hou me aanbevolen!
Alexandra
Gisteravond las ik op GoeieVraag.nl het volgende: "Hoe kun je kritiek loslaten?" Ik wilde net gaan antwoorden, toen er iets tussenkwam. Gelukkig maar, want het antwoord zou niet juist zijn geweest. De vraag liet me echter niet los.
Als er één is die problemen heeft met kritiek, dan ben ik het wel. Zo lang als ik me kan herinneren, schoot ik in de verdediging of haalde ik uit naar degene die de kritiek leverde. En dan hoefde het niet eens echt kritiek te zijn, maar ook een losse opmerking die me raakte als zijnde kritiek en die ik me enorm aantrok. Dat deed pijn. Gevolg: een rotgevoel, en vaak voor een flinke periode.
De persoon die de vraag stelde, werd er niet goed van en wilde het rotgevoel dat kritiek hem bezorgde, de pijn, loslaten. Maar hoe doe je zoiets?
Ik ben een 'mentale onderzoeker', dus lag ik in bed de vraag van alle kanten te bekijken en na te gaan waarom die mij zo trof. Ik vereenzelvigde mij met de vraagsteller; ik kende het probleem vanbinnen.
Vanmorgen onder de douche, tijdens het wakker worden - vaak is dat een tijd dat je geest het meest ontvankelijk is, ook voor waarheden die je eigenlijk niet wilt horen - werd me duidelijk wat er aan de hand is. Ik liet iets vallen, en schold mezelf in gedachten uit. BINGO!
Ik heb zoveel problemen met kritiek, omdat ik mezelf constant bekritiseer; ik loop mezelf uit te kafferen voor de simpelste dingen. Dingen waar ik vaak niets aan kan doen, situaties waarin mij geen schuld treft, dingen die een ander op een andere manier zou hebben gedaan - het maakt niet uit.
Ik lever constant kritiek op mezelf, heb dan een rotgevoel over mezelf - en daar kan ik de kritiek van een ander niet nog eens bij hebben. Resultaat: een nog groter rotgevoel. Nog meer pijn.
Het ergste is nog, dat zo'n rotgevoel, die pijn, je gevoel van eigenwaarde onderuit haalt.
Van kinds af aan heb ik geleden aan een minderwaardigheidscomplex en het idee dat ik perfect moest zijn in doen en laten. Dat werd bevestigd door ouders en andere autoriteitsfiguren - behalve door mijn leraren. Ik was een uitblinker op school, maar voelde me constant tekort schieten, nooit als mens goed genoeg zijn. Dan ga je lijden ONDER een minderwaardigheidscomplex. En omdat je ook nog eens continu jezelf bekritiseert, de pijn in stand houdt, gaat het van kwaad tot erger en word je uiteindelijk depressief. God, wat een lol...
Waarom doen we onszelf dit aan?
Pas sinds kort ben ik erachter, dat het te maken heeft met acceptatie van onszelf. Iemand heeft vroeger eens tegen me gezegd: "Perfect is voor de hemel" - maar dat drong niet tot me door. Ik liep met oogkleppen op en werd gedreven door een misplaatst perfectionisme. Misplaatst, omdat ik wist toch nooit perfect te zullen zijn in mijn eigen ogen.
Nu ik echter de 50 gepasseerd ben en een stuk rustiger en milder geworden ben (iedere leeftijd heeft echt zijn voordelen!), ben ik bereid die persoon gelijk te geven. Perfect is inderdaad voor de hemel - of je het nu hebt over 'hemel' in religieuze zin of in de zin van 'van de doden niets dan goeds' - en niet voor hier.
Waarom zijn we eigenlijk onze eigen strengste rechter? Waarom kunnen we een ander wel accepteren, maar zijn we niet bereid onszelf te nemen zoals we zijn?
Wanneer je kunt accepteren dat je niet perfect bent, en tevens accepteert DAT JE NIET PERFECT HOEFT TE ZIJN, doet kritiek geen pijn meer. Je kunt kiezen: het aanvaarden als waarheid en er je voordeel mee doen, als losse opmerking of uiting van een ander - die misschien een rotbui heeft en naar jou wil uithalen - of kiezen het naast je neer te leggen. De keuze is aan jou.
Ik vind het heerlijk dat het leven me dit soort dingen leert en duidelijk maakt. Dat me gelegenheden worden geboden om geestelijk te groeien en beter in mijn vel te komen. Te weten dat balans mogelijk is, en dat de keuze aan mij is. Ik wens je toe dat je inziet dat jij ook altijd een keuze hebt, en jezelf leert accepteren als mens, met al je facetten.
Alexandra
