Les

Laatst kreeg ik een telefoontje; mijn zwangere vriendin was in tranen over een steeds terugkerend iets. Even een korte situatieschets: haar man en zijn broers runnen een familiebedrijf. Zij is daarbij gekomen, als vreemde eend in de bijt, met een fiks aantal talenten waarvan goed gebruik wordt gemaakt. Zo te zien is ze daar volledig op haar plaats.
Waarom dan die tranen? Om de haverklap gebeurt er iets dat duidelijk maakt dat ze als 'niet belangrijk', of 'niet belangrijk genoeg' wordt gezien door het manvolk. Deze keer was ze gepasseerd omdat er dingen achter haar om waren geregeld. Dat deed zeer.

Let wel, ik ken de heren niet zo goed, maar mijn vriendin juist wel. We zitten op dezelfde golflengte, hebben veel samen meegemaakt en er zijn parallellen in onze levens die een hechte band hebben gecreëerd.

Ik voelde met haar mee, maar moest het gesprek afkappen wegens tijdgebrek. Toch zat het me niet lekker; zoiets blijft in je gedachen doorsudderen. Ook ga je bedenken wat je kunt doen om te helpen de situatie te verbeteren en herhaling te voorkomen.
In het verleden heb ik vaak genoeg mijn nek uitgestoken voor een persoon of een groep, maar iets in me zei dat nu niet te doen. Het is iets dat niet aan mij is om te veranderen, maar aan haar.

Waarom zeg ik dit? Omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ook ik kreeg telkens hetzelfde voor mijn kiezen, totdat ik uiteindelijk in tranen uitbarstte omdat ik niet begreep waarom. Dan voel je je als een verdwaald kind dat in kringetjes rondloopt. De bodem van de put heb ik gezien, maar gelukkig ook het licht aan het eind van de tunnel.
Ik leef nu volgens dit credo: Once I get the lesson, I no longer need the experience. (Wanneer ik de les eenmaal doorheb, heb ik de ervaring niet meer nodig.)

Waar het bij mij om draaide, was het feit dat ik me totaal niet gewaardeerd voelde (zie: Je krijgt wat je verwacht, mei 2011). Het maakte niet uit wat ik deed of juist niet deed, ik en mijn inspanningen werden niet gewaardeerd. Ik was een deel van het meubilair.
Dat was niet zo, maar zo voelde het wel.
Diep van binnen verwachtte ik niet gewaardeerd te worden, omdat ik mezelf niet waardeerde. Ik kreeg dus wat ik verwachtte.

Het probleem met dit soort situaties is doorgaans, dat we ons geheel niet bewust zijn van wat er in ons speelt. Waarom we deze dingen aantrekken.
Zoals ik al eerder heb opgemerkt, is je beleving van iets afhankelijk van de kleur 'bril' die je op zo'n moment draagt. Heeft je bril donkere, roze of kleurloze glazen? Afhankelijk daarvan is je beleving negatief, positief of neutraal.
Nou weet ik natuurlijk ook wel dat emoties een grote rol spelen, maar wanneer het je lukt om objectief en alleen met je verstand naar een situatie te kijken, deze meestal een stuk realistischer wordt in je beleving ervan.

We ervaren dingen als van buitenaf, iets wat ons overkomt, maar gaan voorbij aan het feit dat we zelf onze werkelijkheid creëren. We bepalen tenslotte zelf hoe we iets BELEVEN.
Sinds ik begonnen ben met mezelf in gedachten iedere keer een schouderklopje te geven voor iets dat ik deed, afmaakte, met tegenzin aanpakte, enz. is de waardering die geuit en dus 'zichtbaar' is, met sprongen gestegen. Omdat ik mezelf meer waardering geef, verwacht ik onbewust dat anderen dat ook doen en laten merken. Naarmate ik mezelf belangrijker vind, wordt er meer rekening met mij gehouden.
Wederom krijg ik dus wat ik verwacht.

Laat het nog eens goed tot je doordringen: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT.
Het leven laat ons altijd zien waar we 'mank gaan' in bepaalde dingen. Heb je gebrek aan liefde? Geldproblemen? Lukt iets telkens wéér niet? Dan vind je meestal onbewust dat je 'het niet verdient', en verwacht je 'het' niet te krijgen. Niet genoeg liefde, niet genoeg geld, geen succes. Geen waardering, geen slank lichaam, geen mooi huis, geen ...
Het maakt niet uit wat het is: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT: NIETS, OF NIET GENOEG van wat je zo graag wilt hebben.

En hoe vervelend het ook klinkt: je krijgt dezelfde les steeds opnieuw voorgeschoteld, in steeds een ander jasje, totdat het muntje eindelijk valt en je de ervaring niet meer nodig hebt.

Het doet pijn je te realiseren dat je al die tijd jezelf zó in de weg gezeten hebt, maar laat dat je niet weerhouden om om te schakelen naar dat wat je wilt. Verwacht dat je het krijgen zal, omdat je het 'verdient', omdat je het jezelf 'gunt', omdat je het 'waard bent', omdat je van jezelf houdt.

Ik wens je toe dat je je onbewuste redenen aan de oppervlakte weet te brengen, zodat je echt zult krijgen wat je bewust wenst en niet wat je onbewust verwacht.

Alexandra