Les

Laatst kreeg ik een telefoontje; mijn zwangere vriendin was in tranen over een steeds terugkerend iets. Even een korte situatieschets: haar man en zijn broers runnen een familiebedrijf. Zij is daarbij gekomen, als vreemde eend in de bijt, met een fiks aantal talenten waarvan goed gebruik wordt gemaakt. Zo te zien is ze daar volledig op haar plaats.
Waarom dan die tranen? Om de haverklap gebeurt er iets dat duidelijk maakt dat ze als 'niet belangrijk', of 'niet belangrijk genoeg' wordt gezien door het manvolk. Deze keer was ze gepasseerd omdat er dingen achter haar om waren geregeld. Dat deed zeer.

Let wel, ik ken de heren niet zo goed, maar mijn vriendin juist wel. We zitten op dezelfde golflengte, hebben veel samen meegemaakt en er zijn parallellen in onze levens die een hechte band hebben gecreëerd.

Ik voelde met haar mee, maar moest het gesprek afkappen wegens tijdgebrek. Toch zat het me niet lekker; zoiets blijft in je gedachen doorsudderen. Ook ga je bedenken wat je kunt doen om te helpen de situatie te verbeteren en herhaling te voorkomen.
In het verleden heb ik vaak genoeg mijn nek uitgestoken voor een persoon of een groep, maar iets in me zei dat nu niet te doen. Het is iets dat niet aan mij is om te veranderen, maar aan haar.

Waarom zeg ik dit? Omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ook ik kreeg telkens hetzelfde voor mijn kiezen, totdat ik uiteindelijk in tranen uitbarstte omdat ik niet begreep waarom. Dan voel je je als een verdwaald kind dat in kringetjes rondloopt. De bodem van de put heb ik gezien, maar gelukkig ook het licht aan het eind van de tunnel.
Ik leef nu volgens dit credo: Once I get the lesson, I no longer need the experience. (Wanneer ik de les eenmaal doorheb, heb ik de ervaring niet meer nodig.)

Waar het bij mij om draaide, was het feit dat ik me totaal niet gewaardeerd voelde (zie: Je krijgt wat je verwacht, mei 2011). Het maakte niet uit wat ik deed of juist niet deed, ik en mijn inspanningen werden niet gewaardeerd. Ik was een deel van het meubilair.
Dat was niet zo, maar zo voelde het wel.
Diep van binnen verwachtte ik niet gewaardeerd te worden, omdat ik mezelf niet waardeerde. Ik kreeg dus wat ik verwachtte.

Het probleem met dit soort situaties is doorgaans, dat we ons geheel niet bewust zijn van wat er in ons speelt. Waarom we deze dingen aantrekken.
Zoals ik al eerder heb opgemerkt, is je beleving van iets afhankelijk van de kleur 'bril' die je op zo'n moment draagt. Heeft je bril donkere, roze of kleurloze glazen? Afhankelijk daarvan is je beleving negatief, positief of neutraal.
Nou weet ik natuurlijk ook wel dat emoties een grote rol spelen, maar wanneer het je lukt om objectief en alleen met je verstand naar een situatie te kijken, deze meestal een stuk realistischer wordt in je beleving ervan.

We ervaren dingen als van buitenaf, iets wat ons overkomt, maar gaan voorbij aan het feit dat we zelf onze werkelijkheid creëren. We bepalen tenslotte zelf hoe we iets BELEVEN.
Sinds ik begonnen ben met mezelf in gedachten iedere keer een schouderklopje te geven voor iets dat ik deed, afmaakte, met tegenzin aanpakte, enz. is de waardering die geuit en dus 'zichtbaar' is, met sprongen gestegen. Omdat ik mezelf meer waardering geef, verwacht ik onbewust dat anderen dat ook doen en laten merken. Naarmate ik mezelf belangrijker vind, wordt er meer rekening met mij gehouden.
Wederom krijg ik dus wat ik verwacht.

Laat het nog eens goed tot je doordringen: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT.
Het leven laat ons altijd zien waar we 'mank gaan' in bepaalde dingen. Heb je gebrek aan liefde? Geldproblemen? Lukt iets telkens wéér niet? Dan vind je meestal onbewust dat je 'het niet verdient', en verwacht je 'het' niet te krijgen. Niet genoeg liefde, niet genoeg geld, geen succes. Geen waardering, geen slank lichaam, geen mooi huis, geen ...
Het maakt niet uit wat het is: JE KRIJGT WAT JE VERWACHT: NIETS, OF NIET GENOEG van wat je zo graag wilt hebben.

En hoe vervelend het ook klinkt: je krijgt dezelfde les steeds opnieuw voorgeschoteld, in steeds een ander jasje, totdat het muntje eindelijk valt en je de ervaring niet meer nodig hebt.

Het doet pijn je te realiseren dat je al die tijd jezelf zó in de weg gezeten hebt, maar laat dat je niet weerhouden om om te schakelen naar dat wat je wilt. Verwacht dat je het krijgen zal, omdat je het 'verdient', omdat je het jezelf 'gunt', omdat je het 'waard bent', omdat je van jezelf houdt.

Ik wens je toe dat je je onbewuste redenen aan de oppervlakte weet te brengen, zodat je echt zult krijgen wat je bewust wenst en niet wat je onbewust verwacht.

Alexandra
　

Nuttig

Laatst kwam in een gesprek met een vriendin naar voren dat ze zich graag nuttig wilde voelen. "En dan niet alleen voor mijn man, of voor mijn gezin. Ik wil me gewoon nuttig voelen." Toen ik verder vroeg wat ze dan voor ogen had, kon ze daar niet zo een-twee-drie een duidelijk antwoord op geven, maar waar het op neer kwam was, dat ze iets wilde doen om anderen te helpen.

Ik denk dat er veel vrouwen zijn die er ook zo over denken. Ik in ieder geval wel, daarom schrijf ik deze artikelen. Er is veel dat we kunnen, maar dat niet uit de verf komt. We 'zitten vast' in een baan, ons huishouden, ons gezin; ook leeftijd is zo'n situatie. Vaak willen we meer, of in ieder geval anders, maar hebben geen idee wat of hoe.
Frappant is echter dat steeds meer vrouwen toch iets 'erbij' gaan doen. Iets dat ze leuk vinden, of het financieel nou iets oplevert of niet. Want, hoe krom het ook mag klinken, het levert ze altijd iets op - een vergroot zelfvertrouwen, het gevoel van 'ik ben ergens goed in'.

Zo kwam ik vrij kort na bovengenoemd gesprek op het internet een filmpje tegen over een vrouw die een oude hobby van toen ze jong was had uitgebouwd tot een goedlopende internetzaak. Waarmee? Ze maakte zelf zeep, die ze als cadeautje weggaf bij verjaardagen en speciale gelegenheden. Blijkbaar beviel de zeep zo goed dat men om meer vroeg en uiteindelijk bestellingen ging plaatsen. Zo zie je maar: doe iets wat je leuk vindt, help een ander ermee ('nuttig') en voordat je het weet ben je een succes!

Misschien ken je de kreet 'when mom's happy, everybody's happy'. Dit geldt zéker voor deze vrouwen die 'iets erbij doen'. Omdat ze lekkerder in hun vel steken, stralen ze dat uit en met name hun kinderen pikken dat op. En omdat die rustiger zijn is pa ook minder gestresst wanneer hij thuis is, en ga zo maar door. Kortom: wanneer moeder zich goed voelt, volgt de rest van het gezin vrijwel vanzelf.

Om even terug te komen op het gevoel nuttig te willen zijn: wat ís nuttig nou eigenlijk? Volgens het woordenboek is de definitie: met praktisch effect, zinvol, verdienstelijk. Ik denk dat je het in dit geval kunt 'vertalen' met zinvol. We willen het gevoel hebben een zinvolle bijdrage te leveren, niet slechts 'de vrouw/partner van', 'de moeder van', 'de assistente van' te zijn, maar meer in ons eigen recht te leven. We willen waardering voor onze bijdragen. En geloof me: die zijn nuttig!

Alexandra

Succes

Weet je waar ik dol op ben? Kleine succesjes. Van die kleine dingetjes die je afmaakt, zoals even de spoelbak of het fornuis poetsen. De was ophangen. Kleine, alledaagse dingen.
Het geeft je zo'n lekker gevoel, wanneer zo'n mini-taakje af is. Kun je daarna zonder je schuldig te voelen van je kop koffie genieten. Niet meer in je achterhoofd hebben 'ja, maar ik moet dat-of-dat nog doen'. Nee, die andere klus is voor straks.

Een poos terug kwam ik ergens in een blaadje een artikel tegen over 'speed cleaning'. Wel zo'n 5 bladzijden, verluchtigd met foto's van (mooie, jonge) dames die in een hip jurkje met een schortje voor en rubberhandschoenen aan met een stofdoek of vatenkwast liepen te zwaaien. Het artikel paste in een eierdop, de foto's vond ik nogal onwaarschijnlijk overkomen. Jammer, want er werden wel goeie tips gegeven.

Voorbeeldje: wanneer je je keuken wilt schoonmaken, hak dan de hele taak in hapklare brokken. Bedoeld wordt dat je dan zoveel minuten uittrekt voor bijvoorbeeld de koelkast uitmesten en soppen, zoveel minuten voor het inwendig schrobben van de oven of magnetron, zoveel minuten voor het schoonmaken van de afzuigkap, enzovoort. Dan zet je de deeltaken in een logische volgorde, pakt een kookwekker en gaat aan de slag met taakje nummer 1. Is dat klaar, even een paar minuten uitblazen, dan de wekker op het aantal minuten van taakje 2 en hup, aan de slag.

Het is de bedoeling dat je jezelf loopt op te jutten om vooral maar binnen de gestelde tijd de deeltaak af te hebben. Leuk geprobeerd. Zodra ik lekker bezig ben, gaat de telefoon, loopt er een kind te huilen om een pleister, gaat de bel... Dan heb je zoiets van 'het mag zeker niet...'

Daarom heb ik besloten om het anders te doen. Zelfde principe, maar aangepast aan mij en mijn situatie. Vanmorgen, net nadat ik de wekker een mep had gegeven, nam ik me voor om er een mooie, succesvolle dag van te maken. Het is druilerig weer, maar ik maak er een mooie, succesvolle dag van. Dat bleef ik mezelf de hele tijd volhouden, ook toen ik de kinderen tegen achten moest wakkermaken om naar school te gaan - en dat terwijl ze doorgaans eerder op zijn dan ik...
En niet te geloven: ze waren nog op tijd op school ook. Compleet met jassen-tassen-schoenen-drinken-gymspullen-enz. Succes!
Een kleintje, maar het voelt zo lekker. Motiverend om door te gaan. Dus ik aan de slag met de was. Hapklare brokken, en telkens een klein dingetje gedaan. Jippie, het werkt!

Al jaren heb ik een aversie tegen huishoudelijk werk. Een noodzakelijk kwaad in mijn ogen. Maar ook hier geldt weer: het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Wanneer je het ziet als een rijstebrijberg waar niet doorheen te eten valt, dan wordt het gevoel alleen maar erger en komt er nooit wat van. Maar wanneer je die berg verdeelt in molshopen, dan kun je daar opeens wèl overheen stappen. En al zijn het er een heleboel, ze zijn niet hoog genoeg meer om angst of aversie op te roepen. En het mooiste is nog, dat je daarna om je heen kijkt en lachend tegen jezelf kunt zeggen: Wat een druiloor ben ik al die tijd geweest! Is dat nou alles?!
Succes zit in kleine dingen en het volbrengen van kleine taken. Maar ook hier geldt weer: vele kleintjes maken een grote.

Het gevoel dat een klein succesje je geeft, smaakt naar meer. En hoe meer je ervan proeft, des te meer je ervan wilt hebben. Dus ga je door met jezelf succesjes bezorgen, en voordat je het weet zijn het dingen geworden waar je je hand niet meer voor omdraait en je vrijwel automatisch overgaat op grotere, ambitieuze dingen. Tenslotte went alles, ook succes.

Ik wens je veel succesjes toe, van klein tot groot!

Alexandra

Moeten?

Ach ja, we moeten allemaal van alles. We moeten ons huishouden doen, we moeten voor een inkomen zorgen, we moeten de auto wassen, we moeten... maakt niet uit. We moeten.
Maar heb je er ooit aan gedacht dat dat een keuze is? Dat je ervoor kiest, om jezelf te vertellen dat je 'moet'?

Ik heb een aversie tegen 'moeten'. Het draait negen van de tien keer om iets dat ik niet leuk vind, waar ik geen zin in heb, waar ik tegenop zie...
Moeten, plicht - woorden die voor mij nogal negatief geladen zijn. En daar komt dan meteen de aap uit de mouw: het gevoel dat erbij komt kijken wanneer ik iets 'moet'. Zoals: 'Bah, ik moet alwéér eten koken.' Of: 'Jakkes, de wasmand zit alweer vol.' En wat denk je van deze: 'Blèèèh, maandagochtend - weer naar m'n werk.' Enzovoort, enzovoort.
Mmm... nu ik dit schrijf valt het me op dat het meestal om zich herhalende zaken gaat. Zou dat het zijn? Of in ieder geval een deel van de reden?

De laatste tijd ben ik er steeds meer achter gekomen dat het vooral gaat om hoe je tegen situaties aankijkt. Neem nou dat maandagochtend-gevoel. Je baalt ervan dat je wekker gaat en je niet kunt uitslapen, dat het leuke weekend weer voorbij is, dat je niet op gang kunt komen, dat... Kortom: een negatief gevoel. Eerlijk gezegd was ik er ook zo één die de maandagochtend liever oversloeg, maar ja - dat werkt nou eenmaal niet.
Wat dan?

Natuurlijk kun je de avond tevoren vast je kleding uitzoeken en klaarleggen; dat scheelt je weer een paar minuten tijdens het langzaam-op-gang-komen. Maar wat nog veel belangrijker is: zodra je je wekker een mep hebt gegeven en teruggeploft bent op je kussen, denk je bij jezelf: 'Ik ga er een mooie dag van maken. De keuze is aan mij. Ik kies ervoor om een mooie, plezierige dag te beleven.'
Dan sukkel je gapend naar de badkamer, en tijdens je ochtendritueel hou je jezelf constant voor dat je ervoor kiest een mooie, plezierige dag tegemoet te gaan. Voordat je aan je ontbijt zit heb je dat dan al zo'n 50 tot 100 keer tegen jezelf gezegd. En waaratje: je dag lijkt al veel minder problemen te hebben dan anders op die maandagochtenden! Het is net alsof je plezierige dingen aantrekt, hoe vaker je herhaalt dat je daarvoor kiest. En voor je het weet zit je 's avonds op de bank je te verbazen over die prettige maandag!
Dezelfde truc kun je natuurlijk ook op andere dagen uithalen.

Ga er nu eens van uit dat alle situaties neutraal zijn. Hoe je ze bekijkt en ervaart ligt aan de kleur van de bril die je ophebt. Zijn de glazen grijs, dan ziet je wereld er somber uit. Zijn de glazen roze, dan lijkt alles prachtig. Zijn de glazen echter helder, dan ben je in staat om objectief naar een situatie te kijken en hem te zien zoals hij is.
Wat ik eigenlijk duidelijk wil maken is, dat wanneer je de keuze maakt om anders tegen een situatie aan te kijken, je zelf kiest hoe je hem wilt beleven. Dat maakt je vaak een stuk vrolijker, en het werkt bevrijdend.
JIJ KIEST - de macht is aan jou!

Ik wens je vele heldere keuze-momenten toe.

Alexandra